ตอนที่ 10 ไม่มีใครรังแกเธอได้

ตอนที่ 10 ไม่มีใครรังแกเธอได้ หลังจากที่ทะเลาะกับ ถังส้ง เสร็จแล้ว ถังรั่วชูก็ย้ายออกไปทันที ลู้ซือจิ่นส่งมู่หลิงมารับเธอ ในตอนที่จะจากไปนั้น ถังรั่วชูอดที่จะหันกลับไปมองบ้านหลังนั้นไม่ได้ ด้วยความเจ็บปวดใจ ถึงอย่างไรที่นี่ก็เป็นสถานที่ที่เธออยู่มากว่า 20 ปี เมื่อต้องลาจาก จึงอดอาลัยอาวรณ์ขึ้นมาในใจไม่ได้ แต่ถังรั่วชูก็ไม่ได้เสียใจนานมากนัก บ้านหลังนี้ ไม่มีอะไรที่เธอจะต้องคิดถึงอดีตอีกแล้ว ลู้ซือจิ่นอยู่คฤหาสน์ที่ชื่อว่า วิลล่าลงหยู่เซิ่งจิ่ง ซึ่งตั้งอยู่ส่วนที่หรูหราที่สุดทางตอนใต้ของเขตชานเมือง ในคฤหาสน์หลังนี้ค่อนข้างเงียบและสงบมากทีเดียว สภาพแวดล้อมภายในงดงามมาก จัดสรรให้ดูไฮคลาสมากขึ้น เป็นความลับสุดยอด ทุกตารางในบ้านหลังนี้ล้วนมีมูลค่าทั้งสิ้น ต่อให้มีเงินก็ไม่สามารถซื้อได้ คนที่สามารถอยู่ที่นี่ได้นั้นต้องเป็นบุคคลที่แทบจะมีสิทธิ์และสินทรัพย์ในระดับหนึ่งเลยแหละ ในตอนที่มู่หลิงพาถังรั่วชูมาส่งนั้น ลู้ซือจิ่นก็อยู่ด้วย ซึ่งเขาในวันนี้นั้น แต่งกายด้วยชุดสูทลายทางสีน้ำเงินเข้ม ；ฝีมือตัดเย็บประณีต รวมทั้งเนคไทลายทางง่าย ๆ ดูดีขับให้เขาดูหรูหรา ดูเป็นผู้สูงศักดิ์ที่สง่างาม ดวงตาที่เฉี่ยวลึกคู่หนึ่ง ขนคิ้วที่เรียงตัวสวยกระจายมาดเย็นชาออกมา ทำให้ยากที่จะเข้าถึงได้ ถังรั่วชูอดที่จะตะลึงไม่ได้ เสน่ห์ที่ชวนหลงใหลที่แผ่กระจายออกมาทำให้ผู้ชายคนนี้ดูแบดบอยส์มากจริง ๆ “กระเป๋าของเธอมีแค่นี้เหรอ?” ลู้ซือจิ่นเดินมาข้างหน้าของเธอ จากนั้นก็ชี้ไปทางกระเป๋าเดินทางสามใบที่อยู่ด้านหลังของเธอ ถังรั่วชูดึงสติกลับมา ก่อนยิ้ม ： “น้อยไปเหรอ?” “ห้องตั้งใหญ่ แค่นี้ น้อยไปหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไร อยากได้อะไรเพิ่มเติม ก็ค่อยซื้อทีหลังก็ได้” ลู้ซือจิ่นตะโกนเรียกคนรับใช้ในบ้านออกมา เพื่อให้ยกกระเป๋าของถังรั่วชูขึ้นไปชั้นบน หลังจากนั้นก็หันกลับมาพิจารณาเธออีกครั้ง ก่อนจะขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย : “สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย ไม่ได้นอนเหรอ?” ถังรั่วชูตกใจเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ายอมรับ : “จะนอนได้ยังไงละ” หัวใจที่แสนเจ็บปวด