บทที่ 1 การหย่า

“จินหลิน, คืนนี้ที่เดิม, เราไม่เจอไม่กลับ. ” บนเครื่องชงชาข้างโซฟา, หน้าจ่อมือถือที่ดูเลืองราง, ฉีโน่มองไปแวบหนึ่งที่ข้อความวีแชทที่เด้งเข้ามา, ในตาแสดงออกถึงความเศร้า. วางมือถือกลับลงไปอย่างระวัง, เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก, ฉีโน่กำใบผลตรวจที่อยู่ในมือไว้แน่น, ยิ้มแล้วพูดกับชายรูปหล่อผิวขาวที่อยู่ในเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวว่า: “เราหย่ากันเถอะ. ” ผูกมัดกันมา7ปี, อดทนมา7ปี, ก็ควรจะจบได้แล้ว. “หย่า” ฉินจินหลินเหมือนเหมือนกับได้ยินเรื่องตลกยังไงอย่างงั้น, เดินเข้าใกล้ทีละก้าว, จับที่คางของเธอ, “3ปีก่อนผมเคยพูดแล้ว, คุณเป็นคนไม่ยอมหย่าเอง. ในเมื่ออยากยื้อไว้ขนานนั้น, ถ้าอย่างนั้นก็ทำต่อไปสิ. ” “ฉันก็อยาก, แต่ว่าฉันท้อง. ” เธอยิ้มแล้วพูด, ใบหน้าดูไม่มีความกลัว. “ของใคร” ฉินจินหลินบีบคอเธอทันที, เล็บของเขาเจาะเข้าในผิวหนังของเธอ. ฉีโน่ถูกบีบจนหายใจไม่ออก, แต่บนใบหน้ากลับดูนิ่งเฉย. “คนๆนั้นที่คุณคิด, คุณก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันรักเขา? “นางแพศยา” “เพียะ” ฝ่ามือตบที่ใบหน้าของฉีโน่อย่างแรง, ร่างกายที่บอบบางของเธอเหมือนใบไม้ร่วงที่ถูกลมพัด, เธอล้มลงบนโซฟา, ที่มุมปากมีเลือดออกจางๆ, แก้มแดงทั่วไปทั้งข้าง, เธอเช็ดเลือดที่มุมปากออก, ฉีโน่ยิ้มอย่างเย็นชา. “เราต่างเหมือนกัน, คุณมีเฉียวหยู่ซินของคุณ, ฉันมีโจวหยู่เฟิงของฉัน, แล้วทำไมไม่ทำล่ะ? ” ในเมื่อไม่มีความรักแล้ว, แล้วทำไมต้องผูกมัดกันไว้และทรมารกันและกัน. “ฉีโน่” ฉินจินหลินโกรธจัด, เพิ่มแรงบีบที่มือแรงมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว, “เชื่อหรือไม่ว่าผมจะบีบคอคุณให้ตาย. ” “เอาเลย, คุณไม่รู้หรอกว่าฉันรอวันนี้มานานแค่ไหนแล้ว, คุณไม่รู้หรอกว่าตั้งแต่วันที่คุณออกจากโรงพยาบาล, 3ปีมานี้ทุกวันสำหรับฉันมันทรมารขนานไหน. ” “ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณถึงไม่หย่าในเมื่อตอนที่ผมนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยคุณยังมั่วกับชายอื่นได้อย่างเลือดเย็น, แล้วคุณยังจะอยู่ตรงนี้อีกเพื่ออะไร ” “ฮ่า” ฉีโน่หัวเราะอย่างเย็นชา. “ใช่สิ, 3ปีที่ไว้คุณป่วยหนักติดเตียง, คนที่ดูแลค่อยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณไม่ใช่ฉันเป็นเฉียวหยู่ซิน, คนที่ทำงานหนักยุ่งหน้ายุ่งหลังเพื่อคุณก็เป็นเฉียวหยู่ซิน, ทำไมฉันไม่อยู่ข้างกายคุณ, ก็เหมือนกับทำไมวันนี้ฉันต้องจากไป, คุณไม่มีวันที่จะรู้, เพราะคุณไม่เคยที่จะใส่ใจฉันเลย. ” ขอเพียงแค่คุณใส่ใจสักนิด, คุณก็จะรู้ได้. ฉันไม่คิดที่จะปิดบัง, แค่กำลังใช้เวลา3ปีรอให้ไปคุณค้นพบ. แต่ว่าสิ่งที่ฉันรอมากลับเป็นความผิดหวัง. เพราะฉะนั้น “ไม่ก็ตาย, ไม่ก็หย่า. ” ในสำนักงานเขต, ฉีโน่มองไปที่เอกสารการหย่า, ไม่ได้ดูข้อตกลงในการหย่า, เปิดไปที่หน้าสุดท้ายและเซ็นชื่อของตัวเองลงไปเลย. ทั้ง2ฉบับ, เซ็นเสร็จ. ยื่นเอกสารไปข้างหน้าของฉินจินหลิน, “ถึงคุณแล้ว. ” “คุณคงจะรอแทบไม่ไหวแล้วสิ. ” ฉินจินหลินประชดประชัน. ฉีโน่หัวเราะเบาๆ, “ในเมื่อเป็นความทรมาร, ทำไมถึงไม่จบให้เร็วกว่านี้” สุดท้ายเธอมองไปที่ผู้ชายคนนี้ที่เธอใช้ชีวิตอยู่ด้วยมา7ปี, มีหยดน้ำตาที่หางตาของเธอ. “เอกสารคุณจัดการเถอะ, ฉันไปก่อน. ” “เดี๋ยวก่อน. ” ระหว่างที่กำลังจะเดินผ่านไป, ทันใดนั้นฉินจินหลินก็พูดขึ้น. ฉีโน่ยื่นหยุดนิ่งโดยไม่รู้ตัว. “ยัง, ยังมีเรื่องอะไรอีก” “คุณอย่าลืมไป, คุณแต่งงานกับผมในนามของบ้านฉีทั้งบ้านไม่ใช้คุณคนเดียว, คุณแน่ใจนะว่าคุณจะไป ” ลมหายใจที่อันตรายดังอยู่ข้างหู. ร่างกายของฉีโน่สั่นครู่หนึ่ง, แล้วยืดหลังตรง. เธอพูด: “7ปีแล้ว. พอแล้ว. ””