บทที่ 4 ได้ลูกฉลาด

คุณครูต่างก็ชินแล้วกับคุณแม่ที่มารับสายคนนี้ ค่อยๆอุ้มเด็กไปพักที่ห้อง ในหมู่คน ฟางเดินมุ่งไปที่บ้าน กลางดึก ในห้องอาร์พาร์ตเมนต์แห่งหนึ่ง เตาที่กำลังต้มหมี่ ฟางได้เดินไปปิด แล้วนำหมี่มากินที่ห้องรับแขก หลังเลิกงาน กำลังจะกิน ก็ได้ยินเสียงของลูกชายที่ดังออกมาจากห้อง เธอรีบลุกไปดู “มามี้.....” บนเตียง มีเด็กผมทรงกะลานั่งอยู่ มือที่นุ่มนิ่มราวกับสำลีกำลังขยี้ตา ฟางมาที่ข้างเตียง จัดระเบียบชุดนอนที่ยับ ถามอย่างแผ่วเบาว่า “ลูกรัก ลูกต้น ทำไมถึงตื่นล่ะ ปวดฉี่หรอ?” “มามี้ ต้นฝันร้ายครับ เพราะว่าวันนี้เพื่อนๆที่อนุบาลต่างหัวเราะผมกันหมด เขาบอกว่าผมไม่มีพ่อ แม่ก็ไม่มารับ พวกคุณไม่เอาผมแล้ว” ต้นยังมึนๆงงๆอยู่ หน้าตาเต็มไปด้วยความน่าสงสาร ปากที่ชะอมเหมือนลูกอม คิ้ววที่ขมวดไว้ ตาที่ใหญ่โตก็มีน้ำตาไหลออกมา ฟางเข้าใจดี เธอนอนลงไป ปลอบใจลูกด้วยกันจูบแล้วจูบอีกไปที่แก้ม ต้นขาดความเอาใจใส่ตั้งแต่เล็ก เพราะว่าเธอต้องทำงาน ก็เลยไปรับต้นดึก ทำให้ต้นรู้สึกว่าตัวเองโดนทิ้ง “ต้นลูกรัก อย่าไปฟังคนอื่นพูดนะ ลูกเป็นลูกรักของแม่ แม่จะไม่มีวันทิ้งลูกหรอก” ฟางรู้สึกเจ็บใจ แล้วอุ้มลูกมาในอ้อมกอด “มามี้” “จริงหรอครับ?!” ใบหน้าที่น่าสงสารของต้น ดีใจจนกระโดดขึ้นมาบนเตียง “เย้ เย้!” ฟางก็ยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว ยังไงเขาก็ยังเป็นเด็ก เดี๋ยวดีใจ เดี๋ยวเศร้า อารมณ์เปลี่ยนได้เร็วจริงๆ ไม่รู้จริงๆเลยว่าใบหน้าที่น่าสงสารนั้นแสดงออกเพราะอยากให้เธอมีเวลาให้เขามากขึ้นหรือเปล่า เอ๊ะ หรือว่าเธอได้ลูกฉลาดเนี่ย? หลังจากลาออกจากงาน ฟางก็มีเวลาให้ต้นมากขึ้น แต่เลขในบัญชีธนาคารทำให้เธอต้องรีบหางานทำ เธอค่อยๆหาข่าวรับสมัครงานจากบริษัทที่ใหญ่ เธอหันไปเห็นข่าวของบริษัทอนัน บริษัทนี้ไม่เพียงแต่ส่งออกภายในประเทศ ยังส่งออกภายนอกประเทศอีกด้วย วันให้สัมภาษณ์ ฟางส่งต้นไปที่โรงเรียนอนุบาล แล้วกลับไปเปลี่ยนเสื้อทำงานที่บ้าน หลังจากแต่งตัวเสร็จ ฟางก็เรียกรถแท็กซี่คันหนึ่ง รีบมุ่งไปสัมภาษณ์ แต่ก็ไม่รู้ว่าคนขับรถเป็นอะไร จ้องหน้าเธอตลอดเวลา หลังจากผ่านไปยี่สิบนาที แท็กซี่ขับมาแล้วประมาณครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่ถึง ฟางรู้สึกกลัวแล้วถามไป คนขับรถถึงจะเร่งขับให้เร็วขึ้น ในที่สุดก็ถึง ฟางใส่ส้นสูง มุ่งไปที่บริษัท ใครจะไปรู้อยู่ๆเสียงๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอวิ่งไปด้วย หยิบโทรศัพท์ไปด้วย “คุณแม่ฟาง รีบมาค่ะ ลุกต้นเป็นไข้เข้าโรงบาลแล้วค่ะ!” “เกิดอะไรขึ้น ตอนเช้าที่ฉันส่งเขาไปยังดีๆอยู่ไม่ใช่หรอ?” ฟางรีบหยุด ไม่ทันระวังชนโดนประตู ใบหน้าที่รีบเร่งของเธอนั้น “เมื่อวานมีเพื่อนเป็นหวัด คาดว่าน่าจะแพร่ให้ต้นค่ะ” “อะไรนะคะ? โรงพยาบาลไหนคะ!” “โรงบาลอนันค่ะ” “ฉันจะรีบไปค่ะ” ไม่มีเวลาคิดมากแล้ว ฟางหันหลังกลับ รีบวิ่งตรงไปที่โรงพยาบาล