จะให้ไปมีกระจิตกระใจนอนหลับได้ยังไง? ลู้ซือจิ่นมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ราวกับรู้ว่าเธอนั้นได้รับความไม่เป็นธรรมมาอีกแล้ว จากนั้นก็ยื่นมือออกไปลูบแก้มของเธอ “หลังจากนี้ก็อยู่ข้างกายฉัน จะไม่มีใครรังแกเธอได้อีก” ฝ่ามือของเขานั้นใหญ่มาก แต่กลับทำให้คนรู้สึกอบอุ่นและศรัทธาอย่างยิ่ง ถังรั่วชูยิ้มอย่างสดใสออกมา : “ฉันเชื่อคุณคะ” “ไปดูห้องข้างบนหน่อยไหม?” ลู้ซือจิ่นดึงมือกลับ จากนั้นก็เสนอความเห็น นัยน์ตาฉายแววลึกซึ้งยากที่คนจะหยั่งถึง ถังรั่วชูพยักหน้า : “คะ” ทั้งสองคนเดินขึ้นไปข้างบน ซึ่งในห้องนั้นกว้างขวางมาก ต่างก็ถูกตกแต่งได้อย่างหรูหราไม่มีข้อบกพร่อง งดงาม เหมาะสมกับสไตล์ของลู้ซือจิ่นมากทีเดียว ถังรั่วชูมองไปรอบ ๆ แล้วก็พบว่าภายในนั้นถูกจัดแต่งขึ้นมาใหม่ นอกจากของที่มีกลิ่นอายความเป็นผู้ชายบางส่วนแล้ว นอกนั้นก็มีการติดตั้งของใช้สำหรับผู้หญิงเข้ามา ห้องแต่งตัวภายในนั้นโล่งว่างอยู่ครึ่งหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเตรียมไว้สำหรับเธอ “คุณภรรยาพอใจไหม?” ถังรั่วชูถือโอกาสนี้สำรวจที่ว่างเปล่านั้น ลู้ซือจิ่นเดินไปรินไวน์แดงจากตู้ไวน์มาสองแก้ว แก้วหนึ่งยื่นให้กับเธอ ถังรั่วชูรับแก้วนั้นมา ด้วยอาการหูร้อง หน้าแดงระเรื่อ : “นี่......คือห้องของฉันกับคุณเหรอคะ?” “แน่นอน เราแต่งงานกันแล้วนะ！” ลู้ซือจิ่นจิบไวน์ไปคำนึง พร้อมกับพูดอย่างสมเหตุสมผลออกมา ใบหน้าของถังรั่วชูยิ่งแดงเข้าไปใหญ่ เลยอดที่จะชำเลืองมองไปยังเตียงใหญ่ด้านหน้าไม่ได้ เตียงสำหรับสองคนไซต์มาตรฐาน บนเตียงถูกแต่งใหม่ยกเซ็ต อีกทั้งยังตกแต่งด้วยความเอาใจใส่อีกด้วย ด้านบนถูกโรยด้วยกลีบดอกไม้ เขียนด้วยตัวอักษรว่า สุขสันต์วันแต่งงาน ดูแล้วมันก็ธรรมดาแหละ แต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ถังรั่วชูคิดว่า ลู้ซือจิ่นจะพาไปดูห้องของเธอ ที่จัดให้เธออีกห้องหนึ่ง แต่มันกลับไม่ใช่ ภาพตรงหน้าได้บอกเธอไว้ว่าหลังจากวันนี้เป็นต้นไป เธอจะต้องนอนกับเขา แก้มของถังรั่วชูยิ่งร้อนผ่าวเข้าไปใหญ่ ร้อนราวกับไฟ ขวยเขิน ขนาดลำคอที่ขาวนวลนั้นก็ยังแดงระเรื่อขึ้นมาบาง ๆ เมื่อลู้ซือจิ่นเห็นท่าทางไม่เป็นธรรมชาติของเธอ มุมปากก็ได้กระตุกเล็กน้อยจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม อดที่จะยกมือขึ้นไปจับคางของเธอไม่ได้ ก่อนพูดขึ้นว่า : “คุณภรรยา