กลายเป็นนางบำเรออีกครั้ง

เช้าตรู่วันใหม่เพียงพลอยลุกขึ้นแทบไม่ไหว เพราะราฟาเอลไม่ยอมให้เธอได้หลับได้นอน เขาร่วมรักกับเธอจนเลยเที่ยงคืน “ฉันน่าจะคิดได้สาวไร้ประสบการณ์ที่ไหนจะทำให้ฉันอิ่มแทบคลั่ง ทำได้ถึงอกถึงใจนัก” เขาประชดกันหลังจากพาเธอไปยังดินแดนแห่งความสุขในครั้งแรก เธอทำได้เพียงแค่เก็บถ้อยคำ ไม่มีประโยชน์อะไรจะบอกความจริงกับเขา ให้เขาเข้าใจแบบนี้ดีแล้ว เผื่อเขาจะเบื่อเธอเร็ววัน ไม่มายุ่งเกี่ยวกันอีก “ดีจริงๆ อิ่มแถมไม่ต้องเสียเงินสักบาทเดียว” อีกคำที่เพียงพลอยต้องเสียน้ำตาเมื่อคิดถึงด้วยความเศร้าใจ แต่ถึงแม้จะเพลียสักเท่าไหร่เพียงพลอยก็ไปยังตึกใหญ่เพื่อล่ำลาปาริชาติ เท้าหยุดชะงักเมื่อเห็นราฟาเอลนั่งพูดคุยยิ้มแย้มกับสิตมน “หนูมาก็ดีแล้ว ฝากราฟาเอลและหนูมนด้วยนะ” ปาริชาติพูดสีหน้าแจ่มใส “ดิฉันต่างหากคะต้องขอฝากเนื้อฝากตัว” เพียงพลอยหนีคำพูดนี้ไม่ได้ เพราะตามมารยาทเธอต้องเอ่ยคำนี้ “เข้าใจอย่างนั้นก็ดี…คุณแม่พูดยังกับว่าผมเป็นคนอาศัยแนะครับ” ราฟาเอลพูดด้วยน้ำเสียงไว้ตัว คำหลังอ่อนโยนเพราะหันไปทางมารดา “กลับมาคราวหน้าป้าจะจัดงานหมั้น คุยกับศศิไว้แล้ว” ปาริชาติเปลี่ยนเรื่องกะทันหันเพราะหมั่นไส้ลูกชาย ราฟาเอลเบื่อนิสัยเอาคืนของมารดานัก บางทีก็ไม่ตลกด้วย อย่างเช่นตอนนี้ สิตมนยิ้มเขินอายรับคำ “ค่ะ” เพียงพลอยใบหน้าซีด ราฟาเอลหันไปเห็น อารมณ์เคืองขุ่นมารดาหายไปบ้าง เธอต้องเจอความสุขน้อยที่สุดตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ โทษฐานที่กล้าหลอกเขา ตั้งแต่ปาริชาติกลับไปสองสัปดาห์ลูกชายสุดหล่อก็อยู่บ้านจนเหล่าคนใช้สาวๆ ได้สดชื่นดี๊ด๊า มีเพียงคนเดียวนั่นคือแม่บ้านสาวที่ไม่มีความสุข หลายครั้งหญิงสาวคิดจะออกจากที่ทำงานใหม่ไม่ต้องบอกกล่าวใคร การต้องทำกับข้าวให้ราฟาเอลไม่เหมือนเดิมอีก ไม่ได้เหมือนครั้งโน้นที่เธออยู่คอนโดชายหนุ่ม ราฟาเอลก็ไม่ได้เหมือนเดิม เขาชอบจับผิดกันเสมอ เหน็บแหนมเรื่องศศิน เรื่องที่ว่าเธอเข้ามาอยู่ที่นี่เพราะหวังบางอย่าง เพียงพลอยฟังจนเหนื่อยใจ “คุณแม่บ้านคะ คุณราฟาเอลให้หาค่ะ” เด็กรับใช้เข้ามาบอก เพียงพลอยไม่อยากไปแต่รู้หากทำเช่นนั้นคืนนี้เขาต้องทำโทษเธอแน่ๆ จึงวางมือจากการป้อนข้าวหลาน “ศศินเดี่ยวแม่มานะลูก” เด็กชายไม่งอแงเพราะไม่ต้องโดนบังคับกินข้าว เพียงพลอยเดินไปหาราฟาเอล “พ่อเขาไปไหน” ราฟาเอลถามเมื่อเพียงพลอยมาถึงภายในห้องทำงาน “พ่อใครคะ” เพียงพลอยไม่ทันคิดถึงศศินถามออกมา ราฟาเอลรำคาญที่หญิงสาวแกล้งทำไขสือ “ก็ของลูกชายเธอไง” ราฟาเอลไม่อยากคิดว่าตนอิจฉาเด็กนั่นที่มีหญิงสาวดูแลแทบตลอดเวลา “เอ่อ ตายไปแล้วค่ะ” “โกหก” เสียงเข้มทำให้เพียงพลอยหวาดกลัวว่าเขาจะรู้อะไรมา ถ้าเป็นอย่างนั้นศตายุอาจจะอยากได้หลานเพียงคนเดียวของเธอ เพราะเท่าที่รู้มาศตายุกับภรรยาใหม่ยังไม่มีลูก “เอ่อ…” “ช่างเถอะ ฉันแค่อยากให้เธอห่างลูกชายบ้าง ฉันอยู่นี่ทั้งคนลืมที่คุณแม่สั่งแล้วรึไง อย่ามัวแต่ดูแลลูกจนลืมฉัน” “แต่กลางคืน…” เพียงพลอยหน้าแดง เมื่อจะพูดว่าเธอปรนนิบัติเขาแทบทุกคืนไม่พอใจหรือยังไง “ตอนกลางวันฉันก็ต้องการเธอ เธอน่าจะจำได้ฉันมีพละกำลังมากแค่ไหน” ราฟาเอลเดินเข้าหาคนแก้มแดงน่าจูบ “อย่านะคะ มันไม่เหมาะ” “ฉันจะทำให้เธอเปลี่ยนใจว่าบนโต๊ะทำงานน่ะ เหมาะมากสำหรับการร่วมรักของเรา” เขาไม่พูดเปล่าจับเธอขึ้นนั่งบนโต๊ะไม้มันวาว สิ่งของบนโต๊ะ ไม่มีขวางเหมือนมีการเตรียมการไว้อย่างดิบดี “อย่านะ คุณสิตมนจะเข้ามาคุณก็รู้” เจ็บหน่วงในหัวใจเมื่อเอ่ยถึงคนรักของเขา แต่จำเป็นต้องพูดออกมา “เวลามีถมเถ หนึ่งชั่วโมงที่เหลือฉันจะทำให้เธอมีความสุขมากกว่าสองครั้ง” ดวงตาคมร้อนแรงด้วยไฟพิศวาสทำให้เพียงพลอยปั่นป่วนในช่องท้อง มือร้อนถลกกระโปรงทรงยาวดึงชั้นในออก เขวี้ยงทิ้งไม่แยแส เพียงพลอยหน้าแดงก่ำ “กางขาออกสิ” เสียงทุ้มต่ำสั่งเพียงพลอยทำตามเสมือนต้องมนต์ เมื่อชิวหาควานเรียกน้ำหวาน เพียงพลอยจับขอบโต๊ะแน่น เสียงครวญครางพยายามกลั้นเอาไว้ เพียงไม่นานเมื่อเขาใช้มือข้างหนึ่งบีบเคล้นอกอวบภายใต้เสื้อแขนตุ๊กตาที่สวมก็ทนไม่ไหวอีก “อา…คุณ” ราฟาเอลพอใจปลดเข็มขัด กดท่อนแข็งขึงเพราะต้องทำเวลา หากถ้ำสวาทที่คับแคบไร้น้ำหล่อลื่น