บทที่1 มีชีวิตไม่ถึง10เดือน

วันที่5 เดือนกันยายน ปี2017 วันนี้ ชาคริยา ได้รับข่าวสะเทือนขวัญมากข่าวหนึ่ง คุณนายค่ะ คุณเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารระยะสุดท้าย ไม่รักษาทันที คงมีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึง10เดือน กรุณาเตรียมพร้อมทางจิตใจด้วยนะค่ะ ชาคริยาไม่อยากจะเชื่อเลย ตรวจสุขภาพครั้งหนึ่งเหมือนผลักตัวเองเข้าประตูนรก ชีวิตนี้ เธอเหลือชีวิตไม่ถึง10เดือนแล้วเหรอ ชาคริยาพยายามหายใจสม่ำเสมอ คว้าโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า กดปุ่มคีย์ลัด “รวิชญ์ คุณอยู่ไหน กลับมากินข้าวเย็นไหม หากกลับมา ฉันจะไปซื้อผักเดี๋ยวนี้ค่ะ ฉันหาแม่เลี้ยงสอนฉันทำเมนูอาหารที่คุณชอบที่สุด” เป็นเวลานาน ไม่มีการตอบรับใดๆ ชาคริยา กัดริมฝีปากที่แห้งแล้งของตน น้ำตาหยดไหลลงบนฝ่ามืออย่างควบคุมไม่ได้ ฝ่ายนั้น ตอบอย่างเย็นชาว่า “ไม่ละ มื้อเย็นมีนัดกับลูกค้า อีกอย่างเธอก็ทำอาหารไม่เป็น” เสียงตู๊ดๆของโทรศัพท์ดังไปหลายครั้ง วางสายเสียแล้ว ชาคริยาเก็บความหมองเศร้า หายใจเข้าลึกๆ เดินออกจากโรงพยาบาลอย่างสงบ ไม่ควรคาดหวัง รวิชญ์ จะให้คำตอบที่สมใจมากเกินไป แต่งงานมา5ปี ชาคริยาทำหน้าที่ภรรยาที่ดีของรวิชญ์ แต่จิตใจเขาไม่ได้อยู่ที่เธอ 5ปีมานี้ เธอควรภูมิใจ ถึงแม้ รวิชญ์ ไม่รักเธอ สามารถอยู่เป็นคู่ชีวิตถึงในช่วงเวลาสุดท้ายก็คุ้มแล้ว เพราะเธอทำอะไรไม่เป็น ยังให้รวิชญ์ดูแลเธอมา5ปีแล้ว กลับถึงบ้าน บรรยากาศเย็นๆในบ้านทำให้เธอรู้สึงหนาวสั่น เธอต้องกินข้าวคนเดียวอีกเช่นเคย ดูทีวีคนเดียว นอนคนเดียว วิลล่านี้เป็น บ้านของเธอกับรวิชญ์ แต่ส่วนใหญ่จะมีแค่เธอคนเดียว ชินแล้ว ความเหงาความโดดเดี่ยวอย่างนี้ก็ไม่น่ากลัวแล้ว แต่บัดนี้ ชาคริยากลัวมาก เธอกลัวว่าหลัง10เดือน จะไม่มีคนดูแลรวิ ชญ์ กลัวว่าหลังจากเธอตายแล้ว รวิชญ์จะแต่งงานกับคนอื่น และต้องมีสักคนมาแทนตำแหน่งคุณนายรวิชญ์ของเธอ อาการมึนๆสับสนมีความรู้สึกว่าเตียนเว้าลง ร่างกายที่เย็นชาอยู่ติดเธอเลย ชาคริยารู้ว่าคนๆนื้คือรวิชญ์ เธอกระโดดลงไปในอ้อมแขนของ เขาทันที รวิชญ์กอดเอวด้านหลังของเธอ ไม่มีการเล้าโลมใดๆก็เข้าสู่ร่างเธอเลย ชาคริยาสะดุ้งตื่นมาทันที ไม่เห็นหน้ารวิชญ์ แต่สำผัสถึงชีวิตที่ร้อน แรงของเขาอยู่นี้ ถ้าจะพูดว่าสิ่งใดที่เหมาะที่สุดสำหรับเขาสองคน นั้น คือ เรื่องบนเตียง ต่างก็สามารถให้ความสุขซึ่งกันและกันได้ดี รวิชญ์ ฉันอยากได้ลูกคนหนึ่ง พูดออกมา ชาคริยารู้สึกโล่งใจ อย่างหน่อยตอนเธอไม่อยู่ มีลูกอยู่เครียงข้างเขาแทนเธอ .ไม่ใช่พูดกันแล้วว่าไม่เอาลูก ทำไมจู่ๆอยากได้ขึ้นมาอีก” รวิชญ์พูดอย่างเย็นชา ชาคริยาหันหน้าเข้าหา ภาพที่เห็นคืนใบหน้าคมคายหลอเหลา นัยน์ตาสีดำมีเสน่ห์จ้องมองเธออยู่กลางแสงสลัว ”ฉันชอบเด็ก ให้ฉันเถอะ” รวิชญ์หมดอารมณ์ในทันใดนั้น ออกจากร่างเธอ แล้วใช้ทิชชู่เช็คตัว เขาไม่มีความรักให้ชาคริยาสักเท่าไร “ตอนแรกที่ฉันแต่งงานกับเธอนั้นเป็นความต้องการของพ่อเธอ แต่ฉันไม่เคยคิดที่จะให้เธอท้อง ต่อไปไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก ทำหน้าที่ภรรยาให้ดีก็พอ อย่าให้ฉันเสียความรู้สึกในตัวเธอ” ชาคริยาหลบตาลงต่ำอย่างเศร้าๆ ใจเหมือนถูกมีดแทงเป็นรู รวิชญ์ไม่รักเธอ ชาคริยารู้อยู่แก่ใจ แต่เธอรักรวิชญ์มา13ปี ความรักนี้จะให้ ลงเอยยังไงดี “เพราะเธอใช่ไหม” รวิชญ์หยุดก้าวต่อไป นัยน์ตาเย็นชา “ปาลิดา”