已经是第一章了
บทที่ 49 คำเหล่านั้นหมายความว่ายังไง
บทที่ 49 คำเหล่านั้นหมายความว่ายังไง
แม่อ้อยพูดไปหัวเราะไป “กลับมาก็ดีแล้วค่ะ แม่อ้อยไม่ได้เจอมาตั้งนานแล้ว คิดถึงคุณ”
รินรดาถูกเธอพูดแบบนั้นก็รู้สึกดี ติณห์ที่อยู่ข้างๆ ตรงนั้นก็พูดสอดขึ้นมา “ยังไงก็กลับมาแล้ว งั้นก็เอากระเป๋าเดินทางไปเก็บด้วยก็แล้วกัน ไม่ต้องไปพักโรงแรมแล้ว”
รินรดาหมุนตัวกลับมาดูติณห์ อีกด้านหนึ่งดูสงบ
แม่อ้อมก็มาช่วยด้วยเช่นกัน “ใช่เลยคุณรินรดา โรงแรมไม่สะอาด สู้อยู่บ้านให้แม่อ้อมทำให้ดีกว่า”
ที่บ้าน....หรือ....
รินรดารู้สึกมึน ๆ ทำได้เพียงแค่ตอบรับ “แม่อ้อมค่ะรอติณห์ดีขึ้นหน่อยแล้วค่อยย้าย....”
แม่อ้อมมองดูทั้งสองคน แล้วก็พยักหน้าด้วยความโล่งใจ
พอนั่งลงแล้วเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมาเพื่อทำอะไร แล้วก็รีบไปจัดการของที่เอาวางขึ้นโต๊ะให้เรียบร้อย
“เวลาค่อนข้างจะเร่ง ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรไว้ พวกคุณกินของพวกนี้ไปก่อน” รินรดามองอาหารที่อุดมสมบูรณ์บนโต๊ะ แล้ว รู้สึกว่าแม่อ้อมออกจะถ่อมตัวไปแล้ว
เพราะว่ารินรดาได้นัดณัชชากินข้าวเอาไว้ ดังนั้นของที่แม่อ้อมเตรียมมาเธอทำได้เพียงแค่ใช้ตะเกียบกินไม่กี่คำก็วางมือ
แม่อ้อมคิดว่าเธอไม่ชอบกิน “คุณรินรดา ทำไม ไม่ชอบกับข้าวที่แม่อ้อมทำหรือ”
รินรดามองไปที่หม้อขนาดใหญ่แล้วโยนมันอย่างรวดเร็ว “แม่อ้อม ไม่ใช่อย่างนั้น อีกสักพักหนึ่งฉันมีธุระ ไม่สามารถกินจนอิ่มมากได้”
หลังจากนั้นก็พูดซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบว่าไม่ได้ไม่ชอบ แม่อ้อมถึงได้ทิ้งหัวใจที่เปราะบ้างไว้
รินรดาพูดไปส่วนด้านหลัง เลยได้รู้สึกเบาใจไปเปลาะหนึ่ง
หลังกจากนั้นเธอก็หันมาดูติณห์ที่ไม่พูดไม่จา “คำที่เธอพูดนั้นหมายความว่าอะไร”
ติณห์กระดกคิ้วขึ้น บนหน้าเขียนว่า “ไร้เดียงสา” เขียนไวเต็มฉันไม่ค่อยเข้าใจว่าเธอหมายความว่าอะไร
รินรดาหมันไส้หยิกเข้าที่ติณห์ไปทีหนึ่ง “ให้ฉันไปแล้วก็ให้ฉันกลับมา จะเล่นกับฉันใช่ไหม”
พูดไปพูดมาสายตาก็จ้องจนแดงไปแล้ว”ติณห์ฉันก็เป็นคนมีอารมณ์นะ ไม่ได้ว่าจะเอาแต่ใจ!”
ติณห์มองรินรดาที่อยู่ตรงหน้า ไม่รู้ว่าทำไมในใจส่วนที่บางที่สุดเหมือนจะถูกสัมผัสได้ มีความรู้สึกแบบที่ไม่เคยมีมาก่อนว่าหัวใจมันเต้นแรงจนตัวสั่น
ดังนั้นเขาจึงยกมือขึ้นโดยไม่ตั้งใจและลูบหัวของรินรดาอย่างสบายอารมณ์
“ขอโทษ ก่อนหน้านี้เป็นเพราะผมไม่ดี.....”
