บทที่ 4 เขากำลังจะมา

เวลาล่วงเลยไปจนเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว ปริมก็ยังไม่ได้เจอฌอนสักที ในทุก ๆ ครั้งที่มีเสียงรถยนตร์ดังมาจากทางหน้าบ้าน ปริมก็รีบเปิดประตูออกไปเพื่อต้อนรับ แต่เธอกลับต้องผิดหวังทุกครั้งไป เธอทำอาหารเย็นไว้รอเขาติดต่อกันเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม ๆ แต่ฌอนก็ไม่เคยกลับมาทานเลยสักครั้ง เธอคนเดียวก็ทานได้ไม่เยอะมาก ในตอนที่เทอาหารที่เหลืออยู่ทิ้ง เธอก็รู้สึกเสียดายมาก แธอจำได้ว่าตอนเด็ก ๆ เคยท่องว่าคนที่กินทิ้งกินขว้างจะต้องโดนฟ้าผ่า หลังจากนั้นเธอก็ไม่ทำกับข้าวแล้ว อาหารที่เธอทานเองก็ง่าย ๆ เธอซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาลังหนึ่ง เมื่อหิวเธอก็ทานทีละซอง หลังจากผ่านไปเป็นเวลาประมาณสามเดือน ชินทร์ส่งแชทมาบอกเธอว่า ‘ประธานฌอนจะมาถึงในคืนนี้ครับ’ ปริมที่กำลังงัวเงียอยู่เมื่ออ่านข้อความนั้นแล้วเธอก็กระโดดขึ้นมาจากบนโซฟาด้วยความตื่นเต้น เขากำลังจะมาแล้ว! ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้า เหลือเวลาอีกประมาณสิบกว่าชั่วโมง เธอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าไปซื้อของที่ตลาด หลังจากที่กลับมาก็ทำความสะอาดห้องที่เดิมทีก็สะอาดอยู่แล้วจนหมดจด เมื่ออาหารเย็นใกล้จะเสร็จแล้ว เธอก็มาแต่งเนื้อแต่งตัวให้ตัวเองดูดีขึ้นมาหน่อย เธอวางอาหารเรียงไว้บนโต๊ะตอนหนึ่งทุ่มกว่า ๆ และเพื่อที่จะไม่ให้อาหารเย็นจนชืด เธอตั้งใจใช้หม้อเล็กเพื่ออุ่นอาหารรอไปพลาง แล้วเธอก็รอเขากลับมาอย่างใจจดใจจ่อ หนึ่งทุ่มเขายังไม่มา สองทุ่มยังไม่มา สี่ทุ่มยังไม่มา จนเที่ยงคืนแล้วก็ยังไม่มา เธอเฝ้ารออยู่ที่ริมหน้าต่าง ทอดสายตามองออกไปด้านนอก ในที่สุดเธอก็มองเห็นแสงไฟของรถคันหนึ่งที่สอดส่องเข้ามา รถ Rolls-Royce หยุดจอดลงที่หน้าประตูคฤหาสน์ หัวใจของปริมเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอรีบวิ่งก้าวกระโดดออกไปโดยที่ลืมใส่รองเท้า ในจังหวะที่ร่างกายสูงใหญ่ของชายหนุ่มก้าวลงมาจากรถนั้น ปริมก็โผเข้าไปกอดเขาอย่างไม่คิดชีวิต จากกันเป็นเวลานานถึงสามเดือน ความคิดถึงกัดกินเข้าไปในหัวใจจนทำให้เธอแทบจะบ้าคลั่ง เมื่อหญิงสาวโผเข้ามาในอ้อมแขนของเขา ทำให้เขารู้สึกถึงความอบอุ่นที่ส่งมาท่ามกลางค่ำคืนที่กำลังจะเข้าฤดูหนาว ฌอนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาที่เหนื่อยล้าของเขาเป็นประกายขึ้นมาอีกครั้ง เขาก้มหน้าลง มองเห็นเท้าเปลือยของหญิงสาว เท้าขาว ๆ ของเธอที่เลอะคราบฝุ่นสกปรกเล็กน้อยเหยียบลงที่ก้อนหินบนทางเดิน “ทำไมถึงวิ่งออกมาทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ใส่รองเท้าล่ะ?” ปริมกอดเขาแน่น เธอพึมพำเบา ๆ “ฉันนึกว่าคุณไม่ต้องการฉันแล้วเสียอีก” ดวงตาของเธอแดงก่ำอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่เธอก็ยังรู้สึกดีใจมากอย่างอดไม่ได้ ความเหงาและความอ้างว้างตลอดสามเดือนที่ผ่านมานี้มันช่างทรมานเหลือเกิน แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็กลับมาแล้ว เธอสวมใส่กระโปรงตัวสวย แต่งหน้าบาง ๆ ริมฝากปากสีชมพูเอิบอิ่ม ทำให้คนที่มองอดไม่ได้อยากจะลิ้มลองรสจูบของเธอ ฌอนใจเต้นแรง แล้วเขาก็ลงมือทำตามที่ใจอยาก เขาโอบเอวของหญิงสาวเอาไว้ แล้วประกบจูบลงไปที่ริมฝีปากของเธอ ทำให้เธออ่อนยวบยาบไปราวกับว่าไม่มีกระดูกอย่างนั้น ชายหนุ่มอุ้มหญิงสาวขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปในบ้าน เขาเดินผ่านโต๊ะอาหารที่วางเต็มไปด้วยอาหารไปอย่างไม่ได้สนใจเลย ตรงขึ้นไปที่เตียงนอนในห้องชั้นบน แล้วทำตามที่ร่างกายโหยหามาตลอดทั้งสามเดือน “ฌอนคะ ฉันคิดถึงคุณมากเลยค่ะ คุณคิดถึงฉันบ้างไหมคะ?” ปริมถามเขา ดวงตาเธอมีหยดน้ำตารื้นขึ้นมา ทำให้ชายหนุ่มเริ่มใจอ่อน ฌอนตอบกลับเธอไปว่า “คิดถึง ก็เลยรีบมาหานี่ไงครับ” “จริงเหรอคะ?” ปริมเปลี่ยนจากร้องไห้เป็นยิ้มแทน หัวใจของเธอพองโตราวกับว่าถูกหล่อเลี้ยงด้วยน้ำผึ้งที่หอมหวาน จูบของชายหนุ่มยังคงดำเนินต่อไป เขาครอบงำเธออย่างเอาแต่ใจ จากนั้นก็จับเรียวขาของเธอยกขึ้น แล้วสอดใส่เข้าไปอย่างรวดเร็ว… เช้าวันรุ่งขึ้น ไม่รอให้ปริมตื่นขึ้นมาก่อน ฌอนก็ออกจากบ้านไปแล้ว สามครั้งติดต่อกันในเพียงเวลาแค่คืนเดียว เธอถูกเขารังแกจนอ่อนเพลียมาก เลยทำให้ตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าให้เขาไม่ไหว เวลาประมาณสิบโมงกว่า ๆ ชินทร์ก็เข้ามาที่บ้านเพื่อเอาของมาให้ปริม ของที่ชินทร์เอามาเธอนั้นเป็นพวกเสื้อผ้า กระเป๋า และเครื่องประดับที่สวยงาม ปริมเอ่ยถามเขาอย่างดีอกดีใจ “ฌอนให้ฉันเหรอคะ?” เมื่อชินทร์มองเห็นสีหน้าที่ดีใจของปริม แววตาของเขาก็เผยความเหยียดหยามออกมา แต่เขาก็เก็บอาการนั้นกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “ประธานฌอนประทับใจในตัวคุณปริมมากครับ นี่เป็นของรางวัล” ของรางวัล? ปริมอึ้งไป เธอถามเขากลับไปว่า “นี่เป็นของรางวัล ไม่ใช่ของขวัญหรอกเหรอคะ?” ชินทร์นึกไม่ถึงว่าปริมจะถามเขาแบบนั้น “ถ้าคุณปริมชอบ ก็ถือว่าเป็นของขวัญก็ได้ครับ” ของขวัญ เป็นของที่มอบให้ด้วยความรู้สึก แต่ถ้าเป็นของรางวัล เป็นของที่มอบให้สำหรับคนที่ทำหน้าที่ได้ดีเท่านั้น ทั้งสองอย่างมีความแตกต่างกันมาก อย่างน้อยปริมก็คิดแบบนั้น แล้วอาการดีใจบนใบหน้าของเธอก็หายไปในพริบตา ตกดึก ฌอนกลับมาหาเธออีกครั้ง อาหารมื้อค่ำที่ปริมเตรียมเอาไว้ก็เย็นชืดอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่มีคนสนใจเลย ระหว่างทั้งสอง ไม่ได้มีบทสนทนาอะไรมาก เวลาส่วนใหญ่นั้นคลุกคลีอยู่แต่กับกิจกรรมบนเตียง จริง ๆ แล้วปริมก็อยากจะคุยกับฌอนให้มากกว่านี้ เพื่อก่อเติมความสัมพันธ์ที่มีระหว่างเธอกับเขา แต่เขามักจะไม่ให้โอกาสเธอเลย ทุกครั้งหลังจากที่ทำกิจกรรมเสร็จ เธอก็เหนื่อยจนหมดแรงไป มีครั้งหนึ่ง เธอฝืนความอ่อนล้าพูดออกไปว่า “ให้ฉันเป็นแฟนคุณได้ไหมคะ ฉันไม่ต้องการเสื้อผ้าเครื่องประดับและกระเป๋าพวกนั้น แล้วก็ไม่ได้ต้องการให้คุณเอาบัตรมาให้ฉันใช้ด้วยค่ะ ฉันสามารถทำอาหารให้คุณทานทุกวัน ทำความสะอาดห้อง นอนกับคุณ แต่ว่าฉันอยากจะเป็นแฟนกับคุณค่ะ” ฌอนรู้สึกน่าขันมาก “ไม่ต้องการเงิน แค่อยากจะเป็นแฟนกับผมเท่านั้นเหรอ เพราะอะไรล่ะ?” ปริมพูดออกไปอย่างจริงใจว่า “เพราะว่าฉันชอบคุณค่ะ คุณจำฉันไม่ได้จริง ๆ เหรอคะ…”