ถึงฉันบอกว่าจะไม่แตะต้องตัวของเธอในระยะสั้น ๆ แต่ท่าทางแบบนี้ของเธอ มันทำให้ฉันยากที่จะอดใจไหวนะ” น้ำเสียงโทนต่ำ ๆ ของเขา ช่างนุ่มนวลน่าดึงดูดราวกับเสียงเชลโล กลิ่นอายที่แสนอบอุ่นได้ปะทะเข้ามา พร้อมกับนำพากลิ่นน้ำหอมโคโลญจน์อันสดใสและ ฮอร์โมนอันเข้มข้นแผ่กระจายออกมาด้วย ซึ่งเต็มไปด้วยความน่าหลงใหลและเซ็กซี่มากจริง ๆ ถังรั่วชูเต้นระทึกมาก จนร่างทั้งร่างเริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา ถังรั่วชูไม่ได้โง่ เมื่อได้ยินเธอย่อมรู้ว่าความหมายแฝงในประโยคนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแววตาของเขาที่กำลังฉาวแววเร่าร้อนที่พยายามอดกลั้นไว้ ถังรั่วชูอดกลืนน้ำลายอึกหนึ่งไม่ได้ เกร็ง จนไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงต่อไป เมื่อลู้ซือจิ่นเห็นท่าทางแบบนี้ของเธอ เขาเลยเผยรอยยิ้มบาง ๆ ออกมา จากนั้นก็มองไปทางถังรั่วชูที่อยู่ในอาการตกใจ ก่อนจะปล่อยจากเธอ : “คุณภรรยาไม่ต้องเครียดไปหรอก ฉันบอกว่าจะไม่แตะต้องก็คือไม่แตะต้อง ไม่ได้พูดเลื่อนลอยแต่อย่างใด” เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ ถังรั่วชูก็ผ่อนคลายลงในใจมากทีเดียว และซาบซึ้งความเป็นสุภาพบุรุษของเขาอยู่เงียบ ๆ เพียงแต่พวกเขาก็แต่งงานกันแล้ว แต่กลับมีเพียงแค่ลู้ซือจิ่นที่ให้มาโดยตลอด ไม่ว่าจะเป็นดินเนอร์ที่ตั้งใจจัดในคืนแต่งงาน แล้วก็ห้องที่จัดตกแต่งให้เพื่อเธอ ใบทะเบียนสมรส แล้วไหนจะวิ่งไปช่วยเธอที่บริษัทอีก ...... การแต่งงานนี้ เธอเป็นคนอยากแต่งเองด้วยซ้ำ แต่ตัวเองกลับไม่ได้ให้อะไรเลย มีแต่เขาที่คล้อยตามเธอ มีสิทธิ์อะไร? เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ ถังรั่วชูจึงอดที่จะกัดฟันกรอดไม่ได้ ราวกับกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นก็ยื่นมือออกไปคว้าชายเสื้อของ ลู้ซือจิ่นไว้ “อ่า?” ลู้ซือจิ่นมองกลับมาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อเห็นถังรั่วชูก้มหน้ามองต่ำ สายตามองลงไปบนพื้น ก่อนจะพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เขินอายว่า : “จริง ๆ แล้ว ถ้านายอยากจริง ๆก็.....ก็ไม่เป็นไร พวก.....พวกเราเป็นสามีภรรยากัน ไม่ช้าก็เร็วก็ต้อง.....ต้องทำ.....อยู่ดี ดังนั้นมาเริ่ม......ปฏิสัมพันธ์เถอะ.....ฉันยินดี...... ”