บทที่ 5 เธอคือภรรยาของรวิชญ์

รวิชญ์เอง ชาคริยาน้ำตาไหลนองทันที เธอลุกกอดไหล่รวิชญ์ไว้ “รวิชญ์ อยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม” ชาคริยาเรียกร้องความรักจากเขาเหมือนขอทาน ร้องขอให้รวิชญ์ให้ความอบอุ่น กอดเธอ ในความรักนี้ ชาคริยาเป็นผู้ด้อยกว่า เธอรักรวิชญ์ ปล่อยวางทั้งฐานะ ศักดิ์ศรี หากมีวันหนึ่งเธอตายใจ อาจคิดได้ แต่ไม่มีโอกาสแล้ว เธอสัญญาช่วงเวลาสุดท้ายของเธอจะให้รวิชญ์เท่านั้น “อึ้ง” รวิชญ์ใจอ่อน รู้จักชาคริยามาตั้งนาน แม้จะไม่มีความรักแบบหนุ่มสาวก็มีมิตรภาพหรือความรักแบบเครือญาติกัน ถึงจะรังเกียจใช้การ แต่งงานผูกมัดเขาอย่างนี้ ก็ไม่สามารถเห็นเธอวิตกกังวลอยู่บ้านคนเดียว รวิชญ์อุ้มชาคริยาเข้าห้องนอน ให้เธอนอน แล้วเอาเทียนมาจุดทั่วห้อง ให้ทุกมุมห้องส่องสว่าง ชาคริยารู้สึกอบอุ่นใจ พอใจมากสำหรับเธอ คืนนี้ บรรเลงเพลงรักอันเร่าร้อน จากนั้น ชาคริยากอดเอวรวิชญ์ ไว้ รวิชญ์ถูหลังชาคริยาเบาๆ สัมผัสถึงหลังที่นูนขึ้น เหมือนกระดูกเคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน ในความจำของเขา ชาคริยาได้รับความคุ้มครองอย่างดี ไม่เคยป่วยหนัก และไม่เคยได้รับบาดเจ็บ ทำไมมีบาดแผลได้ “นี่เกิดอะไรขึ้น ” รวิชญ์สัมผัสรอบเอวของเธอ ชาคริยานอนบนหน้าอกของรวิชญ์ จับมือเขามาวางบนหน้าอก “ไม่มีอะไร เราไม่ระวังเอง ” กระดูกบาดเจ็บไม่เป็นไรได้ไง แต่เธอไม่พูด รวิชญ์ก็ไม่ได้เจาะลึกอีก ค่อยๆหลับไป ชาคริยานอนไม่หลับ โดยเฉพาะได้มองหน้ารวิชญ์ใกล้ๆแบบนี้ อยากใช้พลังทั้งหมดจดจำไว้ จ้องมองเขาไม่กล้าหลับตา เธอสัมผัสใบหน้าของรวิชญ์ ใบหน้านี้ทำให้ผู้หญิงหลายคนหลงใหล แต่ให้ผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอผูกมักไว้ตลอดชีวิต ชาคริยายิ้ม สุดท้ายเราก็มีความสุข มือถือรวิชญ์ดังขึ้น ชาคริยากลัวรบกวนเขา ปรับเป็นเสียงเงียบ หน้าจอโชว์ชื่อปาริดา เธอรับสายอย่างไม่มีทางเลือกเช่นเคย “รวิชญ์ ฉันกลัว คุณมาอยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม” ปาริดาร้องไห้ใน โทรศัพท์ อากาศข้างนอก ฝนตกลมแรง ชาคริยาจ้องมองรวิชญ์ที่กอดเอวเธอแล้วหลับไป ตอบปฏิเสธไป รวิชญ์หลับแล้ว มีอะไรไว้คุยกันพรุ่งนี้ “เธอเอง” ปาริดาพูดจบ ชาคริยาก็วางสาย เธอก็มีความเห็นแก่ตัว รวิชญ์เป็นสามีเธอ เธอไม่ได้ใจกว้างพอที่จะเอาผัวตัวเองมอบให้คนอื่น แต่ละครั้งที่เห็นเขาสองคนใกล้ชิดสนิทสนมกอดกัน ใจเธอเหมือนถูกมีดบาด บัดนี้ ปาริดายังอยากให้รวิชญ์ไปหาเธอ ชาคริยาไม่อนุญาตแน่นอน เธอเป็นภรรยารวิชญ์ อากาศเริ่มหนาว เห็นนิรดาถักเสื้อทารก เธอก็มีความคิด จะถักผ้าพันคอให้รวิชญ์ ให้รวิชญ์ผูกไปทำงานทุกวันจะมีความสุขแค่ไหนเนอะ ชาคริยาฝึกถักตามคลิปวีดีโอ ไม่ถึงวันก็ถักได้ครึ่งหนึ่งแล้ว เรียนถักผ้าพันคอก็ไม่ยากนี่ “ชาคริยา” รวิชญ์เปิดประตูอย่างโกรธจัด เห็นรวิชญ์กลับมา ชาคริยาดีใจมาก เอาผ้าพันคอที่ถักได้ครึ่งหนึ่งมาให้รวิชญ์วัดดู “ผ้าพันคอนี้เหมาะกับคุณไหม ต่อไปถ้าถึงฤดูหนาวแล้ว คุณผูกไว้ก็ไม่หนาวละ ฉันเพิ่มฝึกถัก วันหนึ่งก็ถักได้ขนาดนี้แล้ว เก่งไหมค่ะ” ชาคริยาเงยหน้าจ้องมองเขา ใบหน้ารวิชญ์เต็มไปด้วยความโกรธ จิตใจไม่ได้อยู่ที่ผ้าพันคอเลย แต่ทำท่ารังเกียจและโยนมันลงบนพื้น ไม้ถักกลิ้งลงบนพื้น เสียงที่ส่งออกมาทำให้ชาคริยาใจหาย เธอ ประหลาดใจมาก มองผลงานที่เธออุตส่าห์ทำ นิ้วมือเป็นแผลหลายที่ถึงจะถักได้แค่นี้ กัดริมฝีปากไว้แน่น รวิชญ์ดึงมือชาคริยาไว้ ผลักติดผนัง พลังที่ใช้เหมือนจะฆ่าเธอให้ตาย “เมื่อคืนเธอวางสายโทรศัพท์ปาริดาโดยเจตนาใช่ไหม”