บทที่ 7 ไม่เหมือนกันเลยสักนิด

ปันมองไปทางเขาด้วยสายตาอย่างไม่น่าเชื่อ ในวินาทีนั้นเธออยากจะบอกเขาไปว่านี่คือลูกของเขา แต่ว่าแพนก็ท้องเหมือนกันแล้วเขายังจะสนใจลูกคนนี้อยู่ไหม? เขาคิดในใจ อีกอย่างทุกครั้งที่ร่วมรักกับเขา เขาจะบังคับให้เธอกินยาคุมทุกครั้งฉันเลยแอบคิดว่าเขาไม่ได้อยากมีลูกกับฉัน สรุปก็คือเขาคงไม่อยากให้เธอท้องมั้ง? พอปันคิดแบบนี้ได้เธอก็ยิ่งรู้สึกเสียใจไปมากกว่าเดิมอีก ดีโน่มองไปทางสีหน้าของเธอที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เขาก็ยิ่งโมโหขึ้นมากกว่าเดิม ดีโน่เลยคิดในใจหรือผู้หญิงคนนี้จะไปมีอะไรกับผู้ชายคนอื่น?แล้วพลาดไปมีลูกด้วย? ความคิดของเขาสองคนสวนทางกัน พอในสมองมีความคิดนี้ดีโน่ก็รู้สึกว่าโกรธเขามากโกรธแบบไม่มีเหตุผล มือที่ยังบีบคอเธออยู่ก็เริ่มบีบแรงมากกว่าเดิม แรงจนหน้าของปันแดงไปหมดและยังไอไม่หยุดด้วย เขาคงแค้นเธอมากเพราะความคิดของเขาเอง เขาไม่รู้สึกอะไรแล้วกัดฟันถามต่อว่า พูดมาว่าลูกในท้องเธอเป็นลูกของใคร!” ปันมองไปทางเขาด้วยสายตาที่โศกเศร้า ตาคู่นั้นเหมือนสายตาของแพนที่เต็มไปด้วยความเสียใจ ปันกำมือแน่นๆเธออยากจะลองพูดดูว่า “ถ้า......ถ้าฉันบอกว่า ลูกคนนี้เป็นของเธอ เธอจะเอาไหม?” ดีโน่ยิ้มแบบเย็นชา “ปัน เธอคิดว่าฉันเป็นควายเหรอ?ฉันเป็นคนป้อนเธอกินยาคุมเองเธอจะท้องลูกของฉันได้ยังไง?” ปันกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “วันนั้นฉัน......” “ถึงแม้จะเป็นลูกของฉัน ฉันก็ไม่เอา”คำพูดของดีโน่ทำให้ความคาดหวังสุดท้ายของปันแตกสลายไปหมดเลย “ทำไมเธอใจร้ายแบบนี้......”ปันมองไปทางเขาด้วยสายตาที่เหม่อลอย และเสียใจที่สุดในชีวิต ดีโน่ยิ้มแบบเยือกเย็นแล้วปล่อยมือที่บีบคอของปันลง แล้วพูดแบบใจเย็นว่า “ไหนๆเธอก็หาเจ้าอื่นได้แล้วแถมยังมีลูกอีกด้วยงั้นก็เลิกลีลาแล้วเซ็นเลย” “พวกเรา……ไม่มีโอกาสสักนิดเลยเหรอ?”ดวงตาของปันเต็มไปด้วยน้ำตาร่างกายที่อ่อนแอเริ่มสั่นคลอน “เธอคิดว่าฉันใจบุญถึงขั้นช่วยคนอื่นเลี้ยงลูกได้งั้นเหรอ?”ตอนที่ดีโน่พูดคำนี้เขารู้สึกว่ามีหนามแทงเข้าไปในหัวใจของเขาแรงๆและไม่สามารถเอาออกได้ ในเวลาตลอดสามปีนี้ทุกๆคืนที่เขาไม่กลับบ้านปันจะไปหาชายอื่น? นี่คือความคิดของดีโน่ แค่นึกถึงภาพที่เธอร่วมรักกับชายอื่นบนเตียงดีโน่ก็อยากจะฆ่าเธอทิ้งในทันทีแบบไม่มีเหตุผล แต่พอคิดอีกแบบ เมื่อก่อนที่เขาแต่งงานกับปันก็เพื่อที่จะพยายามแก้แค้นและผูกมัดเธอไว้กับตัวเองแล้วมองหน้าที่คล้ายกับแพน แต่พอเวลาผ่านไปเขาเริ่มรู้สึกว่าปันกับแพนไม่มีอะไรเหมือนกันเลยสักนิด ไม่ดูแค่เพียงภายนอกแค่วิธีการทำงานและนิสัยก็ต่างกันราวฟ้ากับเหว แพนเหมือนน้ำอุ่นที่เชื่อฟังเขาทุกอย่างและเข้าใจคนอื่น แต่ปันกลับเป็นคนหัวดื้อตัดสินใจเด็ดขาด ไม่ฟังใคร พอรู้ข้อมูลพวกนี้ดีโน่ก็ไม่เห็นปันเป็นตัวสำรองของแพนทุกครั้งที่กลับบ้านก็เริ่มน้อยลงเรื่อยๆ บางครั้งผ่านไปทางบ้านเขาจะเห็นไฟในบ้านเปิดไว้ตลอดจนถึงตีสองหลังจากตีสองถึงจะปิดไฟ เขารู้ว่าปันกำลังรอเขากลับบ้านทุกคืน เขายังจำได้ว่าในตอนนั้นปันเคยถามเขาว่าจะกลับมาตอนไหนในตอนนั้นเขาตอบไปแบบมั่วๆว่าช้าสุดก็ตีสองเพราะเขาไม่อยากให้ปันตามตื้อเขา แต่นึกไม่ถึงว่านั่นจะทำให้เธอติดนิสัยรอเขาจนถึงตีสองทุกๆวัน ปันก้มหน้าลงไปลูบที่หน้าท้องของตัวเองที่มีตัวเล็กอยู่ในท้อง และในสมองของเธอเริ่มมีความคิดหนึ่งเกิดขึ้น งานแต่งของเธอกับดีโน่ที่ผิดพลาดมาตั้งแต่แรกคงจะต้องถึงจุดสิ้นสุดลงแล้วจริงๆ และนี่ก็คือวิธีเดียวที่เธอจะรักษาลูกของตัวเองไว้ได้ดีที่สุด มือของปันที่สั่นอยู่จับปากกาขึ้นมาและใช้แรงที่อยู่ในตัวของเธอทั้งหมดพูดมาว่า “ฉันจะเซ็น”