บทที่4 ชาคริยาเธอกลัวความมืด

รวิชญ์คิดว่าเธอแกล้งทำ เจตนาประจักษ์ต่อหน้าปาริดาเช่นนี้ บีบแขนชาคริยาอย่างแรง เธอทำแบบนี้หมายความว่าไง กินยากขนาดนั้นเชียวหรือ ให้เธอคายเช่นนี้ ชาคริยาสั่นศีรษะ “อร่อยมาก แต่ฉันไม่ชินกับรสชาตินี้เท่านั้น ” รวิชญ์พูดอย่างเหยียบย่ำดูถูก หึงหวง ฉันกับปาริดาอยู่ด้วยกันมานานแล้ว ก็ไม่เคยเห็นเธอผิดปกติเช่นนี้ สวมนามของคุณนายรวิชญ์ แต่ไม่ได้เป็นสามีภรรยาที่แท้จริง ไม่พอใจหรือ ชาคริยาและรวิชญ์เติบโตมาด้วยกัน รู้จักกัน20กว่าปีแล้ว พ่อแม่พวกเขาเป็นพี่น้องที่ดี ผู้ใหญ่ได้หมั้นไว้ตั้งแต่ทารก ตั้งแต่ชาคริยามีความจำ เริ่มรู้จักความรัก เธอก็ชอบรวิชญ์ไม่มีวันเปลี่ยนใจ บัดนี้รักมา13ปี ความสัมพันธ์ที่รวิชญ์มีให้เธอคืนเชยๆตลอด ไม่เคยรู้ว่าเธอรักเขามานานมาก แม้จะเป็นหินที่แข็งแกรงก็ควรจะละลายแล้ว ก็ไม่สามารถละลายหัวใจที่เย็นชาของรวิชญ์ได้ เพื่อเขาเธอทำเรื่องโง่ๆไปมากมาย เขาไม่เคยเหลียวมองเลย เขาสองคนสามารถแต่งงานได้อย่างราบรื่น เป็นเพราะพ่อของชาคริยา ก่อนพ่อเธอจะเสียชีวิตได้ฝากชาคริยาแก่วิชญ์ดูไว้ และมอบทรัพย์สินทางครอบครัวทั้งหมดให้แก่เขา ชาคริยาเติบโตในบ้านที่ฐานะดีมีคนเอาใจตลอด ไม่รู้จักการดำรงชีวิต พ่อชาคริยากลัวว่าเขาตายแล้วไม่มีคนดูแลชาคริยา บังคับให้รวิชญ์แต่งงานกับเธอ ชาคริยาจับมือรวิชญ์แน่น หัวเราะแบบโล่งอก “รวิชญ์ ฉันมีเวลา แค่10เดือนแล้ว ต่อไปก็ไม่มีคนมาพัวพันกับคุณแล้ว คุณวางใจได้ คุณจะได้รับอิสระ 10เดือนนี้กรุณาดีต่อฉันหน่อย ได้ไหม” พูดเหมือนว่าจะตายจากกัน รวิชญ์สะบัดมือเธอออกอย่างรวดเร็ว ใช้แววตาที่ไม่เข้าใจจ้องมองชาคริยา เธอโล่งออกอย่างนี้ทำให้เขา หวาดกลัวขึ้นมา ชาคริยาพัวพันกับเขามาหลายปี จะยอมแพ้ง่ายๆอย่างนี้หรือ ชาคริยา เธอป่วยใช่ไหม รวิชญ์ด่าในใจ เดินออกไปโดยไม่กล้ายอมรับ เมื่อกี้รวัชญ์ช่วยปาริดาดูบาดแผล หลังปาริดามีแผลเป็นขนาดใหญ่ หลายปีก่อนปาริยาช่วยเขาได้รับแผลนี้มา ดังนั้นรวัชญ์รู้สึกผิดมาตลอด สัญญาว่าจะดูแลเธอตลอกชีวิต 5ปีก่อน เขามีแผนจะแต่งงานกับปาริดา แต่พ่อชาคริยาให้เขาแต่งงานกับชาคริยากะทันหัน