บทที่2 เครื่องหมายในใจของรวิชญ์

ชาคริยาตะโกนออกมา ใจเหมือนถูกมีดบาด ชื่อนี้เป็นมะเร็งในใจเธอ แต่เป็นเครื่องหมายในใจของรวิชญ์ ตอนนั้นชาคริยาบังคับรวิชญ์แต่งงานกับเธอ แยกปาลิดาออกจากชีวีตเขาโดยไม่คำนึงถึงผลกระทบใดๆทั้งสิ้น ยิ่งกว่านี้คือทำให้แม่ของปาลิดาต้องตาย จนปาลิดาท้อแท้เลิกกับรวิชญ์ เธอถึงมีโอกาสเข้ามาชีวิตเขา ใช้ทรัพย์สมบัติตระกูลผูกมัดเขาไว้ตลอดชีวิต รวิชญ์เกียจเธอมาหลายปี ไม่ชอบเธอพูดถึงปาลิดา วันนี้เธอผิด สัญญาอีก รวิชญ์กัดหมัดแน่น หันกลับมาใช้แววตาดุดันจ้องมองเธอ เธอมีสิทธิ์อะไรเรียกชื่อนี้ ผมให้เธอทำหน้าที่ภรรยาให้ดี เริ่มจากการปิดปากของเธอ ที่ผ่านมาเธอไม่เคยเอ่ยชื่อเธอต่อหน้ารวิชญ์ เพราะว่าเธอก็ไม่อย่าให้ปาลิดามาทำลายความรักของเธอ “เออ ต่อไปฉันไม่พูดละ พรุ่งนี้เช้าคุณอยากกินอะไร ฉันทำให้ อีกอย่างเสื้อผ้าคุณฉันซักเสร็จแล้ว หากคุณไปบริษัท อย่าลืมเอาไปด้วย ฉันใส่ถุงให้เรียบร้อยแล้ว ฉัน......” “พอแล้ว “แววตาของรวิชญ์เต็มไปด้วยความรำคาญ “ชาคริยา เวลาผ่านไปหลายปี เธอยังเหมือนเดินไม่เคยเปลี่ยน “ให้คนรังเกียจ” เอาหมอนและผ้าหม่ออกจากตู้ รวิชญ์เตรียมตัวไปนอนห้องรับแขกคืนหนึ่ง ชาคริยาดึงมือเขาไว้ไม่ให้ไป ด้วยแววตาร้องขอมองหน้ารวิชญ์สักพัก “รวิชญ์ อยู่กับฉันอีก10เดือนนะ หลัง10เดือน ฉันจะหย่ากับคุณ ขอเถอะนะค่ะ อย่าเกียจฉัน” คำพูดเหล่านี้หลุดออกจากปากชาคริยา ทำให้รวิชญ์ตกใจไม่หน่อย บทที่ชาคริยาอยากแต่งงานกับเขาทำได้ทุกอย่าง ยังพูดว่าจะ ผูกมัดเขาตลอดชีวิต ถึงแม้ว่าเขาไม่รักเธอ รังเกียจเธอ ขอให้อยู่เคียงข้างเธอก็พอ เดี๋ยวนี้พูดว่าหลัง10เดือนจะหย่ากับเขา มันไม่เหมือนคำพูดที่พูดออกมาจากปากเธอเลย รวิชญ์ พูดแบบเหยียดหยามว่า “เล่นมุขไหนของเธอ” “ฉันเหนื่อยละ อยากปล่อยวาง” ชาคริยาก้มหน้าตลอด ที่ไหนได้ น้ำตาหยดลงบนหลังมือเป็นเม็ดๆ ปกติรวิชญ์จะกลับบ้านทุกวัน แต่กลับดึกมาก ไม่ได้สื่อสารกับชาคริยาเลย นอกจากเรื่องบนเตียง และไม่กินข้าวกับเธอ ชาคริยาพูดกะทันหันว่าหลัง10เดือนจะหย่ากัน รวิชญ์คิดยังไงก็คิดไม่ตก ชาคริยายอมปล่อยมือง่ายๆจริงหรือ บทที่เขาแต่งงานกับชาคริยา ได้สัญญากับพ่อชาคริยาไว้ ต่อไปจะดูแลเธอดีๆ ชาคริยาเป็นคนดูแลตัวเองไม่เป็น ไม่มีเขา เท่ากับไม่มีโลก หย่ากับเขาแล้ว เธอจะดำรงชีวิตอย่างไร เพื่อที่จะมีลูกของรวิชญ์ ชาคริยาเจาะถุงยางแตก ทำทุกวิธีทางให้รวิชญ์อยู่กับเธอ ทุกครั้งที่รวิชญ์เข้าด้านหลังเธอ ก็ให้ความร่วมมืออย่างดี ตอบสนองอย่างดูดดืด เหมือนใช้เสียวชีวิตสุดท้ายอยู่กับรวิชญ์ คืนนี้ รวิชญ์ดื่มจนเมา จูบชาคริยา ชาคริยายดีใจมาก แต่เมื่อได้ยินเขาเรียกชื่อออกมาว่า “ปาลิดา”เหมือนถูกน้ำเย็นๆราดใส่ทันที เขาพูดว่า ปาลิดา ผมหย่ากับชาคริยาก็แต่งงานกับเธอนะ ชาคริยาน้ำตาท่วมหน้า มองเพดานด้วยแววตาว่างเปล่า เขารอไม่ไหว อยากจะแต่งงานกับปาลิดาขนาดนั้นเชียวหรือ เสียดาย เธอมองไม่เห็นแล้ว วันต่อมา ชาคริยาและเพื่อนสนิทนิรดาเดินห้างกัน นิรดาตั้ง ครรภ์4เดือนแล้ว ชาคริยากลัวว่าตอนเธอคลอด ตนนอนอยู่โรง พยาบาลไม่สามารถเป็นเพื่อนเธอได้ เตรียมเสื้อผ้าเด็กไว้ก่อน กังวลยิ่งกว่าคนเป็นแม่เด็กนิรดาเสียอีก นิรดาเห็นพฤติกรรมผิดปกติของเธอ ถามว่า “ชาคริยา เธอทำอะไร เด็กออกมาค่อยซื้อก็ยังทันอยู่ เดี๋ยวนี้กี่เดือนเองจ๊ะ “ฉันกลัวไม่มีโอกาสแล้ว” “เธอจะไม่มีโอกาสได้ไง เธอเป็นแม่บุญธรรมของเด็กนะ” ชาคริยายิ้ม และไม่ได้พูดอะไร แต่เธอก็หวังให้ตนมีลูก จะได้เหมือนนิรดาเป็นแม่ที่มีความสุข “ชาคริยา ดูซิ ฉันเห็นรวิชญ์” นิรดาเรียกอย่างตื่นเต้นและดึงแขนชาคริยาไว้ ชาคริยาหันไปดู รอยยิ้มๆค้างไว้ตรงนั้น กำมือไว้แน่น หัวใจสลายเป็นชิ้นๆ ผู้ชายที่เลือกเสื้อผ้าอยู่ไม่ไกลนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นรวิชญ์กับปาลิดานั้นเอง