บทที่ 4 ไม่ต้องสงสัยความสามารถของฉัน

"คุณธาวินนั่นแหละค่ะ คุณธาวินบอกว่า ถ้าคุณซัมเมอร์ตื่นแล้วก็ให้เซนต์เอกสารบนโต๊ะค่ะ เดี๋ยวดิฉันไปทำอาหารให้นะคะ" เป็นธาวินจริงๆด้วย จากนั้นเธอก็กลับมายังห้อง แล้วมองไปทางเอกสาร "เอกสารเกี่ยวกับการแต่งงาน?" เธอตกใจจนอ่านออกมา ธาวินจะแต่งงานกับตัวเอง? เธอควรจะหัวเราะหรือร้องไห้? ก็รู้ๆกันอยู่แล้วว่าเธอมีแค้นกับมายด์ เขายังจะแต่งงานกับตัวเองอีก แล้วจะมองดูตัวเองถูกมายด์รังแกต่อหน้าต่อตาหรอ? "คุณซัมเมอร์คะ คุณธาวินบอกว่าถ้าเซนต์เอกสารใบนี้แล้ว ก็ไม่ต้องคืนเงินแล้วค่ะ" ซัมเมอร์หยุดคิดไปซักพัก ค่ารักษาของคุณพ่อเขาเป็นคนจ่าย งั้นงานแต่งนี้ก็ต้องคืนเหมือนกัน ถ้าหากได้เป็นภรรยาของธาวินละก็ จะมีคนเยอะขนาดไหนที่มาอิจฉาเนี่ย "ธาวินล่ะคะ?" เธอถาม "คุณธาวินมีบินต่างประเทศรอบเช้าค่ะ อีกสองวันก็น่าจะกลับแล้วค่ะ" แม่บ้านยังพูดอีกว่า "คุณธาวินบอกว่าถ้าคุณซัมเมอร์เซนต์ชิ่อแล้ว ต่อจากนี้ก็พักอาศัยอยู่ที่นี่เลยค่ะ เรื่องงานแต่งจะไม่ประกาศออกไป และไม่มีข้อแม้อื่นๆค่ะ" หลังจากแม่บ้านพูดเสร็จก็ไม่มีเสียงอะไรแล้ว ซัมเมอร์พยักน้า แล้ววางเอกสารลง "ฉันจะลองคิดดู ขอบคุณมากค่ะ" ซัมเมอร์กลับมาที่โรงพยาบาลต่อ หลังจากจัดกาาเรื่องของพ่อเสร็จแล้ว ทางโรงพยาบาลก็คืนค่ารักษาให้ครึ่งหนึ่ง เธอมองดูท้องฟ้าที่ถูกปกคลุมด้วยเมฆ และพยายามไม่ร้องไห้ต่อหน้าสุสานพ่อ ไม่ให้น้ำตาไหลลงมา "คุณพ่อคะ หนูจะเอาทุกอย่างของบริษัทพิศุทธิ์คืนมาค่ะ คุณพ่อดูแลลูกจากบนฟ้าด้วยนะคะ" ซัมเมอร์สาบานต้องหน้าพ่อ แล้วกราบไหว้สามรอบ จากนั้นก็กลับบ้าน เธอเก็บเสื้อผ้าไม่กี่ชุดแล้วเตรียมเอกสารที่สำคัญ จากนั้นก็ขายวิลล่านี้ให้ลูกน้องที่ซื่อสัตย์ แล้วเธอก็ลากกระเป๋าเดินทางไปยังวิลล่าของธาวิน แต่เธอไม่ได้เซนต์ชื่อ ขณะที่ธาวินลงจากเครื่อง ก็เจอซัมเมอร์ที่จะขึ้นเครื่องพอดี ซัมเมอร์ก็ต้องยืนอึ้งเป็นธรรมดา แต่เธอไม่ได้หยุดเดิน แต่ธาวินกลับหยุดเดิน แล้วเดินสวนกับเธอ เขาถามกลับอย่างเหนื่อยล้าว่า "เซนต์หรือยัง?" "ไม่..