บทที่ 10 ความสุขของเขาคือการได้เหยียดหยามเธอ

ยิปซีกัดริมฝีปากแน่น จ้องไปทางสายตาที่เย็นชาของเขา “ฉันประเมินเธอต่ำไป” เขาก้มลงนั่งข้างๆเธอ ยื่นมือไปทางเธออย่างช้าๆ เธอค่อยๆถอยหลังออกไป “กลัวฉันหรอ?” ขนตายิปซีสั่นเบาๆ ซาตาน สงกานเป็นซาตาน “ถ้ากลัว ก็ทำตัวดีๆ”เขาจับไปที่คางของเธออย่างแรง “ยิปซี ฉันบอกเธอไว้ก่อน ชาตินี้อย่าคิดที่จะหนีอีก ถึงตายก็ต้องตายตรงหน้าฉัน!” “ไม่ ฉันไม่ยอม สงกาน นายมันเลว....อุ้บ..”ยิปซีมองเขาที่จูบเธออย่างรุนแรงด้วยสายตาที่กลัว เธอสั่นไปทั้งตัว ตรงนี้เป็นช่องทางบันไดหนีไฟ มีคนเข้ามาได้ตลอด สงกานไม่สนใจการต่อต้านของเธอ เขาทับเธอด้วยความรุนแรง ให้ตายเถอะ ยิปซีควรตาย ทำไมเธอต้องหนีออกไป ทำไม! เธอไม่มีสิทธิ! พอเขาลุกขึ้น จัดกางเกงนิดหน่อย ก็ดูดีเหมือนเดิม แต่ ยิปซีกลับโทรมไปทั้งตัวเหมือนตุ๊กตาผ้าที่โดนเล่นจนพัง สงกานเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ใช้เสื้อคลุมห่อเธอไว้แล้วเดินออกไปด้วยก้าวใหญ่ สุดท้ายยิปซีก็กลับมาที่บ้านพักทุ่งกุหลาบ ทุ่งกุหลาบที่ไม่เห็นฟ้าดิน ถึงเวลาฉีดยาหมอก็มา ถึงเวลากินข้าวแม่บ้านก็มา สงกานอยู่ตลอดเวลา เธอต่อต้านอะไรไม่ได้เลย พอเธอต่อต้าน เขาก็จะทรมานเธอ ทุกครั้งเขาทรมานเธอจนยอม ผ่านไปเจ็ดวัน ยิปซีใช้ชีวิตอยู่ภายใต้สายตาของเขาทุกวัน แต่งงานกันหนึ่งปี เธอกับเขา นอกจากเวลาตอนเป็นที่ระบายให้เขาแล้ว บวกกันยังไม่ถึงเจ็ดวันเลย... ผู้ชายเป็นมนุษญ์ที่เกิดมาหน้าด้านจริงๆเลย วันที่แปด สงกานได้รับโทรศัพท์แล้วเดินออกไปด้วยความรีบ ยิปซีรู้ว่าเป็นพริม ถึงเขาจะทรมานเธอยังไง แต่เขาก็รักพริม เพราะพริมแท้ง สงกานเลยไม่ยอมให้เธอไปไหน ไม่ยอมให้ตนเองตายเร็วขนาดนี้ เขามีความสุขด้วยการเหยียดหยามเธอ ยิปซีนั่งอยู่ที่ระเบียงอย่างเงียบสงบ ประตูห้องถูกเปิดออก เธอไม่ได้กลับไปมอง เพราะคิดว่าเป็นแม่บ้าน “นี่เธอ อยู่อย่างสบายใจเลยนะ” เสียงเย็นชาของใครคนหนึ่งดังขึ้นมา ยิปซีตกใจ ลุกขึ้นมาอย่างเบาๆ คุณโรสมองเธอด้วยความดูถูกอยู่หน้าประตู “แม่...” “เธอมีสิทธิอะไรมาเรียกฉันว่าแม่” คุณโรสพูดขัดเธอ ยิปซีรีบปิดปาก ไม่กล้าพูดต่อ “ยิปซี เธอนี่มันหน้าด้านจริงๆ หย่ากันแล้วแท้ๆ ก็ยังกลับมาหาสงกาน เป็นนางบำเรอก็ยอม” “ฉันเปล่าค่ะ” เธอเงยหน้าขึ้นมามองคุณโรส “คุณผู้หญิงคะ ฉันอยากออกไปจากที่นี่มาก ถ้าคุณช่วยฉันได้ ฉันจะขอบคุณมากเลยค่ะ” คุณโรสมีความสงสัยเล็กน้อย “หือ” ยิปซีมองไปทางคุณโรส เธอรู้ว่าการที่เธอโดนรับเลี้ยง คุณโรสไม่ชอบเธอ แต่คุณพงศ์นั้นดีกับเธอจริงๆ ตอนที่ไม่มีใครอยู่ คุณโรสพูดจาไม่ดีกับเธอตลอดเลย...ใครให้เธอเป็นลูกกำพร้าล่ะ “ยิปซี เธออยู่ตรงนี้ต่อไปเป็นที่ระบายให้กานละกัน” คุณโรสพูดต่อ “คุณ!” ยิปซีมองคุณโรสด้วยความไม่เข้าใจ “ตอนที่เธอควรไป ฉันจะให้เธอไปเอง แต่ตอนนี้ไม่ได้ พริมคลอดลูกไม่ได้”คุณโรสมองไปทางยิปซี มีบางอย่างลอยขึ้นมาบนหัวของเธอ พริมท้องหรอ? “เป็นเรื่องปลอม ฉันก็แค่อยากรู้ว่าเธอจะโง่หย่ากับกานไหม”คุณโรสพูดด้วยโทนเสียงแย่ หน้าของยิปซีซีดลงทันที