บทที่010 ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่เขา

บทที่010 ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่เขา ทันทีที่ได้รับคำสั่งจากจี้จิ่งเชิน ลูกน้องก็ได้จัดการทุกอย่างอย่างรวดเร็ว เมื่อถึงตอนบ่าย เจี่ยงหงซึ่ง และจางม้างหรูก็ถูกนำตัวมาที่บ้านพักส่วนตัวของจี้จิ่งเชิน เวินเที๋ยนเที๋ยนมองจี้จิ่งเชินที่นั่งลงอยู่นั้น เธอจึงรีบลุกขึ้น ทันใดนั้นเจี่ยงหงซึ่งและจางม้างหรูเดินเข้ามา สายตาของทั้งสองมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างแปลกประหลาดใจ จี้จิ่งเชินหันไปมองเวินเที๋ยนเที๋ยน เจี่ยงหงซึ่งเอามือไขว้หลัง “จิ่งเชิน มีเรื่องอะไรถึงได้เรียกพวกเรามาตอนนี้?” จี้จิ่งเชินเอนหลังลงบนเก้าอี้ แล้วหันสายตาไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยน “นี่คือภรรยาของผม ลูกสาวคุณบอกกับผมว่าเธออยากจะเจอพ่อแม่” ทันใดนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็รีบเดินเข้ามา ปฏิกิริยาของเจี่ยงหงซึ่งและจางม้างหรูเมื่อสักครู่แสดงให้เห็นชัดเจนว่าไม่รู้จักเธอ เวินเที๋ยนเที๋ยนดูเหมือนว่าจะจับฟางเส้นสุดท้ายแล้ว “คุณเจี่ยงคะ! คุณช่วยยืนยันกับเขาหน่อยว่าฉันไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยา ฉันไม่ใช่ลูกสาวของพวกคุณ!” ทันใดนั้นบรรยากาศในห้องรับแขกก็ได้เงียบลง ผ่านมาครู่ใหญ่ เจี่ยงหงซึ่งถึงจะคว้ามือเวินเที๋ยนเที๋ยน เขายิ้มและพูดขึ้นมาว่า “เนี่ยนเหยา ลูกพูดอะไรออกมา? ลูกบอกว่าลูกไม่ใช่ลูกสาวพ่อกับแม่เหรอ?” เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินถึงกับตกใจจนตัวสั่น “ไม่!” เธอสะบัดมือเจี่ยงหงซึ่งอย่างแรง “ฉันไม่รู้จักพวกคุณ! ฉันไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยา!” เวินเที๋ยนเที๋ยนถลึงตาโตและถอยออกมาด้วยความหวาดกลัว เจี่ยงหงซึ่งมองเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วยิ้มตาหยี สายตาส่องประกายราวกับสุนัขจิ้งจอก “เนี่ยนเหยา นี่ลูกยังโกรธอยู่ใช่ไหม?” เขาพูดต่ออีกว่า “พ่อรู้ว่าลูกไม่อยากแต่งงาน แต่ก่อนหน้านี้ลูกเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าลูกชอบคุณจี้? ตอนนี้ทั้งสองก็ได้แต่งงานกันแล้ว หายโกรธได้แล้วนะลูก” “ไม่! ไม่ใช่!” เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัวไปมา หันไปหาจางม้างหรูที่อยู่ข้างๆ “คุณหญิงเจี่ยง บอกพวกเขาไปสิคะว่าฉันไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยา ฉันไม่ใช่……” จางม้างหรูหันไปมองเธออย่างลังเล ในที่สุดก็พูดออกมาว่า “เนี่ยนเหยา!” ทันใดนั้นเจี่ยงหงซึ่งก็พูดขึ้นเสียงดังเพื่อตัดบทเวินเที๋ยนเที๋ยน “เลิกโมโหได้แล้ว! การแต่งงานครั้งนี้เป็นความยินยอมของลูกเอง! หากลูกยังโวยวายแบบนี้อีกคุณจี้จะมองตระกูลเจี่ยงของพวกเรายังไง?” จี้จิ่งเชินนั่งมองด้วยสายตาเย็นชา เจี่ยงหงซึ่งทำหน้านิ่งแล้วหันไปพูดกับจี้จิ่งเชินว่า “คุณจี้ ให้เวลาผมสักครู่ ผมจะสั่งสอนเธอให้ดี ลูกสาวผมคนนี้เป็นเด็กที่ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่” “ไม่จริง……” เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินเข้ามาเพื่อพยายามจะอธิบาย จี้จิ่งเชินหันไปมองหน้าเธอ เห็นเธอลุกลี้ลุกลนจนจะร้องไห้แล้ว ใบหน้าเธอซีดเซียวเหมือนมีอะไรในใจแต่พูดออกมาไม่ได้ เขาขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจแต่ก็ต้องข่มใจไว้ “ถ้าอย่างนั้นก็เชิญคุณเจี่ยงสั่งสอนตามสบาย ผมก็ไม่ชอบคนที่ไม่เชื่อฟัง” พูดจบเขาก็เดินออกไป ประตูเปิดและถูกปิดลง ภายในห้องรับแขกเหลือแค่เวินเที๋ยนเที๋ยน เจี่ยงหงซึ่งและจางม้างหรูสามคน เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูทั้งสองด้วยสีหน้าตึงเครียด “ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่ลูกพวกคุณ ฉันไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยา!” เจี่ยงหงซึ่งเหลือบไปมองเธอ รอยยิ้มบนในหน้าเขาเปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชา “ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่!” “แล้วทำไมคุณถึง……” เจี่ยงหงซึ่งทำเสียงไม่พอใจ เชิดหน้าใส่ไม่มองแม้แต่หน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน “หากผมไม่พูดออกไปแบบนั้น ถ้าจี้จิ่งเชินจับได้ว่าคนที่แต่งงานด้วยไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของตระกูลเจี่ยง คุณคิดว่าพวกเราจะมีชีวิตรอดเหรอ?” เวินเที๋ยนเที๋ยนตกตะลึงกับสิ่งที่ตนเองได้ยิน เพียงเพราะว่าพวกเขาอยากปกป้องตระกูลเจี่ยง เจี่ยงหงซึ่งจึงทำเรื่องเช่นนี้ขึ้น?