บทที่ 1 อยู่กับผม ผมให้คุณเดือนละห้าแสน

“หลับตาลง แล้วทำตามจังหวะของผม” เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังของชายหนุ่มดังขึ้นในโสตประสาทของหญิงสาว เสียงนั้นช่างดึงดูดใจเหลือเกิน ทำให้หญิงสาวที่ถูกกดอยู่บนเตียงอย่างแนบสนิทนั้นถึงกับเคลิ้มตามไปด้วย ท่ามกลางบรรยากาศที่มืดสลัวภายในห้อง เตียงนอนสั่นไปมาอย่างเป็นจังหวะ เสียงหายใจที่หอบถี่ดังราวกับเป็นการบรรเลงท่วงทำนองเพลงรักของทั้งสอง ค่ำคืนที่ยาวนานผ่านพ้นไป ปริมลืมตาขึ้นมา เธอได้ยินเสียงลมหายใจของชายหนุ่มดังอยู่ที่บริเวณข้างหู ปริมค่อย ๆ เดินย่องไปที่ห้องน้ำเบา ๆ เธอมองดูตัวเองในกระจก รอยคราบเลือดที่อยู่บนผ้าปูที่นอนทำให้หัวใจของเธอพองโต เธอไม่อยากคิดเลยว่าเธอจะได้สัมผัสกับฌอนอย่างแนบชิดแบบนี้ เขาคือคนที่เธอรักมานานหลายปีแล้ว หลังจากที่เดินออกมาจากห้องน้ำ เธอก็ค่อย ๆ เดินไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้กับฌอน เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง อาหารเช้าถูกจัดวางเรียงอยู่บนโต๊ะอย่างเรียบร้อย แล้วฌอนก็ปรากฎตัวขึ้นที่บริเวณทางเดินชั้นสอง ปริมเงยหน้าขึ้น เมื่อเธอมองเห็นดวงตาคมสีดำสนิทของชายหนุ่ม ก็รีบรุดก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาเขาอย่างรวดเร็ว แล้วส่งเสียงออกมาอย่างอ่อนโยนว่า “ฌอนคะ อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะ” ชายหนุ่มเม้มเรียวปากที่สวยงามได้รูปเอาไว้แน่น แล้วส่งเสียงเล็ดลอดออกมาอย่างเยือกเย็น “คุณ…” เสียงนั้นไพเราะเหมือนกับเสียงที่เธอได้ยินเมื่อคืนเลย แต่สิ่งที่ไม่เหมือนกันนั่นคือตอนนี้กลับมีความเย็นชาแฝงอยู่ด้วย ปริมกำมือทั้งสองเอาไว้แน่น ในใจของเธอรู้สึกตื่นเต้นมาก นี่เขากำลังจะพูดถึงเรื่องเมื่อคืนอย่างนั้นเหรอ? เขาจะพูดอะไรกันแน่นะ? ให้เธอเป็นแฟนของเขาอย่างนั้นเหรอ? หรือจะรับผิดชอบเธอ? หรือว่าอะไร… “คุณชื่ออะไร?” ปริมอึ้งไปเล็กน้อย ในหัวของเธอขาวโพลนไปหมด เขาจะไม่รู้จักชื่อของเธอได้อย่างไร… “ฉะ…ฉัน” เพราะว่าตื่นเต้นมากจนเกิน ทำให้ปริมถึงกับพูดติดอ่าง “ฉันชื่อปริมค่ะ คุณ…” ดูเหมือนว่าเขาจะจำเธอไม่ได้เลย “ปิม?” “ปริม ที่แปลว่าความรักค่ะ” ปริมก้มหน้างุด เธอได้แต่มองรองเท้าของตัวเอง “ตอนนี้คุณทำงานอะไรอยู่?” “เอ่อ…ฉันเป็นครูค่ะ ครูสอนดนตรี” ผ่านไปนานก็ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา บรรยากาศที่เงียบลงทำให้ปริมรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย เธอกลัวว่าเธอจะทำอะไรผิดไปแล้วทำให้ฌอนไม่พอใจ “เป็นครูเงินเดือนเท่าไร?” “เอ่อ…หมื่นห้าค่ะ” เมื่อฌอนถาม ปริมก็ตอบเขาไปในทันที แล้วเธอก็รู้สึกว่าตัวเลขเงินเดือนของเธอนั้นมันน่าขายหน้ามาก เธอเลยพูดเสริมไปอีกว่า “เพราะว่าเป็นนักศึกษาจบใหม่ ยะ…ยังอยู่ในช่วงทดลองงานค่ะ” ฌอนจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา เขาไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อเธอเลย เขาคิดในใจว่าผู้หญิงคนนี้เสแสร้งเก่ง และมีอุบายที่แยบยล เธอเป็นเพียงแค่ครูสอนดนตรีธรรมดา ๆ คนหนึ่งเท่านั้นเอง แต่สามารถเข้าร่วมงานเลี้ยงเมื่อคืนได้ แล้วยังสืบรู้เรื่องความชอบของเขาอีก น่าจะลงทุนลงแรงไปไม่น้อยเลย ผู้หญิงที่จ้องจะจับเขามีอยู่ไม่น้อย แต่คนนี้ถือว่าฉลาดใช้ได้ งั้นก็เก็บเธอเอาไว้ก็แล้วกัน “มาอยู่กับผมสิ ผมให้คุณเดือนละห้าแสน โอเคไหม?” ปริมถึงกับอึ้งไป เธอเงยหน้าขึ้นมาอย่างฉับพลันแล้วถามเขากลับไปว่า “คุณว่าอะไรนะคะ?” จนกระทั่งปริมเงยหน้าขึ้นมา ฌอนถึงได้มองเห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน ดวงตาของเธอกลมโต ปากนิด จมูกหน่อย ยังไม่ถึงกับว่าเป็นผู้หญิงที่สวยสมบูรณ์แบบ แต่เธอก็ดูดีพอสมควรเลย “ถ้าหากว่าเงินเดือนไม่เหมาะสม คุณสามารถต่อรองได้อีกนะครับ” ปริมคิดว่าตัวเองไม่ได้โง่ เธอรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ แต่เธอก็ยังคงพูดออกไปว่า “ฉะ…ฉันไม่ได้ต้องการเงินค่ะ” เสียงนั้นเบามาก เบาจนฌอนแทบจะไม่ได้ยิน “หืม?” ปริมสูดหายใจเข้าไปลึก ๆ มุมปากของเธอกระตุกยิ้มเล็กน้อย เธอกระพริบตาปริบ ๆ แล้วพูดกับเขาด้วยท่าทีและน้ำเสียงจริตจะก้านของผู้หญิง “ให้ฉันเป็นแฟนกับคุณก็ได้ค่ะ ฉันไม่รับเงินหรอก” เส้นผมสีดำขลับของหญิงสาวระอยู่ที่ใบหู ขับใบหน้าที่ขาวใสของเธอให้ดูเด่นขึ้นมา ดวงตาของเธอหวานชุ่มฉ่ำเป็นประกาย ริมฝีปากแดงระเรื่อเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย เมื่อมองสำรวจดูดี ๆ เธอดูสวยขึ้นมาก ปริมจ้องมองเข้าไปที่นัยน์ตาสีดำสนิทของฌอน ในนั้นเหมือนกับมีแรงดึงดูดมหาศาลที่จะสามารถดูดกลืนเธอเข้าไปทั้งตัวได้ แล้วเสียงนุ่มทุ้มของชายหนุ่มก็ดังขึ้นที่ข้างใบหู “เป็นแฟนกับผมน่ะเหรอ คนอย่างคุณเนี่ยนะ?”