บทที่ 9 พรุ่งนี้ฉันจะออกไปจากที่นี่

ชินทร์มองเห็นปริมกำลังวิ่งตามมาในกระจก เขานิ่งไปชั่วขณะหนึ่งแล้วพูดเตือนฌอนว่า “ประธานฌอนครับ เหมือนว่าคุณปริมเธอกำลัง…” “ขับรถของนายไป” เมื่อเสียงเย็นชาของเขาเอ่ยดังขึ้น ชินทร์ก็เหยียบคันเร่งตามคำสั่งของเจ้านาย ชินทร์รู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างปริมและฌอนนั้นค่อนข้างฉาบฉวย มันเป็นเพียงแค่ความหลงใหลที่ผู้ชายคนหนึ่งมีต่อเรือนร่างของผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น ฌอนไม่มีทางมีความรู้สึกอะไรมากไปกว่านี้อย่างแน่นอน ปริมวิ่งเท้าเปล่าอยู่บนถนนที่ขรุขระ เธอไม่รู้สึกเจ็บแล้วก็ไม่รู้สึกหนาวด้วย ใบหน้าน้อย ๆ ของเธอแดงจัดเพราะความหนาวเย็น เธอวิ่งอยู่คนเดียวอย่างนั้นเหมือนกับคนบ้า ร่างกายที่บอบบางวิ่งตามไปอย่างสุดแรง แต่เธอกลับพบว่ารถยิ่งห่างจากเธอมากขึ้นทุกที เธอไม่ทันได้ระวังทำให้เท้าของเธอพลิก จากนั้นก็ล้มลงไปอยู่ที่พื้น เธอเจ็บมาก ทั้งแขนและหัวเข่าของเธอถลอกเป็นแผล แต่ว่าความเจ็บบนร่างกายก็ยังไม่เท่าความเจ็บที่อยู่ในใจ “ฌอน ฌอน…” ชินทร์มองสำรวจฌอนที่นั่งอยู่ด้านหลังเป็นระยะ ๆ ปกติแล้วฌอนจะเป็นคนที่นิ่งมาก น้อยครั้งนักที่เขาจะโมโหแบบนี้ ในตอนที่ร่างกายของปริมหายไปจากในกระจกนั้น ฌอนก็ตะโกนขึ้นมาอย่างร้อนรน “จอดรถ!” รถถูกเบรกอย่างกะทันหัน ชายหนุ่มที่สวมใส่เสื้อคลุมตัวยาวเดินลงมาจากรถคันหรู เขาเดินตรงมาหาหญิงสาวที่ล้มอยู่ที่พื้นที่อยู่ห่างจากบริเวณนั้นประมาณยี่สิบเมตร “ฌอน…” ปริมแนบอิงไปที่อ้อมกอดของเขา น้ำตาของเธอไหลลงมาไม่หยุด เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาก็มองเห็นเพียงแค่คางของเขาเท่านั้น ฌอนค่อย ๆ ประคองหญิงสาวเดินกลับไปที่คฤหาสน์ในระยะทางร้อยกว่าเมตร กลิ่นหอมบริสุทธิ์ราวกับดอกลิลลี่ของหญิงสาวลอยวนอยู่บริเวณจมูกของเขา ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยแผลถลอก สีแดงสดของเลือดที่กำลังไหลออกมาทำให้ตัวของเธอยิ่งดูซีดจางมากขึ้นไปอีก ฌอนเกิดความรู้สึกต่าง ๆ ต่อปริมมากมาย ก่อนที่เขาจะเจอกับปริมนั้นเขาแทบไม่รู้เลยว่าตัวเองจะมีความรู้สึกกับผู้หญิงได้มากถึงขนาดนี้ แต่ผู้หญิงคนนี้ได้รับความโปรดปรานจากเขาแล้วยังจะไปมีผู้ชายคนอื่นข้างนอกอีก ฌอนพาปริมเข้าไปในคฤหาสน์ เขาอยากจะถามเธอจริง ๆ ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เมื่อเข้ามาข้างในแล้ว เขาก็พาเธอไปนั่งลงบนโซฟา ในตอนที่เขากำลังจะเอ่ยปากพูดกับเธอนั้น ปริมก็ชิงพูดออกมาก่อน “พรุงนี้ฉันจะออกไปจากที่นี่แล้วนะคะ” ฌอนขมวดคิ้ว เขาก้มหน้ามองหญิงสาวที่ดูบางบางคนนี้ ผมของเธอยุ่งเหยิงไปหมด เสื้อผ้าก็ไม่เป็นระเบียบ ใบหน้าน้อย ๆ ของเธอแดงก่ำ ริมฝีปากสีชมพูอิ่มเอิบ ใช่ ผู้หญิงคนนี้ก็คือปริมนั่นเอง แต่เมื่อสักครู่นี้เธอพูดว่าอะไรนะ? “คุณจะไปไหน?” ฌอนถาม ปริมยังคงก้มหน้าอยู่อย่างนั้น “ฉันอยากจะออกไปจากที่นี่แล้วค่ะ” “เพราะว่าผู้ชายคนอื่นเหรอ?” ฌอนถามด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจนัก ปริมอึ้งไปเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้แก้ตัวอะไร เธอพยักหน้าแล้วค่อย ๆ เผยรอยยิ้มออกมา “อื้อ คุณก็รู้นี่คะว่าฉันอยากจะเป็นแฟนของคุณ ฉันไม่ได้อยากจะเป็นเหมือนอย่างตอนนี้เลย” ฌอนถามเธอต่อ “คุณเลยไปหาคนที่พร้อมจะเป็นแฟนกับคุณ?” ปริมพยักหน้า ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกเจ็บที่ดวงตามาก “ที่คุณวิ่งตามรถของผมมา เพื่อที่อยากจะบอกผมเรื่องนี้” ปริมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงได้วิ่งตามรถออกมา แต่ว่าที่เธอบอกว่าจะไปจากที่นี่นั้น เธอคิดมานานมากแล้ว “ค่ะ” เมื่อฌอนได้ยินที่เธอตอบรับคำมาดังนั้น เขาก็กระตุกยิ้มแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย “ถ้าเป็นเรื่องพรรนี้ล่ะก็ คุณบอกชินทร์ได้เลย ผมก็นึกว่าเป็นเรื่องคอขาดบาดตายอะไรเสียอีก ถึงทำให้คุณต้องวิ่งตามรถออกมา” ปริมขบกัดริมฝีปากล่างเบา ๆ เธอพยายามทำให้ตัวเองดูปกติ “เปล่าค่ะ ฉันก็แค่คิดว่าเรื่องแบบนี้ควรจะบอกคุณต่อหน้าจะดีกว่า ขอโทษนะคะ ต่อไปคงไม่มีอีกแล้วล่ะค่ะ…” ต่อไปเธอก็จะไม่มาสร้างความเดือดร้อนให้เขาอีกแล้ว ฌอนมองปริมอย่างไม่ละสายตา ในใจของเขาเหมือนกับมีเปลวไฟที่กำลังเดือดพล่านอยู่ “ขอโทษค่ะ ฉันรบกวนเวลาของคุณอีกแล้ว ขอบคุณที่กลับมาส่งฉันนะคะ คุณไปทำธุระของคุณเถอะค่ะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว” ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ ปริมก็ยังใช้นิสัยที่ว่าง่ายเพื่อทำให้ฌอนมาชอบเธอ แต่เหมือนกับว่าห้วงเวลาได้หยุดลงที่จังหวะนี้ ในตอนที่ฌอนโน้มตัวลงมาทับเธอ หัวใจของเธอก็เต้นแรงอย่างไม่เป็นจังหวะ ฌอนกระซิบถามที่บริเวณข้างหูของเธอ “ผู้ชายคนนั้นมีดีอะไรถึงทำให้คุณเลือกที่จะอยู่กับเขา? ถ้าคุณอยู่กับผมต่อ ผมสามารถให้คุณได้มากกว่านั้น คุณต้องการเท่าไรก็บอกมาได้เลย” ปริมไม่ได้ขัดขืนอะไร ในหัวของเธอสับสนวุ่นวายมาก แล้วฌอนก็ปลดเสื้อผ้าของเธอออกจนหมด ในตอนที่ชายหนุ่มครอบครองร่างกายของเธอนั้น ปริมก็นึกถึงประโยคที่เธอได้ฟังในปากกาบันทึกเสียง ‘เลี้ยงดูเธอ? ผมไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ ผมก็แค่ซื้อของและให้เงินเธอเยอะหน่อย ไม่ถึงกับเป็นการเลี้ยงดู’ เพราะฉะนั้น ในตอนนี้ค่าตัวของเธอก็แพงขึ้นมาอีกหน่อยแล้วใช่ไหม? เขื่อนที่ใกล้จะแตก ถูกน้ำป่าไหลหลากซัดเข้ามาอีกครั้ง น้ำตาของเธอกำลังจะไหลออกมา เธอพยายามอดกลั้นเอาไว้แล้วกลืนลงกลับไปในลำคอ ไม่กล้าส่งเสียง กลัวว่าชายหนุ่มจะได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ เขาเคยบอกว่าเขาไม่ชอบผู้หญิงที่ร้องไห้งอแง เธอก็เลยพยายามจะไม่ทำให้เขาเกลียด ปริมเชื่อฟังเขามาก เธอยอมให้ฌอนทำกับร่างกายของเธอตามอำเภอใจทั้งคืน ทั้งสองนัวเนียกันจนถึงกลางดึก ปริมเหลือบไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ที่ฝาผนัง เลยเวลาเที่ยงคืนมานานแล้ว ชายหนุ่มโอบเอวคอดกิ่วของปริมเอาไว้ มือของเขาเคล้าคลึงอยู่ที่บริเวณหน้าอกของเธอ เขากอดหญิงสาวที่ตัวอ่อนปวกเปียกไว้ในอ้อมแขน เธอทำให้เขารู้สึกพอใจมาก เขาชอบร่างกายของปริม อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ยังไม่อยากให้เธอจากไป ดังนั้นเขาเลยเอ่ยคำถามนี้ขึ้นมาอีกครั้ง “คุณต้องการเท่าไร คิดดีแล้วหรือยัง?”