บทที่ 15 จูบอย่างสับสน

ฟางมองตาขวาง แอบมองไปที่บาสคนที่ไม่พูดอะไรเลยสักคำ เขากำลังมองดูเกมและเครื่องเล่นมากมายที่อยู่ตรงหน้า เสียงกรีดร้องของผู้ที่กำลังเล่นเรือล่องแก่งอยู่ และเป็นเสียงที่ดังน่าหนวกหูมาก เขาดูจริงจังขึ้นสังเกตได้จากคิ้วที่เริ่มขมวดเล็กน้อยของเขา ดูออกว่า บาสไม่อยากจะนั่งตรงนั้นเลยเพราะไม่อยากทำให้ตัวเองเปียก ฟางมองออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ และเธอก็ไม่อยากให้ตัวเองเปียกด้วยเช่นกัน เลยก้มลงมองลูกต้น เเละเกลี้ยกล่อมลูกต้น:“เด็กดี เราเล่นอย่างอื่นกันดีไหมจ๊ะ นี่จะทำให้เสื้อผ้าเปียกนะ” “ไม่เอาๆ ลูกต้นอยากเล่นอันนี้นะครับๆๆ~~~” ลูกต้นรีบหันหน้าไป ส่ายหัวไปมา กระพริบตาอ้อนวอน มองไปทางบาสเพื่อขอร้อง“คุณลุงครับ~~~” เขาทำท่าทางออดอ้อน จับมือของบาสส่ายไปส่ายมา วิธีนี้ได้ผล บาสเหล่ตามองไปที่ลูกต้น แล้วถอนหายใจ:“ไปกันเถอะ เดี๋ยวลุงพาไปเล่น” พูดยังไม่ทันจบ ก็กระโดดไปกระโดดมาด้วยความดีใจลูกต้นรีบจับมือแล้วเดินไปที่เครื่องเล่นนั้น ฟางยังคงยืนอยู่ที่เดิม เมื่อตะกี้ยังไม่อยากเล่น แต่ตอนนี้กลับอยากเล่นขึ้นมา ดูแล้ว ลูกต้นของเธอนั้นมีวิธีออดอ้อนที่เก่งขึ้น! บนเครื่องเล่นนี้มีคนมาเล่นเยอะมาก อยู่ข้างล่างแล้วมองมาข้างบนไม่น่ากลัวเท่ากับการได้อยู่ข้างบนเเล้วมองไปข้างล่างมันสูงและน่ากลัวมาก บาสพาลูกต้นขึ้นไปบนเครื่องเล่น และคาดเข็มขัดให้เขา ด้วยเสียงกรีดร้องอันร่าเริงของลูกต้น หลังจาก ความรู้สึกหายวูบอย่างฉับพลันบนเครื่องเล่น ได้ยินแต่เสียงคลื่นขนาดใหญ่ กระเซ็นลงมาบนตัวของทั้งสองคน ทำให้เปียกทั้งตัว พอจบจากเครื่องเล่นนี้ ฟางมองดูทั้งสองคนเดินมาตัวเปียก บาสเช็ดหยดน้ำบนหน้าผากอย่างหล่อเหลา เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปียกน้ำนั้นโปร่งแสงภายใต้แสงแดด และแสงแดดที่สาดส่องไปบนตัวของเขานั้นเผยให้เห็นถึงกล้ามเนื้อที่เป็นมัดๆ เป็นภาพที่เซ็กซี่และมีเสน่ห์มาก ลูกต้นที่อยู่ข้างๆไม่สนใจเสื้อผ้าที่เปียกโชกของเขาเลย โฮ่ร้องเชียร์อย่างตื่นเต้น “คุณลุงครับๆ พวกเราเล่นกันอีกรอบนะครับ!”ลูกต้นยังเล่นไม่พอ ฟางมองดูเรือนร่างของบาส เลือดกำเดาเเทบจะไหลออกมา จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง:“อะแฮ่มๆ……เล่นมานานขนาดนี้คงจะหิวแล้ว ไปหาอะไรกินกันก่อนไหม ลูกต้นเห็นไหมตรงนั้นมีฮอทด็อกขายอยู่ ไปกินฮอทด็อกกัน ดีไหมครับ” ลูกต้นมองไปทางที่เธอมอง มีฮอทด็อกขายจริงๆด้วย และยังมีลูกโป่งหลากหลายสีสัน เเล้วรีบตอบตกลงทันที ฟางถอนหายใจด้วยความโล่งอก:“คุณบาสค่ะ พวกเราไปพักตรงร้านขายฮอทด๊อกก่อนเถอะค่ะ” “อืม ดีเหมือนกัน” เสียงที่เรียบง่ายและมีเสน่ห์ของเขา ทำให้ฟางกลืนน้ำลายลงไปอึกหนึ่ง