บทที่ 8 การสารภาพรักที่มาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

ไม่ไกลจากบริเวณนั้น มีรถโรลส์รอยซ์คันหนึ่งหยุดจอดอยู่ ชินทร์ที่นั่งอยู่ประจำที่คนขับรถมองดูฌอนผ่านทางกระจอกมองหลัง เขากำลังเม้มปากแน่นด้วยหน้าตาที่ดูเคร่งเครียด แววตาของเขาเต็มไปด้วยความอ้างว้าง เมื่อฌอนได้ยินชินทร์บอกว่าปริมอยากเจอเขา เขาก็เร่งทำงานข้ามวันข้ามคืนเพื่อจะได้รีบกลับมาที่คฤหาสน์หลังนี้ ถ้าหากว่าไม่ได้มาบังเอิญเจอแบบนี้ เขาก็คงไม่รู้เลยว่าปริมแอบไปมีผู้ชายคนอื่นแล้ว เธอให้ผู้ชายคนนั้นจอดส่งเธอไกลขนาดนี้ก็เพื่ออยากจะปิดเป็นความลับ แล้วจับปลาสองมือสินะ? …… เมื่อปริมเผชิญหน้ากับการสารภาพรักที่มาอย่างไม่ทันตั้งตัวของภูผา ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดใจมาก ตั้งแต่เล็กจนโต นี่เป็นครั้งแรกที่เธอถูกสารภาพรักแบบนี้ สีหน้าของปริมแดงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ท่ามกลางสายลมที่พัดผ่าน เส้นผมของหญิงสาวถูกลมโชย ๆ พัดปลิวไปทางด้านหลัง เธอใส่ชุดสายเดี่ยวกระโปรงสีดำ สวมคู่กับเสื้อคลุมสีขาว มือของเธอขาวซีดและเย็นมาก ภูผาถอดเสื้อคลุมของตัวเองไปห่มให้ปริมด้วยท่าทางที่สุภาพ “ปริม ผมรู้ว่ามันยังเร็วเกินไป คุณไม่ต้องรีบตอบผมหรอกครับ คุณเก็บไปคิดก่อนก็ได้ ถ้าหากว่าคุณไม่รังเกียจ ผมก็หวังว่าคุณจะให้โอกาสผมได้จีบคุณ” ภูผาพูดจบก็รู้สึกตื่นเต้นมาก อะไรที่ควรพูดเขาก็พูดไปหมดแล้ว เขาไม่อยากทำให้ปริมลำบากใจ ก็เลยขับรถกลับไป ปริมมองภูผาขับรถกลับไปจนสุดตา เธอรู้สึกสับสนมาก ความรู้สึกที่มีคนมาสารภาพรักทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย เพราะว่าเมื่อสักครู่นี้ เธอยังใช้ชีวิตอยู่ในข้าวของเงินทองของฌอนอยู่เลย เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรดีสักอย่าง ภูผาเป็นคนดี บางทีเขาอาจจะสามารถทำให้เธอลืมเขาคนนั้นก็ได้ วิธีที่รักษาหัวใจที่ดีที่สุด นั่นก็คือหาคนมาแทนที่ไม่ใช่เหรอ? แต่ว่า…คนอย่างเธอนั้นจะคู่ควรกับคนดี ๆ อย่างภูผาหรือเปล่า? ปริมถอนหายใจออกมายาว ๆ เธอก้มหน้าเดินไปทางคฤหาสน์ แต่เธอไม่ได้สังเกตเห็นรถโรลส์รอยซ์คันนั้นที่จอดอยู่ด้านหลังเลย ฌอนมองหญิงสาวอยู่อย่างนั้น เขามองดูเธอที่ถูกคลุมด้วยเสื้อคลุมของผู้ชายคนอื่นกำลังเดินเข้าไปในคฤหาสน์ ชินทร์ทำงานกับฌอนมาหลายปีแล้ว เขารู้ดีว่าตอนนี้ฌอนกำลังโมโหมาก “ประธานฌอนครับ คุณข้าวหอมยังรอให้คุณตอบกลับอยู่นะครับ” ข้าวหอมอยากเจอฌอน เขาได้ปฏิเสธเธอไปแล้ว แต่เธอบอกว่าเธอจะรอ “บอกเธอไปว่าเดี๋ยวผมจะไป” …… ปริมเก็บเสื้อคลุมของภูผาเข้าไปในกระเป๋า เหลือเพียงแค่ชุดกระโปรงสายเดี่ยวตัวในของเธอเท่านั้น เธอนั่งเงียบ ๆ อยู่บนโซฟา เธออยากจะคิดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฌอนอย่างเงียบ ๆ ฌอนได้หมั้นหมายแล้ว ข้าวหอมว่าที่ภรรยาของเขาไม่ชอบเธอ ฌอนก็ไม่ชอบเธอเช่นกัน ที่เขาให้เธออยู่อย่างนี้ก็เพียงเพราะความต้องการทางร่างกายของเขาเท่านั้น ตอนนี้มีภูผามาชอบเธอ เธอก็ควรจะคว้าโอกาสดี ๆ นี้ไว้ ไม่อย่างนั้น ถ้าเธอยังอยู่แบบนี้ต่อไป มันก็ไม่ได้มีความหมายอะไรขึ้นมาแล้ว เพราะฉะนั้น ออกไปจากที่นี่เถอะ! เมื่อเธอคิดดีแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมา เตรียมจะบอกกับชินทร์ไปว่าพรุ่งนี้เธอจะย้ายออกไปจากที่นี่ แต่เธอกลับเห็นข้อความที่ชินทร์ส่งมาให้เธอ ข้อความถูกส่งมาตั้งแต่หลายชั่วโมงก่อนหน้านี้แล้ว เขาส่งมาว่า ‘ประธานฌอนจะไปถึงในคืนนี้ครับ’ เพราะว่าเธอกำลังอยู่ข้างนอกกับภูผา ก็เลยไม่ได้ดูโทรศัพท์เลย เธอเด้งตัวลุกขึ้นจากโซฟาอย่างรวดเร็ว ขาของเธอกระแทกกับโต๊ะตรงหน้า ทำให้ผิวขาว ๆ ของเธอเป็นรอยฟาช้ำขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เธอไม่ได้สนใจว่าเจ็บหรือเปล่า รีบวิ่งออกไปดูที่หน้าต่าง แล้วเธอก็มองเห็นรถที่คุ้นเคยอยู่ด้านนอก แต่ว่ารถคันนั้นกำลังจะขับออกไปนี่นา เธอวิ่งตามออกไปอย่างรีบร้อนโดยที่ไม่ทันได้สวมรองเท้า แต่ว่ารถก็ยังคงขับออกไปตามเดิม เธอไม่รู้เหมือนกันว่าเธอไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เธอวิ่งตามไปอย่างไม่หยุด พร้อมกับตะโกนออกมาว่า “ฌอน ฌอน…” เธอคิดว่าถ้าตอนนี้ไม่ได้เจอเขา ต่อไปเธอก็คงไม่มีโอกาสแล้ว