ไม่ได้เซนต์" เธอตอบกลับ เหมือนจะคิดผิดแล้ว ก็นึกว่าเธอจะรีบเซนต์เลย ในตอนที่เขารู้ว่าซัมเมอร์ไม่ได้เซนต์ ซัมเมอร์กลับตอบไปว่า "เรื่องนี้เราจะต้องคุยกันต่อหน้า ฉันจะกลับมาพรุ่งนี้ นายคงไม่ออกไปแล้วใช่ไหม?" ธาวินขมวดคิ้ว "ไม่" พอพูดจบทั้งสองก็เดินจากไป ทุกครั้งที่คุยกับเขา ก็จะทำให้เธอคิดถึงเรื่องนั้นตลอด บางครั้งก็รู้สึกว่าเหมือนตัวเขามีพลังงานอะไรบางอย่าง ทำให้เธอทั้งกลัวและกดดัน ธาวินเปลี่ยนเที่ยวบินของตัวเอง หลังจากที่เห็นชื่อของซัมเมอร์ ก็เขียนชื่อเธอมายังกลุ่มของตัวเองเลย เพื่อนสนิทไวท์ก็มองดูตั้งนาน จากนั้นก็เดินเข้าไปพูด "พรุ่งนี้ฉันได้พักผ่อนไม่ใช่หรอ ทำไมนายให้ฉันบินอีก?" "มีปัญหา?" ไวท์ส่ายหัว แล้วตอบกลับไปว่า "ใครจะกล้ามีปัญหา ก็แค่ไม่มีเวลาอยู่กับแฟนเอง อ้าว เธอมาอยู่กลุ่มเราได้ไง?" ไวท์ชี้ไปทางชื่อของซัมเมอร์ และเต็มไปด้วยความสงสัย ธาวินวางใบรายชื่อลง ยืนขึ้น ไวท์ยิ้มแล้วพูดว่า "ฉันรู้จักผู้หญิงคนนี้ ก็คือคนที่มีเรื่องบนเครื่องเมื่อสองสามวันก่อนใช่ไหม? นายยังตำหนิเขาที่ประชุมอยู่เลย แต่เธอก็น่าสงสารจริงๆนะ ถูกว่าที่สามีทิ้ง บริษัทก็ล้มละลาย ยังต้องมาเสียพ่ออีก ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นละก็ น่าจะรับไม่ไหวแล้วจริงๆ..." ธาวินส่ายหัว "นายพูดจบหรือยัง?" "เป็น เป็นอะไร? ฉันก็ว่าวันนี้นายแปลกๆ นาย..." ธาวินหยิบเอกสารบนโต๊ะแล้วโยนไปทางเขา "ยังไม่ไปอีก?" แต่ซัมเมอร์ไม่รู้ว่า เป็นเพราะเธอบอกว่าจะพูดต่อหน้า เขาก็เลยเปลี่ยนเที่ยวบินของตัวเอง แล้วนำเธอมาอยู่กลุ่มเดียวกันด้วย ต่อจากนี้คงเหมือนประโยคที่ว่าเงยหน้าไม่เจอก้มหัวเจอแล้วแหละ หลังจากที่ซัมเมอร์รู้ข่าวนี้ ในใจเธอก็แอบปฏิเสธ ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นพวกเขาก็ต้องบินพร้อมกันหยุดพร้อมกัน? "ซัมเมอร์ ให้ฉันไปส่งไหม?" รถสีดำของเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งจอดอยู่ตรงหน้าเธอ ถ้าเกิดเธอยังไม่ขายวิลล่าทิ้ง นั่งไปคงไม่เป็นไร แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ได้แต่ขอบคุณแล้วปฏิเสธ ในวันที่อากาศร้อน เธอต้องลากกระเป๋าเดินทาง นั่งรถอีกสองสถานีจึงจะถึงวิลล่าของธาวิน มองดูเวลาที้ผ่านมาสองชั่วโมงแล้ว อีกอย่างเสื้อก็เปียกเหงื่อหมดแล้ว มีแต่กลิ่นเหงื่อทั้งตัว แม่แต่เธอยังรังเกียจ เธอยืนอยู่หน้าประตูนานมาก ถึงจะรวบรวมความกล้าไปกดกริ่ง แม่บ้านเดินมาเปิดประตู แล้วพูดอย่างแผ่วเบาว่า "คุณซัมเมอร์กลับมาแล้ว" "ค่ะ ธาวินอยู่บ้านไหมคะ?" แม่บ้านพยักหน้า "คุณธาวินอยู่บ้านตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ" ธาวินที่แต่งตัวอยู่บ้านยังดูดีกว่าแต่งเครื่องแบบอีก