บทที่ 5 ภรรยาของธาวิน ซัมเมอร์

ในตอนเย็น ธาวินขับรถพาเธอออกไปที่อำเภอ เธอไม่ได้มีความกังวลหรือสับสนเลย เธอยิ้มให้กับกล้องแล้วถ่ายรูปออกมา ใบเอกสารที่ไม่ถึงสิบบาท แต่พอเอามาจับไว้ในมือกลับรู้สึกหนักๆ เหมือนกับว่าต้องดูรูปภาพถึงจะสามารถมองเขาอย่างตั้งใจได้ ภรรยาของธาวิน ซัมเมอร์ สามีของซัมเมอร์ ธาวิน เธอกลับยิ้มออกมาไม่รู้ตัว ทั้งหมดนี้ธาวินมองอยู่ในสายตาตลอด และเขาที่ไม่มีอารมณ์หรือความรู้สึกใดๆ กลับยิ้มขึ้นมา แววตาของเขาก็ดูอ่อนโยนขึ้นเยอะเลย และมาถึงปัญหาเกี่ยวกับการอยู่อาศัย เธอพึ่งจะเก็บของเสร็จ ธาวินก็มายืนพิงอยู่หน้าประตู ถามเธอว่า "พึ่งแต่งงานเธอก็จะแยกห้องแล้ว?" ซัมเมอร์อึ้งไปซักพัก แล้วกระพริบตาแบบไร้เดียงสา "พวกเราแค่แต่งงานตามข้อตกลงไม่ใช่หรอ?" "ถึงแม้จะเป็นแค่ข้อตกลง แต่ฉันไม่ได้มีความหมายว่าจะแยกห้อง" พอพูดจบเขาก็เดินไปเอากระเป๋าของซัมเมอร์เข้าห้องตัวเอง จากนั้นเธอก็เดินตามไป พอถึงห้อง เขาก็ชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้า "ไหนๆก็ไหนๆแล้ว จัดตู้เสื้อผ้าด้วยเลย ฉันไม่มีนิสัยให้แม่บ้านจัด สองสามวันนี้ก็ไม่ได้ยุ่งกับมัน" เพราะฉะนั้นความหมายของเขาคือ ให้เธอมาจัด เธอเดินเข้าไปในห้องของเขา รู้สึกเย็นสบายเป็นความรู้สึกที่หนึ่ง จากนั้นก็รู้สึกว่ามืดไป แต่เธอไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะนี่ก็ต้องเป็นชีวิตประจำวันของเธออยู่แล้ว มาอาศัยอยู่กับคนอื่น ก็ต้องลองๆหน่อย สิ่งที่ทำให้เธออึดอัดไม่ใช่ตอนนี้ แต่คือตอนกลางคืน คงจะไม่มีใครเหมือนเธอหรอก อาบน้ำเสร็จยังแต่งตัวเรียบๆร้อยๆ โดยเฉพาะหน้าร้อน แค่แวบเดียวธาวินก็มองออกเลยว่าเธอรู้สึกเขินอาย เขาจึงลุกออกไปสักพัก จากนั้นก็เดินเข้าห้องหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำ เธอนั่งอยู่บนเตียงอย่างไม่สบายใจ เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เธอตกใจ จากนั้นเธอก็มองไปทางห้องน้ำแล้วเดินไปเปิดประตู แม่บ้านนำถุงหนึ่งถุงมาให้เธอ แล้วพูดว่า "นี่คือชุดนอนที่คุณธาวินซื้อให้ค่ะ" ชุดนอน? "อ๋อ ขอบคุณค่ะป้า" มือที่จับชุดนอนก็เหมือนมือที่กำลังจับปัญหา ยิ่งทำให้เธอตื่นเต้นขึ้นไปอีก คาชา มีเสียงดังขึ้นมา เธอหันหลังไปมอง ธาวินคลุมผ้าเช็ดตัวแล้วยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ผมที่เปียกยังมีหยดน้ำไหลอยู่ จากนั้นสายตาก็มองมาทางมือเธอแล้วชี้ไปทางห้องน่ำ "ไปเปลี่ยนเถอะ!" ซัมเมอร์สูดหายใจ จากนั้นเขาก็เดินมาแล้วเธอก็สะดุ้งถอยหลังไปสองก้าว ธาวินเดินไปนั่งที่เตียงแล้วเช็ดผม เธอเข้าไปอยู่ในห้องน้ำนานมากกว่าจะเปลี่ยนชุดนอน เย็นขึ้นเยอะเลยจริงๆและรู้สึกอึดอัดขึ้นด้วย เธอค่อยๆมองไปทางเตียง มองเห็นว่าเขาหลับไปแล้ว เธอถึงโล่งอก จากนั้นก็ค่อยๆเดินไป นอนหันหลังกับเขา เธอพยายามควบคุมตัวเอง และไม่กล้าดิ้นไปมั่ว คนข้างๆเธอขยับแค่นิดเดียว เธอก็ตกใจจนเหงื่อแตกแล้ว เธอตื่นมาในยามเช้าวันถัดไป ข้างๆไม่มีคนแล้ว บนตัวมีผ้าห่มบางๆเพิ่มเข้ามาห่มไว้ เธอตกใจจนอ้าปากหายใจ ในที่สุดก็ผ่านไปหนึ่งคืน ทำให้เธอเข้าใจแล้วว่าธาวินเป็นคนทำตามคำพูด หรือไม่ เขาอาจจะแค่รักษาศักดิ์ศรีตัวเอง เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิด เธออกจากบ้านพร้อมกับธาวิน แต่ไม่ถึงสนามบินพร้อมกัน ไม่ติดไม่ขัด พบเจอเพื่อนร่วมงานทิพย์ เธอเป็นคนที่หุ่นดีคนหนึ่ง ในมือถือช็อกโกแลตแลตไว้ จากกนั้นก็เดินมาขวางธาวินไว้ กำลังจะสารภาพรัก? เรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเองแบบนี้ เธอจะไม่สนใจ แต่ตอนที่เธอกำลังจะไป กลับได้ยินธาวินพูดว่า "ขอโทษนะครับ ผมแต่งงานแล้ว" เธอก็เลยหยุดกระทันหัน แล้วหันข้างไปมอง ดวงตาของเธอสบกับตาของธาวินพอดี เหมือนใต้ขามีอะไรมามัดไว้ ขยับยังไงก็ขยับไม่ได้ ทิพย์มองตามสายของเขาไป "ซัมเมอร์?" ซัมเมอร์ดึงสติกลับมาได้ "ไม่ใช่ฉันๆ ฉันแค่เดินผ่านมาพอดี พวกเธอคุยกันต่อเลยๆ!" เธอจับไปที่กระเป๋าอย่างแน่นแล้วเดินจากไป หลังจากที่เธอเปลี่ยนเครื่องแบบเสร็จ เพื่อนร่วมงานมาทางเธอทั้งหมด ต่างก็กำลังจับกลุ่มคุยกัน ทิพย์ก็ตาแดงขึ้นแล้วพูดว่า "ซัมเมอร์เห็นหมดแล้ว" ซัมเมอร์รีบปฏิเสธ "ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่ฉันจริงๆ" ทิพย์เช็ดน้ำตาแล้วหัวเราะออกมา"ฉันรู้อยู่แล้วไม่ใช่เธอ เธอพึ่งถูกทิ้งไม่ใช่หรอ เสียใจยังไม่ทันหาย จะไปมีความรู้สึกใหม่กับอีกคนได้ไงล่ะ" ซัมเมอร์ยิ้มออกมาแบบฝืนๆ แล้วก็ฟังคนอื่นพูดกันต่อ "ใช่สิ ซัมเมอร์รักไทม์ขนาดนั้น บวกกับบริษัทพิสุทธิ์ล้มละลาย ยังต้องเสียพ่ออีก ถ้าเป็นฉัน ฉันแบกรับไว้ไม่ได้แน่ๆ" "ไม่มีงานทำกันหรือไง?" ธาวินกลับยืนอยู่หลังพวกเขา หน้าตาที่จริงจังทำเอาเขาตกใจกันหมด