ตอนที่ 4 : ครั้งสุดท้าย

          บ้านไม่มีกลับรึไงวะ!           ฮิโรชินอนเบียดผมบนเตียงแถมเอาขาพาดเอวผมอีก ทำอะไรไม่เคยเกรงใจจริงๆ บ้านช่องออกใหญ่โตแทนที่จะนอนบ้านตัวเอง ชอบสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น(อย่างผม)ประจำ ตั้งแต่เจอไอ้เด็กมาเฟียนี่หาความสงบไม่ได้เลย วันนี้ก็ด้วย...            สักวันผมจะถูกลอบฆ่ามั้ยเนี่ย           "ยังไม่นอนอีกเหรอ"           อยากจะบอกว่านอนไม่ได้ต่างหาก อึดอัดจะตายอยู่แล้ว           "กลับบ้านตัวเองไปเลย"           "ไหนคุณอนุญาตให้ผมนอนด้วยแล้วไง"           มันก็ใช่ แต่บางครั้งก็จำเป็นต้องพูดไปตามมารยาท ไม่เหมือนบางคน มารยาทไม่มี แถมสมบัติผู้ดีของการเป็นคุณชายก็ไม่เหลือ           "ถามตรงๆ มาเพื่ออะไร"           เขาลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ ผมเองก็ด้วย เราสองคนนั่งจ้องกันแบบนั้นภายใต้แสงไฟสลัวข้างหัวเตียง รู้สึกบรรยากาศแปลกๆ ชอบกล           "โรแมนติกเนอะ"           อย่าเปลี่ยนเรื่องสิเว้ย! โรแมนติกอะไร ฉันไม่มีอารมณ์กับเด็กอย่างนายหรอก           "เข้าเรื่องดีกว่า คุณมาทำไม คงไม่คิดว่าที่บ้านผมรกเป็นเพราะฝีมือศัตรูของคุณหรอกนะ"           ถึงเหตุการณ์จะดูเหมือนใช่ก็เถอะ แต่ถ้าเขาบอกว่าแค่แวะมาชมความเป็นอยู่ของครูสอนพิเศษแบบผม...ผมก็เชื่อ           "ก็...ไม่มีอะไร"           เขาล้มตัวนอนก่อนดึงผ้าห่มคลุมโปง เฮ้อ นึกว่าจะบอกว่ามีศัตรูตามฆ่าผมซะอีก อย่างนี้ค่อยโล่งใจหน่อย           "ตามนั้น"           ผมดึงผ้าห่มอีกผืนปูลงข้างเตียง สละให้เลย ดีกว่าเบียดกันทั้งคืน ถึงจะตัวโตกว่า แต่ยังไงเขาก็เป็นเด็กอยู่ดี            ผู้ใหญ่อย่างผมใจกว้างเสมอ           อืม...อุ่นจัง           ผมค่อยๆ เปิดเปลือกตา แสงสว่างส่องลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาทำให้เห็นภาพในห้องชัดเจน           "ตื่นแล้วเหรอครับคุณครู"           "นายเองก็ เฮ้ย!"           ทำไมผมมาซบอกไอ้เด็กมาเฟียนี่ได้!           ผมลุกพรวดขึ้นแต่กลับต้องล้มตัวลงนอนอีกรอบเมื่อผ้าห่มที่ใช้ห่มทั้งคืนขืนไว้ แถมยังซบลงอกไอ้เด็กนี่ตามเดิม           "ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก อกผมอุ่นล่ะสิ"           เพราะเขานั่นแหละ ใช้ผ้าห่มพันตัวเองและตัวผมไว้ ดิ้นยังไงก็ไม่หลุดเลยเหอะ           "จะอยู่อย่างนี้อีกนานมั้ย ผมอึดอัด"           "ก็คุณขอให้ผมกอดคุณเอง จะโทษกันไม่ได้นะ"           ขอตอนไหนวะ รึว่าจะละเมอ ที่จริงแล้วผมเป็นคนขี้หนาว ที่มีผ้าห่มสองผืนก็เพราะแบบนี้...