已经是第一章了
บทที่ 10 ฉันอยากหาแฟน
ปริมลืมตาอยู่ตลอด ดวงตาของเธอที่มีน้ำตารื้นขึ้นมากำลังส่องประกาย “ฉัน…ฉันอยากหาแฟนสักคน แล้วคบกันเหมือนอย่างปกติ พวกเราสามารถไปทานอาหารในร้านอาหารข้างนอกด้วยกันได้ ไปดูหนังที่โรงหนัง แล้วก็ไปเจอกับครอบครัวของอีกฝ่าย จัดงานแต่งงานง่าย ๆ ด้วยกัน เป็นภรรยาที่ดีของเขา จากนั้นก็มีลูกตัวน้อย ๆ ด้วยกัน…”
ฌอนขมวดคิ้วเข้าหากัน
“คุณยังจำวันแรกที่เรามีอะไรกันได้ไหมคะ? ตอนนั้นฉันก็พูดไปแล้วว่าฉันอยากเป็นแฟนกับคุณ”
ฌอนจำได้ดี ในทุก ๆ ครั้งที่เขานึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ เขาก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้กำลังเพ้อเจ้อ
ปริมหัวเราะออกมาเบา ๆ ดูทั้งเปิดเผย อ่อนโยนแล้วยังแฝงไปด้วยอาการที่ไม่ค่อยใส่ใจนักในคราวเดียวกัน
“คุณบอกว่าผู้หญิงอย่างฉันไม่สามารถเป็นแฟนกับคุณได้หรอก ฉันก็เข้าใจไปว่าคุณก็แค่ต้องการเวลาที่จะยอมรับในตัวฉัน…”
ทั้ง ๆ ที่ห้าปีที่แล้ว ผู้ชายคนนี้เคยบอกกับเธอว่าให้เธอเป็นแฟนของเขา
ปริมนิ่งไปพักหนึ่ง เสียงสะอึกสะอึ้นดังอยู่ในลำคอของเธอ จริง ๆ แล้วเธอก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าคนอย่างฌอนนั้นต้องการคนที่ฐานะเหมาะสมกับเขา
เธออดกลั้นความเจ็บปวดนั้นเอาไว้ แล้วพูดต่อไปอีกว่า “ในเมื่อตอนนี้คุณได้หมั้นหมายแล้ว ฉันก็อยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้วเช่นกันค่ะ”
ฌอนมองเธออย่างดูถูก แล้วพูดกับเธอว่า “จนถึงตอนนี้ คุณยังมีความคิดที่จะเป็นภรรยาของผมอีกเหรอ? ”
ปริมนิ่งไป แล้วเธอก็หัวเราะออกมาอย่างร่าเริง “ฮี่ ๆ คุณเพิ่งจะรู้หรอกเหรอคะ?”
ฌอนชักมือที่โอบเอวของเธออยู่กลับมา แล้วนั่งลงที่ขอบเตียง “คุณนี่ไม่รู้สถานะของตัวเองเลยจริง ๆ!”
ปริมก้มหน้าลง หลังจากที่เธอจัดการกับความรู้สึกของตัวเองเรียบร้อยแล้ว เธอถึงได้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับฌอน “คุณอย่าดูถูกฉันนะคะ ยังมีคนที่มาชอบฉันอยู่ วันนี้…เมื่อสักครู่นี้เขายังสารภาพรักกับฉันอยู่เลย ฉันจะคบกับเขา…”
“เขาเป็นใคร? ทำงานอะไร? เขาให้อะไรคุณ? คุณอยู่กับเขาแล้วจะมีอนาคตเหรอ!”