รินรดาร้องไห้ไป พอได้ยินประโยคแบบนี้ ตอนแรกนึกว่าได้ยินผิดไป ตาแดง ๆ ก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมา
ติณห์ก็ไม่ได้หลีกไม่ได้หนี ตาประสานกันจ้องไปที่รินรดา แล้วก็พูดประโยคนั้นซ้ำเดิมอีกรอบ “ขอโทษ ก่อนหน้านี้เป็นเพราะผมไม่ดี.....”
“ฉัน.......”ความรู้สึกที่น้อยใจของรินรดาก็หายวับไปทันทีเพราะคำนั้น แม้แต่ความน้อยใจสักนิดก็ไม่มีแล้ว
เพียงมุ่ยด้วยปากเล็กและนัยน์ตาสีแดงที่ดูน่าสมเพชนั้นทำให้หน้าท้องของติณห์เกรงขึ้นมา
ไม่ไหวไม่ไหว ติณห์บังคับตัวเองให้มองออกไปและไม่สามารถมองอะไรอีกแล้ว
“ที่คุณพูดต่อหน้าแม่อ้อมทั้งหมดนั้นคือเรื่องจริงหรือเปล่า”
ติณห์ต้องมองย้อนกลับไปและพยักหน้าอย่างจริงจัง
รินรดาร้องไห้น้ำตาไหลแล้วพูดว่า. “เอาหล่ะ ไม่ให้โอกาสคุณครั้งหน้าแบบนี้แล้ว หัวใจที่เปราะบางเหมือนแก้วของฉัน”
ติณห์ยื่นมือออกมาให้สัญญาว่า “ต่อจากนี้ไปไม่มีแล้ว ผมสัญญา”
ตอนที่ทั้งสองกำลังหวานชื่นกัน ประตูก็มีเสียงไอกระแอมดังขึ้นมา นั้นก็คือเสียงของณัชชา
“ดูเอาเถอะเหมือนกับว่าฉันมาผิดเวลา……”
เป็นอีกครั้งที่ถูกคนขัดจังหวะ รินรดาเขินและรีบลุกขึ้นยืน “ณัชชาเธอมาแล้วหรอ.....”
ณัชชาทำเป็นปิดหน้าปิดตา “เธอจะทำเป็นมองไม่เห็นฉันก็ได้…….”
รินรดารู้สึกอายมากขึ้น แล้วก็ตะโกนขึ้นมา “ณัชชา!”
“ฉันอยู่นี่”
ติณห์ทำได้เพียงแต่หัวเราะออกมากลางงาน “ริน ยังไงคนก็มาแล้ว งั้นเธอก็ไปก่อนก็ได้”
“งั้นคุณ.......”รินรดาลังเลมองไปที่ติณห์ครั้งหนึ่ง มีความรู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่จะไปแบบนี้
“ผมไม่เป็นไร คุณไปก่อนเถอะ ผมรอคุณกลับมา”
คำพูดเหล่านี้ทำให้รินรดาหน้าแดง พูดจนณัชชาเห็นว่ายืนอ้อยอิ่งอยู่ข้างๆ
“พอแล้วพอแล้ว แค่ลงไปกินข้าวข้างล่างตึก ทำเป็นห่างกันไม่ได้หรือไง” ณัชชามองดูต่อไปไม่ไหวแล้ว ก็เลยไปลากรินรดา
“ติณห์ ภรรยาของคุณให้ฉันยืมแป๊ปนึง”
“จำไว้เอามาคืนด้วย”
“ได้เลย”
“ณัชชาเธอเงียบไปเลย!”
ติณห์เห็นรินรดาถูกลากออกไปอย่างนี้ หน้าก็ยิ้มจนหุบไม่ลง แต่ดันถูกทำลายโดยบุคคลที่เข้ามา
ที่ห้องโถง รินรดาเห็นคนสวมหน้ากากดูคุ้นตา ดังนั้นเธออดไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับไป
"มีอะไรผิดปกติหรือ” ณัชชาก็หันมองตามไปด้วย แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรผิดปกติ
“ไม่มีอะไร”รินรดาส่ายหัวไปมา ตัวเองคงจะดูผิดไป
เวลานั้นในห้องคนไข้ ติณห์มองดูคนที่เดินเข้ามารอยยิ้มที่มีก็หายไปอย่างสนิท แม้แต่รอยยิ้มในดวงตาก็หายไปหมด
“พี่ติณห์.....”คนที่มาส่งเสียงเล็ก ๆ เรียกติณห์ จากนั้นเขาก็ถอดหน้ากากบนใบหน้าเผยให้เห็นใบหน้าที่สวยงามยิ่งขึ้น
คนที่มาคือ ญาณิศา
已经是最新一章了
加载中