จะโทษใครล่ะถ้าไม่ใช่ไอ้เด็กนี่            "ผมผิดเองแหละ คุณก็ลุกสิ เดี๋ยวสาย...วันนี้ผมมีสอน"           "สอนตอนนี้เลยก็ได้"           ให้สอนไงวะ ติดกันอย่างกับปาท่องโก๋ เอานมกับกาแฟมาเสิร์ฟอร่อยเลย           "ออกไปได้แล้ว"           "ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว"           เขาบ่นพึมพำค่อยๆ ลุกขึ้น แต่...           จุ๊บ!           อึ้งเลยสิ อึ้งไปสามสิบวิ ไม่...นานเกิ๊น! ไอ้เด็กมาเฟียนี่ใช้ทีเผลอจุ๊บหน้าผากผม รอยยิ้มน่าหมั่นไส้นั่นผมจะเอาคืนในสักวัน ต้องเอาคืนแน่!           "คุณ!"           "ไม่ลุกสักที ผมปล้ำนะ :)" _______________________________________           วันนี้ผมนัดสอนพิเศษนอกสถานที่ เพราะจำนวนนักเรียนที่ลงวิชาเรียนเดียวกันมีจำนวนมาก และผมไม่สะดวกจะให้มาเรียนที่บ้านตัวเอง บ้านคือสถานที่ที่สงบไว้สำหรับพักผ่อน แม้ตอนนี้จะไม่เป็นแบบนั้นเพราะไอ้เด็กมาเฟียนี่ก็ตาม           "นักเรียนใหม่วันนี้มีกี่คนบ้าง ยกมือหน่อยครับ"           หนึ่ง สอง สาม...ห้า หก เจ็ด...           เยอะเหมือนกันแหะ...ถ้าจำไม่ผิดผมรับแค่สี่คนไม่ใช่เหรอ คงสับสนไปเอง เพราะผมก็รับสอนหลายคน           "เอาล่ะ ที่วันนี้ผมต้องสอนนอกห้องเนื่องจากจำนวนนักเรียนมีมากกว่าทุกครั้ง สวนสาธารณะที่นี่กว้าง และมีโต๊ะสำหรับนั่งเพียงพอ ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้แจ้งให้ทราบล่วงหน้า เพื่อไม่ให้เสียเวลา เราจะเริ่มเรียนวิชาเสริมสร้างปฏิสัมพันธ์กันในเวลานี้"           "คุณครูครับ ผมมีคำถาม"           ฮิโรชิยกมือก่อนลุกออกจากโต๊ะมาหาผม           "มีอะไร"           "ผมต้องทำยังไงหากอยากเรียนวิชาเพศสัมพันธ์กับคุณครู"           ไอ้เด็กนี่!           "ช่วยตั้งใจเรียนหน่อยได้มั้ย"           ผมพยายามกระซิบเสียงให้เบาที่สุด ให้ตายสิ เจอศัตรูเขายังรับมือง่ายกว่าซะอีก           "ผมนี่โคตรตั้งใจเรียนสุดๆ ช่วยไม่ได้ ผมขอคุณแล้ว แต่คุณก็ยังจะสอนรวม"           นี่กะให้อับอายขายขี้หน้าคนอื่นไปทั่วเลยใช่มั้ยห๊ะ! ทำไมหมอนี่เอาแต่ใจขนาดนี้!           "ไม่อยากเรียนก็กลับไปรอที่บ้าน สอนเสร็จเดี๋ยวผมตามไป"           "ที่ผมอยู่นี่เพราะจะให้คุณสอนรวมครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย จบการสอนเมื่อไหร่ คุณเป็นของผมคนเดียว"           เอาวิญญาณไปก่อนดีมั้ย!