ฌอนถามคำถามออกมาติดกันรวด ปริมกำมือแน่น แล้วตอบคำถามของฌอนอย่างตั้งใจ
“คุณคือคุณฌอน ประธานบริษัทฐากูร คุณให้เงินฉันได้ ถ้าฉันอยู่กับคุณฉันก็จะมีเงินมากมาย! ส่วนคน ๆ นั้นฉันยังไม่รู้ว่าเขาทำอะไร แต่เขาดีกับฉันมาก ปกติแล้วฉันก็ไม่ได้มีค่าใช้จ่ายอะไรเยอะแยะอยู่แล้ว ถ้าฉันคบกับเขาอย่างเปิดเผยได้ก็น่าจะมีอนาคตที่ดีนะคะ แล้วที่สำคัญ…แล้วที่สำคัญก็คือ ฉันชอบเขามาก…”
เธอไม่ได้รังเกียจภูผาเลย
แต่ถ้าถามว่าชอบไหม ก็น่าจะนิดหน่อยล่ะมั้ง อย่างไรแล้วเขาก็ชอบเธอ เธอควรจะชอบเขากลับเพื่อตอบแทนเขาบ้าง
ฌอนแค่นหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น “ไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ คุณก็บอกกับผมว่าคุณชอบผมเหมือนกัน”
“นั่นเป็นเพราะว่าฉันต้องการเอาใจคุณ กลัวว่าคุณจะโกรธ กลัวว่าคุณจะไม่ต้องการฉัน”
ปริมเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาของเธอเป็นประกาย “หรือว่า…จริง ๆ แล้วคุณก็ชอบฉันเหมือนกันคะ? ถ้าคุณบอกว่าไม่อยากให้ฉันไป ฉันก็จะไม่ไป…”
เธอต้องการเพียงแค่คำพูดที่แสดงให้รู้ว่าเขายอมรับเธอเท่านั้น
ในเวลาที่หลงรักใครสักคนหนึ่งอย่างหัวปักหัวปำ เธอก็ไม่มีศักดิ์ศรีอะไรหลงเหลืออยู่อีกแล้ว
ฌอนจ้องมองหญิงสาวที่เปลือยกายอยู่บนเตียงนิ่ง ร่างกายที่สวยงามของเธอทำให้เขาไม่อยากเสียเธอไป เขายังอยากเก็บเธอเอาไว้อยู่ แต่ในตอนที่เขากำลังจะเอ่ยปากพูดออกมานั้น กลับมีเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดังอยู่ที่ด้านนอก
เสียงนี้ทำให้สองคนที่อยู่ในห้องตกใจมาก
ประตูถูกเปิดออก ข้าวหอมที่กำลังร้องไห้อย่างหนักหน่วงยืนอยู่ที่หน้าประตู
สีหน้าของเธอซีดเผือด ริมฝีปากสั่นระทม แววตาของเธอเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและเสียใจ
ปริมมองเห็นความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของข้าวหอม ก็เดาได้ว่าข้าวหอมก็รักผู้ชายคนนี้มากเช่นเดียวกันกับเธอ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่เจ็บปวดถึงขนาดนี้
นอกจากข้าวหอมแล้ว ปริมมองเห็นว่ามีอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ในความมืดด้านนอก คน ๆ นั้นดูน่าเกรงขามมาก มองดูไม่น่าจะเป็นชินทร์
ข้าวหอมกล่าวคำขอโทษ เธอมาไม่ถูกเวลาเอง หลังจากนั้นเธอก็ถอยหลังกลับไป แต่ฌอนกลับคว้ามือเธอเอาไว้ “คุณอย่าเพิ่งไป เรื่องในคืนนี้ผมจะแสดงความรับผิดชอบกับคุณเอง”
วินาทีถัดมา ฌอนก็กระชากปริมลงมาจากเตียง เธอที่บอบบางอยู่แล้วเมื่อถูกกระทำรุนแรงแบบนี้ทำให้เธอเจ็บจนต้องกัดฟันแน่น แล้วเสียงที่เย็นชาก็ดังขึ้นมาอย่างไม่มีเยื่อใย “ไสหัวไปซะ ถ้ามาเสนอหน้าที่นี่อีก ฉันจะทำให้เธอต้องตายทั้งเป็น!”
หัวใจของเธอแตกสลาย เธออยากจะลุกขึ้นมาแต่พบว่าส้นเท้าของเธอมีบาดแผล เธอใช้น้ำเสียงที่แผ่วเบาที่สุดพูดกับเขาว่า “ฉัน…ฉันลุกไม่ไหว”
ฌอนขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาดึงผ้าห่มมาห่อตัวเธอเอาไว้แล้วอุ้มขึ้นไปบนบ่า เธอถูกเขาหามออกมาแล้วโยนทิ้งลงบนพื้นที่สกปรก แผลที่เท้าของเธอเหวอะออก เธอเจ็บมากจนเหงื่อผุดซึมออกมาที่บริเวณหน้าผาก
ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้เขายังกอดเธอแล้วปฏิบัติกับเธออย่างสนิทแนบแน่นดังเช่นคนรักอยู่เลย แล้วทำไมตอนที่ข้าวหอมปรากฎตัวขึ้น เขากลับโยนเธอลงอย่างโหดเหี้ยมอำมหิตแบบนี้
ท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บ สีหน้าของเธอซีดจางไม่มีเลือดฝาดเลยแม้แต่น้อย
已经是最新一章了
加载中
