已经是第一章了
บทที่64 ช่วยชีวิต
บทที่64 ช่วยชีวิต
ติณห์เดินไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาอย่างช้าๆ โชคดีที่หน้าจอมีเพียงรอยขีดข่วนเล็กน้อยเท่านั้น จากนั้นจึงลองเปิดเครื่องใหม่ ในที่สุดก็สำเร็จ เพียงแค่เปิดโทรศัพท์ขึ้นมาได้ ติณห์ถึงกับไม่อยากจะเชื่อ มีสายที่ไม่ได้รับถึงสามสิบกว่าสาย ทั้งยังเป็นคนคนเดียวกันอีกด้วย
หมายเลขนั้น แม้ติณห์จะไม่ได้เซฟเก็บไว้ แต่เขาก็รู้ว่ามันคือเบอร์ของชญานี เพราะบางครั้งเธอก็โทรมารบกวนเขา ดังนั้นเบอร์ของเธอ ติณห์แค่มองก็รู้แล้ว
มองสายที่ไม่ได้รับกว่าสามสิบสายตรงหน้า ติณห์อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา รอยยิ้มนั้นราวกับมีความนัยซ่อนอยู่มากมาย โดยที่ไม่มีใครสามารถเข้าใจได้
" ฉันยังไม่ทันไปหา คิดไม่ถึงว่าหล่อนจะมาหาด้วยตัวเองซะแล้ว? ก็ดี ฉันก็อยากจะเห็นเหมือนกัน ว่าเธอจะเล่นลูกไม้อะไรอีก! "
ติณห์พูดพลางต่อสายถึงชญานี จากนั้นไม่ต้องรอแม้แต่ชั่วครู่ ชญานีก็รับสายของติณห์ในทันที
" ฮัลโหลฮัลโหล ติณห์ใช่ไหม? ฉันหลงอยู่ในภูเขาหลังโรงพยาบาล นายมาช่วยฉันหน่อยได้ไหม? ช่วยฉันหน่อยนะ ได้รึเปล่า? "
แต่ติณห์ไม่สามรถเยาะเย้ยชญานีได้ เพราะเขายังต้องการตัวรินรดาจากเธออยู่ เพื่อความปลอดภัยของรินรดา ติณห์ทำได้แค่บังคับให้หัวใจที่แทบจะระเบิดของตัวเองแล้วเล่นละครกับเธอ
" ได้สิ รอฉันก่อนนะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ "
พูดจบ ติณห์ก็วางสายในมาดของท่านประธาน
" เจ้านาย จะพาคนไปกับท่านไหมครับ? "
" อืม ไปรวบรวมพี่น้องมา แล้วตามฉันไปที่โรงพยาบาล "
หลังถ่ายทอดคำสั่ง ติณห์ก็เริ่มคุยกับธีภพอีกครั้ง
" ขอบคุณมากนะครับ ผมรู้สึกขอบคุณจริงๆ คุณหมอธีภพ หากครั้งนี้ไม่มีคุณ พวกเราก็คงจะไม่สามารถคืบหน้าได้เร็วขนาดนี้ แต่ว่า พวกเราก็ยังมีเรื่องใหญ่กว่านั้นต้องจัดการ ดังนั้น ผมหวังว่าคุณจะอยู่ที่โรงพยาบาลนั่นต่ออีกหน่อย ขอร้องล่ะ! "
ธีภพเอ่ยตอบติณห์ พูดเพียงไม่กี่คำก็จากไป
หลังจากที่ธีภพออกไป ติณห์ก็พาคนออกไป ขับรถจากบ้านของตัวเองไปยังโรงพยาบาลที่ชญานีอยู่ ด้วยความเร็วที่เร็วมากของรถ ไม่ถึงสิบนาทีเขาก็มาถึง
เมื่อถึงที่หมาย คนมากมายลงมาจากรถ แต่แทนที่จะเข้าไปในบริเวณด้านในของโรงพยาบาล กลับเดินผ่านอาคารพยาบาลแล้วเดินตามเส้นทางไปยังเนินเขาด้านหลังของโรงพยาบาล จากนั้นทั้งหมดก็ตามหาคนคนหนึ่ง นั่นคือชญานี ตอนนี้ เพียงแค่มีชญานีก็จะสามารถบอกได้ว่ารินรดาอยู่ที่ไหน เพียงแค่หาเธอให้พบ ติณห์มีวิธีการมากมายที่จะทำให้เธอพูดออกมา
