บทที่ 6 คุณสงกานมีธุระอะไรหรอคะ

ยิปซีหายไปเจ็ดวันแล้ว ณ บ้านพัฒนาชัย “กาน ลูกหย่ากับยิปซีแล้ว พริมก็ท้องแล้ว เรื่องแต่งงานของพวกเธอจะล่าช้าไม่ได้แล้วนะ รีบๆจัดงานเถอะ คงไม่รอให้คลอดลูกแล้วค่อยจัดหรอกนะ” คุณโรสกุมมือของพริมไว้แล้วหันไปพูดกับกาน สายตาของกานมองไปทางอื่น เขาเกลียดคำว่าแต่งงานอย่างไม่มีสาเหตุ แต่เขาต้องแต่ง เพราะพริมท้องลูกของเขาอยู่ พอนึกถึงลูกแล้ว เขาก็คิดถึงลูกที่ยิปซีแท้งไป นึกถึงตอนที่เธอนอนโทรมอยู่ที่พื้น นึกถึงตอนที่เขาทับเธออยู่บนพื้น “แต่งงาน เดียวฉันให้คนตัดชุดจากฝรั่งเศษมาตัดชุดให้เรา พรุ่งนี้ไปลองชุดกัน” สงกานพูดด้วยเสียงดัง ยิ่งเสียงดังเขาก็ยิ่งรู้สึกสบายใจ “ดี ดีมาก พริมต้องเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดแน่ๆ” คุณโรสพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณป้า...”พริมหน้าแดง “ยังจะเรียกป้า จะแต่งงานกันแล้ว เรียกแม่เถอะ” คุณโรสจับมือของพริมแล้วพูด พริมเงยหน้ามองสงกานด้วยแววตาหวานซึ้ง อยู่ๆสงกานก็นึกถึงตอนที่ยิปซีโดนรับมาเลี้ยง คุณพงศ์ให้ยิปซีเรียกคุณโรสว่าแม่ ตอนนั้นยิปซีก็มองสงกานด้วยสายตาหวานซึ้งแบบนี้ “ให้เธอเรียก ก็เรียกสิ” “แม่” พริมเรียกด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้สงกานเป็นของเธอแล้ว วันรุ่งขึ้น เดือนมิถุนายนของเมืองเชียงใหม่ อากาศดีมาก ดอกไม้บานสวยเต็มไปหมด สงกานพาพริมไปร้านถ่ายรูป พนักงานต่างช่วยพริมลองชุดแต่งงาน มีทุกรุ่นทุกแบบ พริมตื่นเต้นมาก สงกานมองไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้ทำไมอยู่ๆก็นึกถึงยิปซีขึ้นมา ตอนนั้นเธอมาลองคนเดียวเพราะสงกานรำคาญเธออยู่ สงกานรู้สึกหงุดหงิด ทำไมนึกถึงยิปซีอีกแล้วเนี่ย เขาโดนผีหลอกแน่ เขาก็แค่รู้สึกผิด เพราะทำเธอแท้ง ใช่ เขารู้สึกผิด ต้องชดใช้ให้เธอ ให้เงินเธอ พอเธอได้เงินแล้ว เขาก็จะไม่นึกถึงเธออีก แต่ว่าตอนนี้เธออยู่ไหน? เขาต้องรู้ก่อนว่าเธอหายไปไหน สงกานหาเหตุผลที่ตนเองต้องตามหายิปซีได้สักที ในเมืองเชียงใหม่ เขาจะหาคนนั้นง่ายมาก พริมลองชุดเสร็จพอดี ผู้ช่วยคิมตอบข้อความสงกานมาแล้ว “ฉันส่งเธอกลับบ้านนะ” สงกานพูดจบก็ส่งพริมกลับบ้านเลย พริมพุ่งเข้าไปกอดสงกานไว้ “กาน คืนนี้ค้างที่นี่นะ” “ฉันมีธุระต่อ” “กาน ฉันถามหมอแล้ว เราสามารถ....ด้วยกันได้”พริมหน้าแดง พิงที่อกของกานแล้วพูดเบาๆ “คนดี เธอก็รู้ว่าฉันรุนแรง ถ้าลูกเป็นอะไรไปจะทำไงล่ะ รอให้ลูกคลอดแล้ว ฉันจะทำให้เธอพอใจเลย” ใบหน้าของพริมยิ่งแดงเข้าไปใหญ่ นี่เป็นคำพูดที่น่าอายที่สุดที่เธอเคยพูด ในใจของสงกานแล้ว เธอเรียบร้อยมาโดยตลอด จากนั้นสงกานก็ขับรถออกจากบ้าน เขาขับรถตรงมาที่อยู่ของยิปซี บ้านหลังเล็กๆรอบชานเมือง ตอนที่สงกานเดินเข้าไปนั้นยิปซีกำลังปลูกผักอยู่ที่สวนหน้าบ้าน เธอใช้มือที่เรียวขาวตัดหญ้าส่วนเกินออก แล้วนำมาปักไว้ที่แจกัน การกระทำของเธอนุ่มนวลมาก ช้าๆ เหมือนกำลังมีความสุขกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ สงกานหายใจเบาๆ ยิปซีได้ยินเสียงคนเดินมา เธอเงยหน้าขึ้น รู้สึกอึ้งเล็กน้อย “คุณสงกานมีธุระอะไรหรอคะ?”