บทที่ 8 ปาริดาหวาดกลัว

บางครั้งชาคริยาก็รู้สึกหมั่นไส้ตัวเอง เพื่อรวิชญ์เธอทำเรื่องไร้สาระแบบนี้ ชาคริยาพยายามสงบอารมณ์ ไม่ให้คำพูดของรวิชญ์สะทกสะท้านเธอ หย่าแน่นอน แต่ลูกก็เป็นของคุณ รวิชญ์หัวเราะ รู้สึกคำพูดของชาคริยาน่าขำมาก เธอคลอดลูกอย่างอยากลำบาก สุดท้ายให้เขา เธอคิดว่าใครจะเชื่อ มันเป็นไปไม่ได้ เวลาพูดก็พูดได้น่าฟังจริงๆ เล่ห์เหลี่ยมเธอเยอะมาก ผมไม่เชื่อเธอหลอก รีบไปทำแท้งซะ รวิชญ์พูดอย่างโหดร้าย ชาคริยาหน้าซีดเผือด ไม่กล้าเชื่อ เขาให้เธอไปทำแท้ง ชาคริยาไม่ยอม คำพูดอันโหดร้ายกระแทกใจเธอ “ไม่ ฉันต้องคลอดออกมา นี่คือเลือดเนื้อของเราสองคน” “เธอรู้ว่าผมเกียดคุณไหม” รวิชญ์ลากมือชาคริยาไว้ “เกลียดทั้งสายเลือดเธอ คลอดออกมาก็เป็นเจ้ากรรมนายเวรกัน ทำแท้งเดี๋ยวนี้เลยไม่ดีกว่าหรือ ชาคริยาน้ำตาไหลนอง ช็อก กับคําคมบาดจิตที่กระแทกประสาทเธอ เกือบเป็นลม เลือดในตัวชาคริยากำลังไหลย้อนกลับ พูดอะไรไม่ออกในวินาทีนั้น ชาคริยารู้สึกตัวอีกที คือรวิชญ์ลากเธอไปคณะสูติศาสตร์และ นรีเวชวิทยา เธอเช็ดน้ำตา พยายามดิ้นรน “คุณปล่อยฉันนะ” “ชาคริยา เธอรู้ไหมทำไมผมไม่อย่ามีลูกกับเธอ เพราะว่าถ้ามีลูกอยู่ ระหว่างเราก็จะตัดขาดกันไม่ได้ นี่คือฝันร้ายของผม แต่งงานกับเธอก็เป็นฝันร้ายของผมเช่นกัน “พอแล้ว！” ชาคริยาเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็น เพียะ! รวิชญ์โดนตบอย่างแรง เสียงตบทำให้รวิชญ์หยุดเดิน เสียงนี้ก็ทำให้ชาคริยารู้สึกตัวอีกครั้ง ชาคริยาจ้องรวิชญ์ด้วยน้ำตานอง แววตาแฝงด้วยความผิดหวัง “เราหย่ากันเดี๋ยวนี้เลย ลูกฉันก็ไม่ให้คุณละ” รวิชญ์ตกใจไปพักนึง มองชาคริยาอย่างไม่มีตัวตน มือก็ปล่อยไปแล้ว ชาคริยาอิสระแล้ว เดินไปด้วยใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ในชีวิตนี้เธอไม่ใช่มีแต่รวิชญ์ ยังมีลูก แต่น่าสงสารลูกจัง เกิดมาก็ไม่มีแม่ ไม่มีพ่อ เวลานี้ ชาคริยาสับสนแล้ว สิ่งที่เธอเลือกถูกต้องไหม หากลูกไม่มีความสุข เราให้กำเนิดลูกทำไหม ชาคริยาร้องให้เงียบๆคนเดียว ไม่รู้จะทำยังไง ลูกเป็นอนุสรณ์ที่เธออยากให้รวิชญ์ แต่เขาไม่เอา “ฉันท้องแล้ว ในท้องเป็นลูกคุณ รวิชญ์ คุณไม่เอาฉันแล้วหรือ” ปาริดาหวาดกลัวมาก กลัวว่าชาคริยาท้องรวิชญ์จะทิ้งเธอไป ติดตามรวิชญ์และถามบ่อยๆ รวิชญ์รู้สึกเครียด ถูกปาริดาถามบ่อยๆยิ่งหงุดหงิด ปัดมือปาริดาทิ้ง แววตาแฝงด้วยความไม่แยแส “ปาริดา เธอไม่เชื่อใจผมหรือไม่เชื่อใจตัวเอง” ปาริดาหน้าบึ้งตึง ก้มหัวลง ความโลภของเธอทำให้เธออึดอัดใจมาก เธอไม่ใช่ไม่เชื่อใจรวิชญ์ วันหนึ่งที่ชาคริยาไม่ยอมหย่ากับรวิชญ์ เธอก็จะอึดอัดใจไปวันหนึ่ง สักวันเมื่อความจริงปรากฎ ความเท็จก็จะ สลายไป ถึงวันนั้นเธอไม่ได้รวิชญ์และรวิชญ์ก็จะเกียจชังเธออีก เธอไม่อยากเห็นสถานการณ์แบบนี้มากที่สุด “ไม่ใช่แน่นอนคะ”ปาริดาฟืนยิ้ม รีบจับมือเขาไว้ “ฉันไม่ไว้วางใจชาคริยาต่างหาก เธอมีเล่ห์เหลี่ยมมาก เพื่อผลประโยชน์ตัวเองอะไรก็ทำได้ ฉันกลัวค่ะ” รวิชญ์ทำตัวเหินห่างผลักปาริดาออกไป “ผมไม่อย่าได้ยินชื่อชาคริยา หากเธอเหนื่อยก็พักผ่อนดีๆ เรื่องที่ไม่ควรก้าวก่ายก็ไม่ต้องเข้าไปยุ่ง” รวิชญ์จากไปด้วยระคายเคือง บัดนี้เขาไม่มีความอดทนเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ปาริดาพูดแต่เรื่องชาคริยา ทำให้เขาอึดอัดใจ แยกแยะไม่ออกความรักของตัวเอง คิดถึงแววตาที่ผิดหวังของชาคริยา เขารู้สึกหวาดกลัวมาก กลัวชาคริยาจะจากเขาไปกะทันหัน ดังนั้นเขาต้องปล่อยวางเรื่องทำแท้งก่อน ปาริดาพูดเรื่องชาคริยาต่อหน้าเขาบ่อยๆ และพูดว่าชาคริยาเคยทำอะไรๆ เขาเกียจมาก ไม่อย่าให้คนอื่นทำลายชื่อเสียงของชาคริยา ความรู้สึกที่ผสมผสานกันอย่างนี้ทำให้เขาทรมานมาก เขาปวดหัวอีกแล้ว รวิชญ์กินยาไปสองเม็ด หายใจเข้าลึกๆ อาการปวดหัวค่อยๆบรรเทา ลง “ปวดหัวอีกแล้วเหรอ”