จึงบีบเคล้นอกอวบเพื่อทำให้หญิงสาวพร้อมมากกว่าเดิม และมันก็ได้ผล ใบหน้าชื้นเหงื่อ เรียวปากแดงก่ำอ้าออก ช่างเซ็กซี่เมื่อมองจ้อง ราฟาเอลก้มลงบดจูบ เบื้องล่างก็เริ่มกดลึกขยับโยกเร็วขึ้น เร็วขึ้น ความคับแน่นทำให้เสียวซ่านจนใบหน้าหล่อเหลาเหยเก คนใต้ร่างครวญครางเสียงดังความต้องการยิ่งพวยพุ่ง ราฟาเอลส่ายวน โยกขยับไม่หยุดหย่อน “คุณ…” “ชอบแบบนี้รึเปล่า” ราฟาเอลพูดชิดริมฝีปากชื้น เพียงพลอยส่ายหน้า เพราะขณะที่เขาถามเขาทรมานเธอด้วยการหยุดมอบความสุข “ตอบมา ไม่อย่างนั้นเธออาจต้องขาดใจ” ราฟาเอลใช้ลิ้นเลียใบหูเล็กกลั่นแกล้งเพิ่ม “ฉัน…ชอบ” เสียงพร่าน่าฟังทำให้ราฟาเอลอมยิ้ม มอบความสุขให้หญิงสาวและตัวเองต่อ ไม่นานหญิงสาวที่ใบหน้าแดงก่ำเหงื่อปกคลุมไรผมครางเสียงดังบ่งบอกว่าทนไม่ได้อีกต่อไป ราฟาเอลจับสะโพกนุ่มแน่นกว่าเดิมโจนจ้วงรุนแรงส่งเธอขึ้นสวรรค์ชั้นดาวดึงส์และตามติดเธอไปพร้อมๆ กัน ราฟาเอลไม่อิ่ม จัดการให้ร่างอ่อนปวกเปียกนอนคว่ำหน้า เพียงพลอยหมดเรี่ยวแรงที่จะขัดขืนหากเสียงมือถือทำให้ราฟาเอลไม่สบอารมณ์และต้องยกเลิกสิ่งที่ยังค้างคา “แต่งตัวซะ สิตมนมาแล้ว” ราฟาเอลบอกเพียงพลอยเมื่อวางสาย เพียงพลอยตกใจ ใส่กระโปรงมือไม้สั่น สายตามองหาชิ้นเล็ก “อยู่นี่” ชิ้นสีชมพูในมือราฟาเอลทำให้เพียงพลอยหน้าแดง “เราจะต่อกันคืนนี้อย่าทำเป็นนอนหลับจนไม่ได้ยินที่ฉันเรียกล่ะ” เพียงพลอยรู้สึกน้อยใจที่เขาผละจากกันทันทีเมื่อคู่หมั้นคู่หมายมาถึง ค้อนอย่างลืมตัว ทั้งที่สั่งตนเองจะไม่ทำให้เขารู้ภายในใจเธอ ราฟาเอลมองด้วยสายตาเอ็นดู แต่เอ็นดูเพียงเท่านั้นเพราะผู้หญิงอย่างเพียงพลอยไม่มีคุณสมบัติที่จะยกย่องเชิดชู ราฟาเอลไม่เคยคิดยกย่องนางบำเรอมาเป็นภรรยา…ราฟาเอลตอกย้ำเรื่องนี้กับตนเอง สิตมนนั่งรอไม่ไหวเดินมาหาราฟาเอลที่ห้องทำงาน หากเมื่อเห็นแม่บ้านสาวที่ไม่ค่อยชอบหน้าออกมาจากห้องว่าที่สามีด้วยท่าทีระโหยโรยแรงก็ยกมือกุมหน้าอก เพียงพลอยเข้าไปทำอะไร…หรือว่า สิตมนหลบฉากไม่ให้เพียงพลอยเห็น ก่อนจะเดินกลับไปรอราฟาเอลยังห้องรับแขกด้วยจิตใจสับสน เคืองแค้น