ชญานีได้ยินเสียงฝีเท้าของคน เธอคิดว่าติณห์คงจะมาแล้วแน่ จึงเริ่มตะโกนขอความช่วยเหลือ
" ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! ติณห์ มาช่วยฉันเร็วเข้า! "
ติณห์มองฉากตรงหน้า นึกชื่อชมผลงานของชญานี เพื่อให้ตัวเขาเชื่อ เธอถึงกับทำให้ตัวเองติดกับดัก แต่มองดูสภาพชญานีที่ยังยืนกระโดดอยู่ได้ ในหลุมนี้คงจะไม่มีอาวุธอะไรร้ายแรง นั่นทำให้ติณห์รู้สึกเสียดายอยู่นิดหน่อย
" ส่งมือมาให้ฉัน "
ติณห์ไม่สามารถอยู่เฉยๆไม่ทำอะไรต่อไปได้ เขาจึงยื่นมือขวาของตัวเองออกไปให้ชญานี เพื่อดึงเธอขึ้นมา
ชญานีมองที่มือของติณห์ ต้องไม่ยอมพลาดโอกาสดีๆแบบนี้ เธอจึงยื่นมือของตัวเองออกไปทันที แล้วจับมือของติณห์ไว่แน่นราวกับได้รับของมีค่า เหมือนกับมีเพียงเลื่อยเท่านั้นที่จะแยกมือทั้งสองออกจากกันได้ แม้ว่าติณห์จะรู้สึกรังเกียจอย่างมากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ในที่สุด ด้วยการช่วยเหลือของติณห์ ชญานีก็ขึ้นมาจากหลุมได้สำเร็จ
ติณห์มองชญานีที่ตนช่วยขึ้นมา ก็เริ่มทักท้วงการตอบแทน
" ฉันว่า ฉันช่วยเธอขึ้นมาแล้ว เธอควรจะตอบแทนอะไรฉันสักหน่อยรึเปล่า? "
" นายต้องการอะไรล่ะ? "
" เธอรู้ไหมว่ารินรดาอยู่ที่ไหน? "
ถ้าชญานีไม่ได้โง่ ก็ควรจะรู้ว่าติณห์ไม่ได้มาเพื่อหาตัวเธอ แต่เพื่อรินรดา! ความจริงนั้นทิ่มแทงความรู้สึกของชญานี หัวใจของเธอไม่สามารถฟื้นกลับมาได้อีกนาน
" ไม่รู้ก็คือไม่รู้ ฉันไม่มีอะไรจะบอก! ขอบคุณ! "
ติณห์เพียงแค่เอ่ยเยาะเย้ยโดยไม่หันมามองเธอ
" ทำไมคิดจะไปแล้วล่ะ? ฉันแนะนำให้เธอถอดใจซะเถอะ ตอนนี้ ถ้าฉันไม่สั่ง เธอก็ก้าวออกจากที่นี่ไม่ได้! "
" รีบพูดมา! "
ชญานีหลับตาลง ก่อนกลืนน้ำลาย แล้วพูดสถานที่ของโกดังที่ขังรินรดาเอาไว้
" รีบพูดออกมากฝ้ไม่ต้องวุ่นวายแล้ว จริงๆแล้ว บางครั้งฉันก็คิดว่าเธอมันเป็นพวกชั้นต่ำอยู่เหมือนกันนะ! "
พูดเสร็จ ติณห์และเหล้าลูกน้องของเขาก็ออกจากป่าไปอย่างรวดเร็ว ก่อนขึ้นรถและมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่ชญานีบอกไว้
เหลือเพียงชญานีที่ได้รับบาดเจ็บที่ขาเดินโซเซจากภูเขาหลังโรงพยาบาลไปถึงหน้า ประตู เพียงแค่เธอเหมือนกับยังได้ยินเสียงโทรศัพท์
" ฮัลโหล...... "
……
已经是最新一章了
加载中