คิดได้ว่าถ้าวิ่งไปนี่ไม่ถึงแน่ เธอจึงรีบโบกรถแล้วไป พอถึงโรงพยาบาล เธอได้มุ่งไปที่เตียงของต้น ต้นดูอ่อนเพลียมากและเหมือนจะไร้เรี่ยวแรง จนกระทั่งฟางมาถึงหน้าประตู เด็กที่เป็นไข้กลับมีหน้าที่แดงขึ้นมา ในที่สุดต้นก็ยิ้ม “มามี้” ต้นกางมือออกทำท่าทีเหมือนจะกอด ฟางรู้สึกเจ็บใจมากแล้วมุ่งตรงไปที่ต้น รีบรับอ้อมกอดนั้น “มามี้ เมื่อกี้ผมโดนฉีดยา ผมไม่ร้องไห้นะ!” ต้นเอนหัวลง “ลูกรักแม่กล้าหาญที่สุดเลย” เธอนวดไปที่มือ อุ้มลูกขึ้นมา ฟางอุ้มต้นไว้ในอ้อมกอด จูบไปที่ผมของต้น ครูที่ส่งต้นมาโรงพยาบาล มองเห็นถึงภาพอันอบอุ่นนี้ รู้สึกซึ้งมาก นี่ไม่ใช่ผู้หญิงที่ธรรมดาจริงๆ ยังสาวๆก็เป็นแม่เดี่ยวสะแล้ว เลี้ยงลูกเอง ทางบ้านก็จะไม่ไหวอยู่แล้ว คุณครูมองแล้วก็อดสงสารไม่ได้ “คุณแม่ฟางคะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ คุณหมอบอกแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ แค่เป็นไข้ธรรมดาค่ะ เติมนำเกลือที่โรงพยาบาลไม่กี่วันก็หายแล้วค่ะ” “อืม ดีแล้วค่ะ คุณครูลิลลี่คะ ขอบคุณมากๆนะคะ” ฟางพูดจบก็ยืนขึ้นหันไปทางครูลิลลี่ แล้วก้มคำนับ คุณครูลิลลี่รีบจับเธอขึ้น พูดในปากว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ” ฟางมองไปที่นาฬิกา “ครูลิลลี่คะ รบกวนครูช่วยดูลูกต้นอีกซักพักได้ไหมคะ?” “ไม่มีปัญหาค่ะ คุณไปทำธุระต่อเถอะค่ะ” คุณครูลิลลี่ตอบตกลง ฟางพูดขอบคุณ แล้วเดินออกจากเตียง สีหน้าที่รู้สึกผิด หันไปบอกลูกว่า “ลูกรัก ขอโทษนะ มามี้จะรีบกลับมาดูแลลูก โอเคมั้ย?” “อืมอืม” ต้นเงยหน้าขึ้น ถึงแม้ว่าไม่อยากให้แม่จากไป แต่ก็พยักหน้าด้วยความเข้าใจ “มามี้ รีบไปเถอะครับ ต้นรู้ว่ามามี้ไปหาเงินมารักษาต้น ต้นจะเป็นเด็กดีครับ” พูดไปพูดมา ก็รีบทำท่าทีไล่ให้แม่ไป “ลูกฉันเป็เด็กดีที่สุดเลย!” เธอจูบไปที่หน้าผากของต้นอย่างแรง แล้วมุ่งไปสัมภาษณ์ต่อ ไม่ทันแล้ว ในใจของฟางกังวลมาก รีบไปให้ถึงโดยเร็วที่สุด ขณะที่กำลังจะออกจากประตูโรงพยาบาล เธอหยิบประวิติตัวเองออกมาแล้วมองไปที่นาฬิกา เหลืออีกแค่เพียงสิบสองนาทีแล้ว “ต๊อง” เสียงดังขึ้นมา ฟางรู้แค่ว่าตัวเองไปชนโดนกำแพง มือที่จับประวัติตัวเองอยู่ ปลิวออกไปทั่วพื้น “ซวยจริงๆเลย!” อย่างที่เขาว่าเลยจริงๆว่ายิ่งรีบก็ยิ่งยุ่ง ฟางรีบก้มลงเก็บเอกสาร เอกสารใบสุดท้ายถูกรองเท้าหนังที่มันวาว เหยีบลง ฟางเงยหน้าขึ้น “นี่ คนอะไรเนี่ย ชนคนอื่นไม่ช่วยก็ช่างเหอะ นำเท้าอันสูงส่งนี้ออกไปได้ไหม ฉันรีบ?” บาสขมวดคิ้ว มองดูเธอด้วยสายตาที่เย็นชา ตอนนี้ยังมาเอ๊ะอะที่ใต้เท้าของธออีก แปลกจริงๆ ไม่ยอมย้ายเท้าเลย ฟางเห็นว่าเขาไม่ยอมย้ายเท้าสักที ก็ลุกขึ้น กำลังจะพูด ก็ตกใจแววตาของเขา ผู้ชายมองด้วยแววตาที่สว่างไสว แต่มองไม่ออกว่าเขากับลังรู้สึกอะไรราวกับน้ำแข็งที่เยือกเย็น ฟางอยู่ดีๆก็ทุบไปที่หัวตัวเอง บาสมองดูผู้หญิงคนนี้ แล้วนึกถึงภาพที่เธอชนเข้ามาในอ้อมกอด ทำไม ทำไมถึงรู้สึกคุ้นๆ?