ไม่ค่อยเหมือนธาวินที่เธอเจอปกติ เขากำลังจับหนังสือหนาๆอยู่เล่มหนึ่ง มีโต๊ะใบหนึ่ง เก้าอี้ใบหนึ่งและน้ำชา มองยังไงก็เหมือนผู้ชายอบอุ่น แต่ความเป็นจริงแล้ว เขาเป็นธาวินที่เยือกเย็นไร้ความรู้สึก "นั่ง!" เสียงที่สุขุมนี้ดังเข้ามาในหูเธอ เธอจึงดึงสติกลับมา แล้วเดินไปตรงหน้าเขา ไม่รู้ว่าควรมองไปทางไหน มือทั้งสองก็จับกันไว้อย่างแน่น เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปทางห้องนอน ซัมเมอร์มีโอกาสถอนหายใจสักที แล้วก็เห็นเขาหยิบเอกสารใบนั้นแล้วนั่งลง "เกี่ยวกับเรื่องเซนต์นี้ เธอสงสัยอะไรก็ถามได้" ซัมเมอร์หยิบเอกสารนั้นขึ้นมาอีกครั้ง ตั้งใจเปิดดูอย่างละเอียด เงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า "วันนั้น นายอยู่ในโรงพยาบางได้ไง?" ธาวินขมวดคิ้ว แล้วหันไปสบตากับเธอ ทำเอาเธอรีบหลบสายตา แล้วจับไปที่ผมแบบเขินๆ แล้วฟังเขาตอบกลับว่า "ฉันปฏิเสธที่จะตอบเรื่องอื่นที่ไม่เกี่ยวกับการเซนต์เอกสารนี่" ซัมเมอร์พยักหน้า "ยังไงก็ขอบคุณนะ ฉันสามารถถามได้ไหมว่า ทำไม" ธาวินรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องถามแบบนี้ เขาจึงตอบกลับไปว่า "ใครจะไปรู้ว่าวันไหนจะมีคนกินยาลืมเขย่าขวดหรือเปล่า ฉันก็แค่ไม่อยากให้ปีต่อจากนี้มีตัวดื้อออกมากระทันหัน ละบอกบอกว่าฉันเป็นพ่อของเขา แต่ก็พอดีเลย เธอสามารถช่วยฉันเลี่ยงจากผู้หญิงที่ทางบ้านหามาได้ด้วย ง่ายๆแค่นี้เอง" "ตัวดื้อ? หมายความว่าอะไร?" เธอถาม "ไม่ต้องสงสัยความสามารถของฉัน ที่ฉันทำแบบนี้ก็แค่ตัดปัญหาที่ไม่ต้องการออกไป ฉันให้เธอเป็นภรรยาธาวิน ตำแหน่งที่ผู้หญิงทุกคนฝันอยากจะเป็น ให้อภิสิทธิ์เธอทุกอย่าง ขอแค่เธอช่วยฉันเลี่ยงออกจากผู้หญิงพวกนั้นก็พอแล้ว ก็แค่นี้ คุณซัมเมอร์มีอะไรจะถามอีกไหมครับ?" เธอยังกล้าถามอีกหรอ? เธอส่ายหัว จากนั้นธาวินก็ยื่นปากกามาให้เธอ "ถ้าไม่มีข้อสงสัยแล้วก็เซนต์ชื่อเถอะ ตอนเย็นเราไปจดทะเบียนสมรสกัน" หลังจากที่เธอเขียนเสร็จเธอก็เงยหน้าขึ้น แล้วถามกลับว่า "สมมุติวันหนึ่งฉันมีคนที่ชอบแล้ว พวกเรา--" "คนที่ชอบ?" ธาวินจ้องไปที่เธออย่างไร้เหตุผล "ฉันบอกว่าสมมุติ! สมมุตินายมีคนที่ชอบแล้ว ฉันก็จะถอยออกมาเอง ไม่ยื้อหรือตอแยไม่ไปหรอก" เธอรีบพูดเสริม ธาวินลุกขึ้น หยิบแก้วน้ำแล้วย้ายที่ "การแต่งงานครั้งนี้จะจบลงในตอนที่เธอมีคนที่ชอบ"