และผู้หญิงพวกนั้นก็แยกย้ายกันไปหมด ซัมเมอร์พยักหน้าเหมือนกับว่าได้ทักทายแล้ว ไม่ได้พูดอะไรก็ขึ้นเครื่องไปเลย พอถึงเชียงใหม่ก็เริ่มเย็นแล้ว ข้างนอกกำลังฝนตก เธอที่เร่งรีบไม่ได้จองโรงแรมและเตรียมร่มไว้ก่อน เธอคิดว่ารอให้ฝนหยุดแล้วค่อยไป จากนั้นก็เห็ธาวินส่งร่มมา แล้วพูดว่า "รอฉันที่ทางออก" เธออึ้งไปนานมาก จากนั้นก็กางร่มเดินออกไป แต่ธาวินก็ไม่มาสักที กลับมีเพื่อนร่วมเดินมาสองคน หนึ่งในนั้นมีทิพย์อยู่ด้วย เธอทำเป็นว่ามองไม่เห็น แต่พวกเขาก็เดินเข้ามา "ซัมเมอร์ เธอยังไม่ไปหรอ? จองโรงแรมไว้หรือยัง?" ซัมเมอร์หันหลังไปมอง เพื่อนร่วมงานอีกคนพูดว่า "เหมือนยังไม่ได้จองสินะ เธอยังมีเงินอยู่ไหม? ยืมฉันก่อนไหม?" นี่เจ็บกว่าการตบซัมเมอร์ต่อหน้าผู้คนอีก เธอส่ายหัวแล้วยิ้มตอบ "ไม่เป็นไรแล้ว ขอบใจมาก ฉันไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน" เธอไม่ได้รอธาวิน ไม่ใช่ทุกครั้งที่เขาจะมาช่วยเธอได้กระทันหัน เสื้อผ้า รองเท้าต่างก็เปียกหมด แต่วาธินก็หาเธอเจอ ในเส้นทางม้าลาย เธอเดินกางร่มอย่างไร้เรี่ยวแรง และเผยดวงตาที่อ่อนล้าออกมา ในวินาทีที่วาธินปรากฏตัว เธอเหมือนมองเห็นโลกทั้งใบ เขาถอดเสื้อกันหนาวออกแล้ววิ่งตากฝนไปโอบกอดร่างกายที่กำลังสั่นของเธอ ในคำพูดก็มีแต่คำบ่นเป็นส่วนมาก "บอกให้เธอรอไม่ใช่หรอ?" เธอควรพูดอะไร? เพราะถูกเพื่อนร่วมงานเยาะเย้ยก็เลยหนีหรอ? คำพูดที่น่าสมเพชแบบนี้เธอพูดไม่ออกปาก อีกอย่างเธอและธาวินแต่งงานแค่หลอกๆ ตัวเองสามารถถูกไล่ได้ตลอดเวลา ณ ที่พักส่วนตัวของธาวินที่เชียงใหม่ ไม่ได้แตกต่างกับที่พักกรุงเทพมากนัก มีแต่สิ่งหนึ่งที่แตกต่างคือ ที่นี่ไม่มีแม่บ้าน ไม่ว่าอะไรก็ต้องทำเอง "เมื่อก่อนไม่เคยคิดว่าจะมีผู้หญิงมาที่นี่ งั้นเธอก็เลือกๆใส่ละกัน" ซัมเมอร์ควรดีใจที่เป็นผู้หญิงคนแรกที่มาตรงนี้ใช่ไหม? เธอมองดูเสื้อสีขาวขนาดใหญ่บนหัวเตียง แต่เธอก็พยักหน้าแล้วตอบกลับว่า "ขอบใจนะ" ธาวินเดินออกจากห้อง เธอก็เลยไปปิดประตูแล้วล็อกไว้ แบบนี้ถึงจะปลอดภัยหน่อย ตอนนี้ธาวินกำลังต้มหมี่อยู่ ไม่ได้มีเวลาไปที่ห้องนั้น ดังนั้นก็ไม่รู้ว่าเธอล็อกประตูแล้ว ซัมเมอร์มองดูตัวเองในกระจก เสื้อสีเขาที่ปกคลุมตัวอยู่นั้นขาวเหมือนกำลังเปลือยกาย เหมือนจะมองอะไรออก เธอเขินจนเอามือมาปิดที่หน้าอก แต่กลับได้กลิ่นหอมที่กำลังลอยมา ทันใดนั้นท้องก็ร้องขึ้นมาทันที