บทที่6 หย่ากับรวิชญ์ฉันเลี้ยงเธอเอง

ชาคริยาจับแขนรวิชญ์ไว้แน่น พูดอย่างอ่อนเพลียว่า “ใช่ค่ะ” นัยน์ตาสีเลือดของรวิชญ์เต็มไปด้วยไอสังหาร จ้องชาคริยาด้วยแววตาที่เกลียดชัง มีทั้งผิดหวังและรังเกลียด “หากฉันไปช้าอีกนิดเธอก็ตายแล้ว ” “อะไรนะค่ะ” งง！ชาคริยาไม่ค่อยเข้าใจ เมื่อคืนปาริดายังดีๆอยู่เลย เรียกร้องให้รวิชญ์ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ เธอก็แค่วางสายโทรศัพท์ ทำให้เกิดเรื่องใหญ่ได้ถึงขนาดนี้เชียว “ฉันไม่ทราบค่ะ” เธอเห็นคนถูกทำลายก็ไม่ช่วยเหลือ ปาริดามาขอให้ผมช่วย เธอถูกปล้น เกือบโดนข่มขืน นาทีสุดท้ายโทรขอความช่วยเหลือกับผม เธอรับสาย แต่เธอไม่ให้ความช่วยเหลือ ไม่แจ้งความด้วย หากไม่ใช่เธอสู้ตาย เธอโดนข่มขืนไปแล้ว เดี๋ยวนี้ยังนอนห้องไอซียูอยู่เลย เมื่อกี้ แพทย์เพิ่งช่วยชีวิตเธอกลับมาได้ ชาคริยา เธอเป็นคนโหดเหี่ยมเลือดเย็นมาตั้งแต่เมื่อไร รวิชญ์บีบคอชาคริยาไว้แรงๆ เหมือนจะให้เธอตายเป็นเพื่อนปาริดาไปด้วย ไม่ใช่อย่างนี้ค่ะ เมื่อคืนปาริดาไม่ได้ถูกข่มขืน เห็นได้ชัดว่าเป็นการใส่ร้าย ชาคริยามองตารวิชญ์ นัยน์ตาเขาไม่ไว้วางใจชาคริยาเลย ตรงกันข้าม อยากให้ชาคริยารีบไปตายซะ “ตอแหล” หรือว่าบาดแผลของปาริดาทำด้วยตัวเอง ชาคริยา เธอ โกหกใคร” รวิชญ์สะปัดชาคริยาตกบนพื้นอย่างเกียจชัง ชาคริยาเจ็บไปทั้งตัว แต่ความเจ็บในหัวใจจะรักษาหายได้อย่างไร ชาคริยาร้องไห้อย่างเหนื่อยล้า กอดขารวิชญ์ไว้ “รวิชญ์ คุณเชื่อฉันครั้งหนึ่งได้ไหม ฉันไม่ได้เป็นคนจิตใจโหดร้ายอย่างที่คุณพูด เห็นคนถูกทำลายไม่ให้ความช่วยเหลือค่ะ รวิชญ์หันหลังให้ชาคริยา สะปัดมือชาคริยาทิ้งอย่างไม่มีเยี่อใย และใช้คำพูดที่รุนแรงว่า “ชาคริยา เรารู้จักกันมาตั้งนาน ฉันไม่เกียจเธอ แต่ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะรักเธอ ” คำพูดนี้แทงใจชาคริยา รวิชญ์ไม่เคยคิดที่จะรักเธอ บึ้ง！ เสียงประตูห้องถูกปิดอย่างแรง ชาคริยารู้ว่ารวิชญ์ ไม่กลับมาแล้ว ชาคริยามองผ้าพันคอที่ถักได้ครั้งหนึ่งบนพื้น เก็บขึ้นมาปัดฝุ่นทิ้ง งานทำไปครึ่งหนึ่ง เธอต้องทำให้เสร็จสมบรูณ์ ไม่หลับไม่นอน ชาคริยาตั้งใจถักให้เสร็จ และปักชื่อ “ชาคริยา ”ไว้ริมสุดๆของผ้าพันคอ เป็นตัวแทนของเธอชาคริยา ครึ่งเดือนผ่านไป ชาคริยาไม่ได้พบรวิชญ์เลย ชาคริยากลับมีอาการง่วงซึมเล็กน้อย เธอเล่าเรื่องให้นริดาฟัง นริดากังวลสุขภาพเธอก็พาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาล ชาคริยาตรวจสุขภาพ แพทย์ให้เธอไปตรวจที่ศูนย์สูติ-นรีเวช ทำการตรวจเป็นชุดเสร็จ แพทย์บอกเธอตั้งครรภ์ อารมณ์ต่ำๆของชาคริยาดีขึ้นอย่างรวดเร็วในทันใดนั้น เงยหน้ามองแพทย์อย่างตื่นเต้น คุณหมอค่ะ ที่คุณหมอพูดเป็นความจริงใช่ไหมค่ะ ฉันตั้งครรภ์แล้วใช่ไหม “ใช่” แพทย์ยืนยันคำพูด แล้วพูดอย่างกังวลว่า “คุณตั้ งครรภ์ในจังหวะนี้ร่างกายคงรับไม่ไหว อาจก่อให้เกิดภัยคุกคามต่อชีวิตของคุณ ทางที่ดีคือทำแท้งก่อน รีบรักษาโรคกระเพาะของคุณ อย่าล่าช้าอีก ไม่ ฉันจะคลอดออกมา ชาคริยาลูบหน้าท้อง ใบหน้าแฝงด้วย เกียรติภูมิอันเป็นแม่ นริดารู้ว่าชาคริยาตั้งครรภ์แล้ว ดีใจมาก เรามีลูกพร้อมกันจะได้มีคำพูดเหมือนกัน เธอแต่งงานมาห้าปี ถึงเวลามีลูกได้แล้ว โทรบอกรวิชญ์ไหม ให้เขาดีใจด้วย นริดาพูดอย่างดีใจ ชาคริยาสั่นหัว “ไม่ละ คิดว่าเขาคงไม่ชอบ” “พูดอะไรโง่ๆ หรือว่าเขาไม่อยากมีลูกเหรอ” “ใช่ค่ะ เขาไม่ชอบเด็ก” “ช่างเถอะ ไม่ต้องคาดหวังอะไรจากเขามาก ชาคริยา ต่อไปฉันเลี้ยงเธอเอง เธอหย่ากับรวิชญ์เลย” นริดาสงสารเธอ จับมือเธอพูด “งั้นผัวเธอละ” “เขาเหรอ เธอสำคัญกว่า” “ดี รอฉันหย่าแล้ว เธอเลี้ยงดูฉันนะ” ชาคริยาพูดยิ้มๆ รวิชญ์อยู่ตรงข้ามพวกเธอพอดี ฟังคำพูดทั้งหมดได้ชัดเจนมาก ปาริดานอนโรงพยาบาลหครึ่งเดือน รวิชญ์ก็เฝ้าอยู่นี่ครึ่งเดือน แต่ไม่คิดว่าออกมาก็เจอชาคริยา คำพูดที่ชาคริยาและนริดาพูด เข้าหูเขาเต็มๆ เลย สีหน้าไม่พอใจมาก ผมไม่ได้พูดว่าจะหย่า พวกเธอกังวลมากเกินไปละ