บทที่011 เธอมันเป็นขโมย

บทที่011 เธอมันเป็นขโมย ภายในห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง ทันใดนั้นจางม้างหรูดึงตัวเวินที๋ยนเที๋ยนเข้ามา “ไหนเธอพูดมาสิว่าเนี่ยนเหยาทำอะไรเธอ?” “ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” เวินเที๋ยนเที๋ยนสะบัดมือจางม้างหรูออก“ฉันแค่จะเข้าไปเอาโฉนดที่ดินของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคืนมา แต่กลับโดนจับแต่งงานแล้วมาอยู่ที่นี่……” นัยน์ตาของเจี่ยงหงซึ่งเปล่งประกายขึ้น เขาจ้องหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเธอขึ้นมาทันใด เมื่อไม่นานมานี้ตระกูลเจี่ยงได้รับซื้ออสังหาริมทรัพย์มาจำนวนหนึ่ง เพื่อที่จะทำลายและสร้างที่พักใหม่ ในกระบวนการนี้ก็ได้พบกับบุคคลที่ตั้งใจฝ่าฝืนนโยบายและกฎระเบียบหลายคน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือคนของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เจี่ยงหงซึ่งเคยไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาแล้วครั้งหนึ่ง เขาเคยเห็นหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน “นี่เธอแอบลักลอบเข้ามาในบ้านฉัน คิดจะทำอะไร?” “ฉัน……ฉันแค่อยากปกป้องสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า” “เธอคิดจะมาขโมยโฉนดที่ดินสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอย่างนั้นเหรอ?” เวินเที๋ยนเที๋ยนนิ่งลง ได้แต่เม้มปากไม่ได้ตอบโต้อะไรไป จางม้างหรูตกใจ เอามือชี้หน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วพูดขึ้นว่า “เธอมันเป็นขโมย!” จางม้างหรูดึงแขนเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วพยายามลากเธอออกไปด้านนอก “เธอมันเป็นหัวขโมยที่สมควรตาย ฉันจะพาเธอไปโรงพัก!” เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจจนใบหน้าซีดเซียว “พวกคุณเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนขโมยโฉนดที่ดินไป! ฉันก็แค่ไปเอากลับมาโดยใช้วิธีเดียวกันกับที่พวกคุณใช้ก็แค่นั้น!” “นี่เธอยังจะแก้ตัวอีกเหรอ? ไป! ฉันจะพาเธอไปโรงพัก!” จางม้างหรูกัดฟันยืนยันจะพาตัวเธอไปโรงพักให้ได้ เธอพยายามลากตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนออกไป “ช้าก่อน” เจี่ยงหงซึ่งพูดแทรกขึ้นมา เขาเดินเข้ามาตบหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนครั้งหนึ่ง “เธออยากจะกลับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไหม?” เวินเที๋ยนเที๋ยนจ้องหน้าเขา ใบหน้าของเจี่ยงหงซึ่งยิ้มแบบมีเลศนัย “ถ้าหากเธอช่วยฉัน ฉันรับปากเธอว่าฉันจะเก็บสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไว้” แววตาของเจี่ยงหงซึ่งเปล่งประกายคล้ายกับมามีแผนชั่วร้ายอยู่ในใจ แต่เงื่อนไขที่เขาเสนอนั้นน่าสนใจมากเวินเที๋ยนเที๋ยนถามขึ้นมาทันทีว่า “ช่วยเรื่องอะไร?” “ในเมื่อจี้จิ่งเชินคิดว่าเธอคือเนี่ยนเหยา ถ้าอย่างนั้นเธอก็ปลอมตัวเป็นเนี่ยนเหยาต่อไป” “ไม่ได้เด็ดขาด! ผู้ชายคนนั้นน่ากลัวมาก……” “นึกถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเข้าไว้” เจี่ยงหงซึ่งพูดแทรก เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วขึ้น “แต่ต่อให้จี้จิ่งเชินเชื่อ สักวันก็ต้องมีคนจับได้อยู่ดี” เจี่ยงหงซึ่งยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ “เนี่ยนเหยาถูกส่งให้ไปอยู่ที่เมืองนอกเป็นเวลากว่าเจ็ดปีไม่มีใครจำได้หรอก ถ้าพวกเราสามคนไม่พูดคนอื่นไม่มีทางรู้แน่นอน” เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มปากขึ้น เจี่ยงหงซึ่งพูดต่อ “เธอแค่ปลอมตัวเป็นเนี่ยนเหยาไม่กี่วัน เมื่อไหร่ที่พวกเราหาเนี่ยนเหยาตัวจริงเจอ ตอนนั้นเธอก็เป็นอิสระทันที แถมสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ยังคงอยู่ เธอลองคิดดูดีๆ เพียงเวลาแค่ไม่กี่วัน เพื่อแลกกับทุกคนที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามันคุ้มค่ามากนะ” เจี่ยงหงซึ่งยื่นข้อเสนอให้เวินเที๋ยนเที๋ยน และดูเหมือนว่าเธอจะตอบตกลงในเงื่อนไข เวินเที๋ยนเที๋ยนกำหมัดแน่น หัวใจของเธอเริ่มสั่นคลอน “คุณจะเก็บสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไว้จริงๆ ใช่ไหม?” “แน่นอน” “แล้วเมื่อไหร่คุณจะเจอเนี่ยนเหยาตัวจริงล่ะ?” “ฉันต้องเจอตัวเนี่ยนเหยาเร็วๆ นี้แน่นอน ฉันสั่งให้คนของฉันตามหาอยู่ คาดว่าอีกไม่นานก็คงจะเจอตัว” เวินเที๋ยนเที๋ยนมองหน้าเจี่ยงหงซึ่ง เธอรู้ว่าเธอกำลังบินเข้าไปในกองไฟ แต่เพื่อแลกกับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว เธอจึงตอบตกลง เธอค่อยๆ ปิดตาลง “จำคำที่คุณรับปากฉันไว้ด้วยล่ะ” เจี่ยงหงซึ่งยิ้มอย่างพึงพอใจ “แน่นอน ขณะที่พวกเราตามหาตัวเนี่ยนเหยาตัวจริง เธออย่าให้จี้จิ่งเชินรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอเป็นอันขาด” เจี่ยงหงซึ่งและจางม้างหรูออกจากบ้านตระกูลจี้ จางม้างหรูดึงแขนเจี่ยงหงซึ่งอย่างเป็นกังวล “นี่คุณคิดจะเก็บสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไว้จริงๆ เหรอ?” เจี่ยงหงซึ่งยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “ถึงตอนที่เนี่ยนเหยาตัวจริงกลับมา ใครจะไปสนใจเธอ?”