บทที่ 4 ฉันท้องกับสงกาน

ยิปซีตื่นมาอีกทีก็วันรุ่งขึ้นแล้ว สงกานเฝ้าเธออยู่ข้างๆ เธอเห็นสงกานแล้วรู้สึกอึ้ง เธอหลับตา แล้วลืมตาใหม่ สงกานยังอยู่ “นาย....” เธอพูดด้วยเสียงแหบ “เธอไม่รู้หรอว่าตนเองท้อง? เธอตั้งใจแท้งใช่ไหม? เธออยากให้ฉันรู้สึกผิดใช่ไหม?” สงกานพูดด้วยเสียงเย็นชา แต่แทงใจยิปซี “แท้งแล้วก็ดี หย่ากันแล้วมีลูกก็เป็นภาระ” ยิปซีพูดด้วยเสียงลอยๆ เหมือนเธอไม่รู้สึกเจ็บเลย สงกานรีบยืนขึ้น “ยิปซี เธอใจร้ายมาก มีผู้ชายใหม่แล้วก็รีบตัดขาดกับฉันเลยนะ เธอฆ่าลูกของฉัน!” ยิปซีมองสงกานจากด้านข้าง เขาพูดดังมาก เขากำลังโทษเธอ ใช่ เขาโยนความผิดทุกอย่างให้เธอ เขาคือสงกาน เขาไม่เคยผิด โดนเขาขืนใจเพราะเธอไม่ปิดประตูเอง ยิปซี เธอต้องยอมรับเอง เป็นความผิดของเธอคนเดียว ยิปซีหัวเราะออกมา จนตนเองเจ็บปวด “ใช่ นายก็บอกว่าฉันคือโสเภณี ฉันหาผู้ชายใหม่ง่ายมาก ใบลาออกฉันส่งไปที่เมล์แล้ว ลาก่อนนะสงกาน” ยิปซีมองไปทางสงกานแล้วพูดเบาๆ ทุกคำพูดพูดด้วยความเฉยชา แต่กลับแทงไปที่ใจของเขา สงกานอยากด่าเธอกลับ แต่ว่ากลับด่าไม่ออก เขาเดินออกไปและปิดประตูแรงๆ ปัง! เธอโดนปิดประตูใส่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งเขาก็จะเปิดเข้ามาตลอด ที่บ้าน ยังไงเขาก็ต้องกลับบ้าน ที่บริษัท ยังไงเขาก็ต้องกลับมารังแกเธอ แต่ครั้งนี้ เป็นครั้งสุดท้าย เขาจะไม่มีวันกลับมา เธอกับเขาจบแล้วจริงๆ ยิปซีลุกขึ้นมา พิงที่เตียง มือของเธอจับที่ท้อง น้ำตาก็ไหลออกมา “ลูก แม่ขอโทษ แม่ไม่รู้ว่ามีลูก” เธอเคยคิดว่าตนเองท้อง และไปที่โรงพยาบาล แต่เธอยังไม่ทันได้รับผลก็เจอกับคุณโรสและพริม คุณโรสจับมือของพริมด้วยความดีใจ เธอพูดว่า พริม นี่เป็นลูกคนแรกของสงกาน ทนเหนื่อยหน่อยนะ เธอต้องดูแลตนเองดีๆนะ ตอนนั้นเธอกำลังจะไปรับผลตรวจ และเจอกับพวกเขาที่ทางเดิน เป็นภาพที่น่าตลกนัก แม่สามีของตนเองจูงมือผู้หญิงคนอื่นแล้วบอกว่า เธอเหนื่อยหน่อยนะ.... ใช่ การท้องนั้นเหนื่อยจริงๆ ยิปซียังจำภาพนั้นได้ ตอนนั้นพริมเดินมาช้าๆ เธอดูสง่างาม เธอพูดว่า ยิปซี ฉันท้องกับกาน หลังจากนั้น คุณโรสก็เริ่มด่าเธอ และเธอก็หนีไป เลยไม่ได้ไปรับผลตรวจ ถ้าเธอไปรับ เธอก็จะรู้ว่าตนเองท้อง ถึงสงกานไม่เอาลูก เธอเอา ตั้งแต่เกิดเธอก็ไม่มีพ่อแม่ เธอร้องให้หนักขึ้น ตอนเด็ก เธอก็พูดกับตนเอง วันหนึ่ง เธอจะมีลูกเป็นของตนเอง ลูกจะอยู่กับเธอ ไม่ว่าคนอื่นจะเกลียดเธอยังไง ก็จะมีลูกที่คอยรักเธอ และเธอก็รักลูก ...... แต่ตอนนี้แค่ลูกเธอยังปกป้องไม่ได้ เธอร้องไห้ออกมาดังๆ สงกานยืนอยู่ที่ประตู เขาไม่สบายใจมาก คิดอยู่นาน กำลังจะเข้าไป เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา