บทที่ 2 เป็นกิ๊กของเขา?

ปริมหยุดหายใจไปชั่วขณะหนึ่ง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง ความตื่นเต้นเมื่อสักครู่นี้ได้พังทลายลงไปในพริบตา เขาคือประธานบริษัทของตระกูลฐากูร แล้วเธอเป็นใครมาจากไหนถึงจะมาเป็นแฟนของเขาได้? เธอไม่เคยคำนึงถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย ในจังหวะนั้น เธอก็ได้รู้ซึ้งเป็นอย่างดีแล้วว่าผู้ชายที่เธอเสพสุขด้วยเมื่อคืนนั้นไม่ใช่ผู้ชายธรรมดา ๆ อย่างในตอนนั้นอีกต่อไปแล้ว ฌอนเดินออกไปแล้ว เขาทิ้งเธอเอาไว้ในบ้านที่ใหญ่โตหลังนี้เพียงลำพัง เขาไม่ได้จะให้เธอมาเป็นแฟนของเขา แต่ก็ไม่ได้ไล่เธอไป เขาน่าจะอยากรักษาความสัมพันธ์บนเตียงกับเธอเอาไว้ นี่น่ะเหรอการเป็นเมียน้อย? หรือว่าเป็นกิ๊ก? ปริมรู้ดีอยู่แก่ใจ หลังจากที่เธอต่อสู้กับความคิดของตัวเองแล้ว เธอก็ตัดสินใจเดินออกไปจากบ้านหลังนี้ ถึงแม้ว่าเธอจะจน แต่เธอก็ยังคงมีศักดิ์ศรีอยู่ …… ภายในห้องทำงานของประธานบริษัทฐากูร เลขายื่นเอกสารให้แล้วพูดกับเขาว่า “เธอเก็บห้องเรียบร้อยแล้วถึงได้ออกไป ส่วนบัตรที่คุณให้ไว้นั้นเธอไม่ได้เอาไปด้วยครับ” ฌอนขมวดคิ้ว ริมฝีปากของเขาเบะลงเล็กน้อยแสดงให้เห็นถึงความสงสัยภายในใจ มีผู้หญิงที่ไม่ต้องการเงินอยากจะมาเป็นแฟนกับเขาด้วยเหรอ? “เหอะ…” ฌอนส่งเสียงออกมาเบา ๆ เขาเลิกคิดเรื่องเมื่อคืนแล้วเริ่มเปิดดูเอกสารที่อยู่ในมือ มีเอกสารเป็นร้อย ๆ ฉบับรอให้เขาอนุมัติอยู่ทุก ๆ วัน ส่วนเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ นั้นเป็นเรื่องที่ไร้สาระมาก เขาไม่มีเวลาหรอก …… ในจังหวะที่ประตูคฤหาสน์ถูกล็อกกลอนแล้วนั้น ปริมก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาในทันที ห้าปีแล้ว กว่าเธอจะตามหาเขาจนเจอนั้นมันไม่ง่ายเลย เธอจะยอมล้มเลิกความตั้งใจไปง่าย ๆ อย่างนี้เหรอ? หลังจากที่เธอพิจารณาอยู่นาน ก็ได้ตัดสินใจละทิ้งศักดิ์ศรีของเธอไป แล้วนั่งรอเขาอยู่ที่หน้าประตูทางเข้า ไม่ว่าจะเป็นแฟน เมียน้อย หรือว่ากิ๊ก ขอแค่ให้ได้อยู่เคียงข้างเขาก็ถือว่าดีมากแล้วไม่ใช่เหรอ… ปริมคิดอย่างนั้น แล้วเธอก็ทำอย่างนั้นจริง ๆ เธอรอแล้วรออีก จนเป็นเวลานานถึงสิบสองชั่วโมง เธอยังคงสวมใส่ชุดราตรีสีแดงตัวเมื่อคืนอยู่ ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดโชยมาทำให้เธอหนาวจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว …… เมื่อฌอนกลับมาถึงคฤหาสน์ ก็เป็นเวลาใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว “ประธานฌอนคะ คุณดื่มเยอะไปแล้ว เดี๋ยวฉันช่วยประคองเข้าไปนะคะ” เสียงไพเราะของหญิงสาวดังมาจากที่นั่งด้านข้างคนขับรถ นั่นเป็นเสียงของหยก ดาราสาวหน้าใหม่ที่เพิ่งเข้าวงการมา เธอสวยเซ็กซี่ มีเสน่ห์น่าดึงดูดใจเป็นอย่างมาก ปริมมองเห็นรถคันหนึ่งแล่นเข้าไปด้านในประตูคฤหาสน์อยู่ไกล ๆ เธอมองเห็นหยกกำลังกอดรัดชายหนุ่มที่ดูดีมากคนหนึ่งอยู่ แต่ด้วยความที่อยู่ไกลเกินไป เธอไม่แน่ใจว่าผู้ชายคนนั้นใช่ฌอนหรือเปล่า แต่จริง ๆ แล้วไม่ใช่ว่าไม่แน่ใจหรอก เธอก็แค่ไม่อยากจะแน่ใจว่าเป็นเขาเท่านั้นเอง เธอก้าวเดินไปทางด้านหน้าหลายก้าวอย่างไม่รู้ตัว มองเห็นหยกกำลังลูบคลำกล้ามเนื้อบริเวณเรือนอกของชายหนุ่มอยู่ แล้วยังปลดเข็มขัดของเขาออกอีกด้วย ใช่ ผู้หญิงมาหาเขาถึงที่เอง แต่ว่าฌอนก็ไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธเลย เหมือนกับเมื่อคืนนี้ไม่มีผิด ที่เธอเริ่มกอดเขาก่อน แล้วเอ่ยเรียกชื่อของเขา บอกให้เขาอย่าไปจากเธออีก ส่วนในตอนหลังปริมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเสื้อผ้าถูกถอดออกไปอย่างไร เธอจำได้แค่เพียงว่าตัวเธอนั้นหลงฌอนจนหัวปักหัวปำ เธอแสยะยิ้มออกมาเพื่อเยาะเย้ยตัวเอง ในใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ดวงตาของเธอร้อนระอุ มีบางอย่างกำลังจะไหลออกมา แต่ว่าเธอพยายามอดกลั้นเอาไว้อย่างสุดความสามารถ เมื่อเห็นว่าหยกกำลังจะเปิดสงครามความใคร่กับผู้ชายที่เธอรัก ปริมก็พยายามเก็บกดความขมขื่นเอาไว้ แล้วพูดออกมาเบา ๆ เพื่อขัดจังหวะ “ฌอน คำพูดของคุณเมื่อเช้ายังถือว่าเป็นผลอยู่หรือเปล่าคะ?” ท่ามกลางหมู่บ้านคฤหาสน์ของบรรดาคนรวยในเวลานี้นั้น ไม่มีใครเดินผ่านมาเลยสักคน เสียงผู้หญิงที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้หยกหันไปมองปริมที่ปรากฎตัวอยู่ด้านหลัง แววตาของของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ฌอนเบิกตาขึ้นแล้วหันไปมองเธอเช่นกัน ปริมสวมใส่ชุดสีแดง ผมยาวของเธอถูกลมพัดจนกระเซอะกระเซิง ดูมีเสน่ห์ยั่วยวนไปอีกแบบ ภายใต้ท้องฟ้าที่มืดมิด ผิวกายของหญิงสาวขาวผ่องสะดุดตา ชุดราตรีสีแดงรัดรูปแสดงให้เห็นสัดส่วนที่โค้งเว้าของเธออย่างชัดเจน ดวงตาของเธอเหมือนกับถูกระบายด้วยน้ำหมึกสีดำ เป็นประกายสะท้อนกับไฟที่สาดส่องเข้ามา ดวงตาคมยาวของฌอนถูกหรี่ลงเล็กน้อย เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ดูสวยงามมากกว่าเมื่อตอนกลางวันเสียอีก เขาที่ถูกหยกยั่วเย้ามานานแต่ก็ยังไม่มีความรู้สึกอะไรนั้น ก็เริ่มมีอารมณ์ขึ้นมา…