เรื่องนี้ก็เลยถูกดองไว้ ปาริดาเป็นเมียเขาโดยไม่ถูกต้องมา5ปี “รวัชญ์ อีก10เดือน เราจะแต่งงานจริงหรือ ปาริดาพูดอย่างไม่สบายใจ เธอกลัวว่าสิบเดือนนี้เป็นแค่กลลวง รวัชญ์เต็มไปด้วยความสงสัย พฤติกรรมชาคริยาช่วงนี้เหมือนการ ลาตาย “ไม่มีปัญหา” ปาริดาดีใจ ผลักรวัชญ์ลงบนโซฟา จูบริมฝีปากเขา มือล้วงเข้าในเสื้อของรวัชญ์ รวิชญ์กอดเอวปาริดา ตอยจูบโดยไม่ลังเล พลิกและกดเธอลงบน โซฟา ทันใดนั้น เขามองไปที่ท้องฟ้าข้างนอก ดึกมากแล้ว มืดตึ๊ดตื๋อ เหมือนฝกจะตก คิดได้ว่าชาคริยากลัวมืด เขาไม่มีอารมณ์ที่จะทำต่อกับปาริดาอีก “รวิชญ์” ปาริดาเรียก รวิชญ์ปล่อยเธอ จัดสูทตัวเองเรียบร้อย ดึกแล้ว ฉันต้องกลับบ้าน ในอนาคตเรามีเวลาคบกันอีกนาน สีหน้าปาริดาน่าเกลียดมาก “จะไปพบชาคริยาหรือ คุณสงสารเธอเหรอ” “ถึงแม้จะหย่ากัน ฉันก็ต้องดูแลเธอ” นี่คือคำสัญญาที่ชญ์ให้ไว้กับพ่อของชาคริยา ปาริดาไม่พอใจ ตราบใดที่ชาคริยาเป็นก้างขวางคอเธอกับรวิชญ์ ก็ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ตลอดไป ไฟในห้องสว่างเกือบทุกด้านทุกมุม ข้างนอกฝนตกหนัก ฟ้าแลบฟ้าผ่าฟ้าร้องคะนองเป็นช่วงๆ ชาคริยากอดขาทั้งสองข้างไว้ ร่างที่ตึงแน่นนั่งอยู่บนโซฟา เธอไม่ชอบสภาพอากาศฝนตกฟ้าร้องคะนองอย่างนี้ จำได้มีครั้งหนึ่ง สภาพอากาศเลวร้ายเช่นนี้ เธอเปียกโชกไปทั้งตัวไปหารวิชญ์ เพื่อที่จะส่งขนมคุกกี้ที่เธอทำเองให้เขา ณ ประตู เธอก็ไม่ได้สังเกต ฟ้าผ่าตรงหน้าเธอเลย ทำให้วงจรไฟฟ้าบ้านรวิชญ์ถูกตัดหมด ฟ้าร้องดังมากทำให้ชาคริยาหูหนวกไปสามวัน คุกกี้ที่เธอทำเองถูกเผา ดีที่เธอไม่เป็นไร แต่ประสบการณ์นี้ทำให้เป็นเงาที่ลบไม่ออกในความทรงจำของวัยรุ่น ไฟแลบ ไฟดับ ชาคริยาตกใจเงยหน้าขึ้น ความมือในห้องรับแขกไม่มีใครเลยสักคน ชาคริยาเอามือถือมาส่อง อยากโทรหารวิชญ์เป็นคนแรก คิดๆไป ดึกแล้วรีบร้อนจากบริษัทกลับมาบ้านก็อันตราย เธอก็เลิกคิด หดตัวอยู่มุมโซฟา ชาคริยาปิดตาสนิด รู้สึกว่าได้ยินเสียง ชาคริยาเงยหน้าขึ้น ตกใจหมดเลย ร่างใหญ่ยืนอยู่หน้าเธอ ชาคริยาเกือบกรีดออกมา แต่อีกฝ่ายก็เปิดไฟฉาย เสียงหมองคล้ำพูดว่า “ฉันเอง”