已经是第一章了
บทที่ 46 เชิญคุณจากไป
ตอนแรกดุจดาวยังมีความกระวนกระวายนิดหน่อย แต่ในตอนที่เธอได้กลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของคนๆหนึ่งแแล้ว เธอก็รู้เลยว่า คนๆนั้นมาหาเธอแล้ว
ดุจดาวไม่ได้ผลักเขาออก และไม่ได้ดิ้นรนอะไร แต่กลับรออยู่อย่างเงียบๆ รอให้กันต์ปล่อยมือ
"ดุจดาว...." กันต์พูดเสียงแหบๆที่หูของดุจดาว "ขอโทษนะ...ดุจดาว....ขอโทษ...
已经是最新一章了
加载中
