บทที่ 4 ฉันฉีโน่เป็นหญิงแพศยา

“เป็นคู่ชายโฉดหญิงชั่วที่ดีมาก, คุณคงคิดว่าไปจากผมแล้วจะอยู่กับเขาได้แล้วผมจะบอกอะไรให้คุณคิดผิดแล้ว. ถ้าอยากช่วยพ่อแม่ของคุณได้, ตะโกนดังๆว่าฉันฉีโน่เป็นหญิงแพศยา, ตะโกนดังๆ3รอบ, จากนั้นฉีกของสิ่งนี้, ผมก็จะปล่อยพวกเขาไป. ไม่อย่างนั้น” เพียะทีหนึ่ง, ซองเอกสารซองหนึ่งถูกโยนไว้ข้างหน้าเธอ. ลมเย็นพัดผ่าน, ฉีโน่หยิบซองเอกสารขึ้นมา, ข้างในเป็นเอกสารการหย่าที่เธอเพิ่งเซ็นไปไม่นาน. “คุณ” “ตะโกนเลย” ฉินจินหลินบังคับ, โจวหยู่เฟิงมองอย่างดุดัน, อยากสับผู้ชายคนนี้ให้เป็นชิ้นๆ. ฉีโน่หัวเราะ. นี้เป็นชะตาชีวิตของเธอ. “ฉันเป็นคนเลือกทางเดินเอง, ฉันยอมรับมัน. แต่ต่อจากไป, ในใจของฉันฉีโน่จะไม่มีคนที่ชื่อฉินจินหลินอีก, คนๆนั้นตายไปแล้ว, ตายไปบนเตียงผู่ป่วยเมื่อ3ปีก่อน. “ เสียงพูดเบามาก, พูดจบเหมือนสลายไปในสายลมทันที. แต่ว่าผู้ชาย2คนนิ่งไปในเวลาเดียวกัน. เสียงที่ได้ยินเป็นเสียงตะโกนคำนั้นของเธอ. “ฉันฉีโน่เป็นหญิงแพศยา” “ฉันฉีโน่เป็นหญิงแพศยา” “ฉันฉีโน่เป็นหญิงแพศยา” ตะโกนดัง 3 รอบ, ทำให้ผู้คนเหลียวมองกันไม่น้อย. แต่คำนินทาพวกนั้นสำหรับเธอมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย ใจเธอตายไปแล้ว, ก็ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว. หยิบเอกสารการหย่าที่อยู่ในซองเอกสารขึ้นมา, ใช้แรงฉีก, ฉีกจนตัวเองหมดแรง, ปล่อยให้กระดาษปลิวไปทั่ว. “พอใจหรือยัง” เงยหน้าออกเขา, ฉินจินหลินกำมือแน่น. จากนั้นบีบที่คางเธออย่างแรง, “ฉีโน่, คุณก็เป็นหมาตัวหนึ่ง, ต่อไปเหมาะแค่ร้องทรมารอยู่ข้างกายผม. “ ด้านข้าง, โจวหยู่เฟิงทนไม่ไหวอีกต่อไปจะต่อยหมัดไป, กลับถูกฉีโน่ใช้แรงกอดไว้อีกครั้ง. “หยู่เฟิ่ง” ฉันขอร้อง. “ น้ำตา, ไม่รู้ว่าไหลไปเท่าไร. เธอมองเขา, ฉีโน่มองฉินจินหลิน, “ที่คุณพูดไม่ผิด, ฉันเป็นหมาตัวหนึ่ง, และยังเป็นหมาที่โง่ตัวหนึ่ง.” ฉีโน่ยอมแพ้แล้ว. ในที่สุดพ่อกับแม่ของเธอก็ได้พักรักษาต่อที่โรงพยาบาล, จ้างพยาบาลหลายคนค่อยดูแล, ส่วนตัวเธอ, นอกจากบ้านฉินแล้วก็ไปไหนไม่ได้. เธอเป็นหมาตัวหนึ่ง, เจ้านายสั่งให้ไปไหน, เธอก็ต้องไปไหน. ข้างนอกบ้านฉิน, บนรถเก๋งที่ยาวหรูหรา, เฉียวหยู่ซินมองผู้ชายที่อยู่ข้างกาย, ในตามีความสงสัย. “คุณยังรักเธอ” “ไม่ใช่. “ “แล้วทำไมคุณถึงไม่หย่าคุณเคยบอกว่าคุณจะแต่งงานกับฉัน.” เธอนึกว่าในที่สุดเธอก็รอถึงวันนั้นแล้ว, เสียดายยังไม่ทันได้ดีใจ, เอกสารการหย่าฉบับนั้นกลับสลายไปแล้ว. “ผมจะยอมให้ชายโฉดหญิงชั่วอยู่ด้วยกันได้ง่ายๆได้ยังไงไม่ทรมารเธอจนทุรนทุราย, จะบรรเทาความโกรธแค้นในใจผมได้อย่างไง” “แต่ว่าฉันอยากแต่งงานแล้ว. “ เฉียวหยู่ซินจูบปากเขา, เขาไม่หลบ, แต่ก็ไม่ตอบสนอง. สักพักเขาพูดขึ้น: “ผมจะให้คนขับรถส่งคุณกลับไป. “ “ได้. “ กลางดึก, เงียบสงบ. ฉีโน่นอนตะแครงอยู่บนเตียง, ตามองไปที่นอกหน้าต่างอย่างร่องลอย, ทันใดนั้นมีเสียงเท้าเดิน, ตามด้วยผ้าห่มถูกกระชากออก, ร่างที่ร้องแพร้วก็ทับท้มลงมา, จากนั้นก็เป็นการสอดเข้าไปอย่างไม่มีลังเล. ไม่มีการปลุกอารมณ์ก่อน, ร่างกายที่ไม่ได้ใช้งานมานานเจ็บปวดเหมือนฉีกขาด. “อ่า, เจ็บ” เสียงครวญคราง, ตามมาด้วยการทรมารทั้งคืน. ครั้งแล้วครั้งเหล่าไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน, ในที่สุดเสียงฟ้าร้องดังขึ้น, ตามด้วยเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น, ได้ยินแต่เสียงพูดว่า: “จินหลิน, ฉันกลัว. คุณมาอยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม” “จะไปเดี๋ยวนี้. “ พูดจบ, เขาถอนตัวออกอย่างไม่มีเยื่อใย. ฉีโน่ขดตัวเข้าหากัน, สุดท้ายก็ทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา. เธออยู่กับเขามา 7 ปี, เคยนึกว่าเธอเคยได้ครอบครอง, แต่เป็นแค่สิ่งที่เธอหลอกตัวเอง. ”