การเดินทางในสวนสนุกของทั้งสามคน กว่าจะสิ้นสุดลงพระอาทิตย์ก็ตกดินแล้ว กลับถึงบ้าน ฟางรู้สึกเหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี้ยวๆแล้ว ความตื่นเต้นของลูกต้นที่ไม่ลดลงนี้กว่าจะกล่อมให้หลับได้มันไม่ง่ายเลย เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงและก็หลับไปโดยไม่รู้ตัวเลย เที่ยงคืน ฟางตื่นขึ้นมาตามปกติเพื่อห่มผ้าให้ลูกต้นที่เตะผ้าห่มลง และก็พบว่าตัวเองเหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอ กลับถึงบ้านก็หลับเลย ยังไม่ทันได้อาบน้ำด้วยซ้ำ นึกได้เเบบนี้แล้ว เธอรีบลุกขึ้นมาจากเตียงและไปอาบน้ำสระผมทันที พอจัดการธุระของตัวเองเสร็จ เธอก็ไปที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นแล้วเอาน้ำออกมาดื่ม “ค้อกๆแค้กๆ……” มีเสียงไอออกมาเป็นระยะๆ ฟางรู้เลยว่าเป็นเสียงไอของบาส ที่จริงเธอก็อยากจะเข้าไปดูว่าเขาเป็นยังไงบ้าง เเต่ทันใดนั้น ในสมองก็มีภาพตอนที่เธอเข้าไปในห้องเขาครั้งแรก เป็นภาพที่ไม่อยากจะรื้อฟื้นขึ้นมาเลย ช่างมันเถอะ เขาเคยพูดว่า เรื่องของเขาไม่ต้องการให้เธอมาสนใจ เธอเลยกลับห้องตัวเองไป ในใจคิดแบบนี้ แต่ว่าทำไมเท้ามันถึงก้าวขยับออกไปไม่ได้ ลังเลอยู่สักครู่หนึ่ง ฟางพึมพำเสียงเบา และก็ตัดสินใจผลักประตูห้องนอนของบาสออกไป ในความมืดมิดนี้ เธอมองดูคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง ฟางเปิดไฟบนหัวเตียงอย่างเบาๆ บาสนอนอยู่บนเตียง หน้าแดงก่ำ เหมือนนอนหลับแล้ว ปากก็ไอออกมาเบาๆ ผสมกับเสียงพึมพำพูดคนเดียวของเขาที่ฟังไม่ออก ฟางใช้หลังมือแตะไปที่หน้าผากของเขา ร้อนจัง! เขามีไข้! คงเป็นเพราะวันนี้ที่สวนสนุกเปียกไปทั้งตัว เเล้วโดนลมเลยป่วย ฟางรีบวิ่งไปที่ห้องนอนของตัวเอง ไปเอาปรอทวัดไข้จากตู้ยาสำรองออกมา นำมาวัดอุณหภูมิร่างกายของบาส 395c! “คุณบาสค่ะ คุณบาสค่ะ ตื่นค่ะๆ!“ ฟางปลุกคนที่ไข้ขึ้นสูงและไม่รู้สึกตัว แบบนี้ต้องรีบไปโรงพยาบาลสิ! บาสลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ ดวงตาที่เยือกเย็นของเขาไม่มีความสดใส เผยให้เห็นถึงความเหนื่อยล้าและความเศร้าโศก “คุณบาสค่ะ คุณมีไข้นะค่ะ เดี๋ยวฉันจะส่งคุณไปโรงพยาบาลค่ะ” ลืมตาขึ้นมา บาสมองไปยังสีหน้าที่เป็นกังวลและแสงของโคมไฟข้างเตียงสะท้อนให้เห็นบนใบหน้าของเธอราวกับความฝันที่สวยงาม เขาทนไม่ไหวที่จะสัมผัสไปเบาๆบนใบหน้าของเธอ สัมผัสของผิวหนัง เย็นๆแต่ก็มีความอ่อนโยน ฟางถูกสัมผัสอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว และปล่อยให้เขาสัมผัสไปมาบนแก้มของเธอ มือของเขาสัมผัสไปที่คอสีขาวนวลและลงไปที่ไหปลาร้าที่ละเอียดอ่อน ลงไปเรื่อยๆ จนถึงเอวของเธอ คว้าเธอมาและพลิกตัวของเธอลง และเขาขึ้นคร่อมเธอไว้ อากาศหยุดนิ่ง เวลาหยุดลง มีแต่เสียงหัวใจเต้นของทั้งสองคน ดังขึ้นในความเงียบสงัด “คุณบา……” พูดยังไม่ทันจบ ริมฝีปากของฟาง ถูกปิดลงโดยริมฝีปากอ่อนนุ่มของบาสที่บดขยี้ลงมาเบาๆ ดวงตาของเธอค่อย ๆ เปลี่ยนจากความกลัวไปเป็นความมึนเมากับริมฝีปากที่นุ่มนวลนี้ และเธอก็เริ่มจูบตอบเขา และก็เริ่มเอาลิ้นออกมาและพัวพันกันในปากที่เปียกปอน ในขณะที่กำลังอยู่ในความสับสน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงบาสพึมพำเบาๆว่า:“โซเฟีย……โซเฟีย……” โซเฟีย? คือใครกัน? ทันใดนั้นฟางก็รู้สึกเหมือนเขากำลังเล่นกับความรู้สึกของตัวเองอยู่ เขาทำกับเธอเหมือนเธอเป็นตัวแทนใครอยู่? เธอตื่นจากพวัง ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักบาสออกไป และลุกขึ้นยืน ในอ้อมแขนของเขาตอนนี้ว่างเปล่า บาสเหมือนโกรธเล็กน้อย เขานอนหงายบนเตียง คิ้วขมวดชนกันอย่างหงุดหงิด เเละมองไปทางเธอด้วยความโกรธ ตอนนี้ฟางเองก็โกรธมากเหมือนกัน มองตรงไปที่ตาของเขาพูดด้วยความโกรธว่า:“มองอะไร คนนิสัยไม่ดี! ฉันไม่ได้เป็นตัวแทนของใครนะ!” พูดจบก็หันหลังจะเดินออกไป แล้วก็คิดได้อย่างหนึ่ง หันหลังกลับไปอย่างอารมณ์เสีย ตรงไปทางเตียงนอนและตะโกนว่า:“ตื่นได้แล้ว! เดี๋ยวฉันเรียกคนไปส่งนาย เผื่อว่านายจะได้ไม่เป็นไข้จนกลายเป็นคนโง่!” บาสปิดตาลงด้วยความเหนื่อย “ไม่อยากไปโรงพยาบาล” เฮ้อ……ทำไมเขางอแงไม่มีเหตุผลเหมือนเด็กแบบนี้นะ เธอบ่นงึมงำ ขมวดคิ้ว ถามไปอย่างไม่สบอารมณ์:“ทำไมถึงไม่อยากไปล่ะ ป่วยแล้วก็ต้องไปหาหมอสิ” “ฉันไม่ชอบกลิ่นของโรงพยาบาล” บาสยกมือขึ้น วางไปบนหน้าผากตัวเองอย่างไม่มีแรง และตกอยู่ในอาการกึ่งมีสติ ฟางไม่มีวิธีแล้ว ทำได้แต่เรียกพ่อบ้านมา ได้ยินว่าคุณชายมีไข้ พ่อบ้านรีบลุกขึ้นจากเตียง และแต่งตัว โทรไปหาโรงพยาบาลเอกชนแพทย์ประจำของครอบครัว พอวางหูจากโทรศัพท์ เขาก็กระซิบข้างหูของฟางว่า:“คุณหนูฟาง ขอบคุณที่ปลุกผมตื่นมานะครับ แพทย์ประจำครอบครัวจะมาแล้ว ก็หวังว่าจะไม่ไปกระทบถึงนายท่าน” “ที่จริงฉันอยากจะส่งเขาไปโรงพยาบาลค่ะ แต่เขาไม่ยอมไป ไม่มีวิธีแล้วเลยต้องเรียกคุณมา” “อืมๆ……”พ่อบ้านพยักหน้า ตบไหล่ฟางเบาๆเป็นการปลอบใจ:“คุณแม่ของคุณชายได้เสียชีวิตที่โรงพยาบาล ปีนั้นเขายังเด็ก ตั้งแต่นั้นมาเขาก็เกลียดโรงพยาบาล นายท่านจึงต้องจ้างแพทย์ประจำครอบครัวมา ตราบใดที่ไม่ได้ป่วยหนักเกินไป ก็สามารถมารักษาที่บ้านได้” “ไม่แปลกใจเลย……”ฟางคิดไปคิดมา และถามคำถามที่อยู่ในใจมานานว่า:”มีเรื่องหนึ่งที่ฉันอยากจะถามคุณ” “ไม่เป็นไรถามมาเลยครับ”พ่อบ้านพูดอย่างอ่อนโยน “คุณบาส เขา……เป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่าค่ะ?”