ตอนที่ 345 ราวกับเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว

ตอนที่ 345 ราวกับเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว คนเรามีความดื้อดึงในตัว แม้สิ่งที่ณัฏฐพลพูดมาจะดูสมเหตุสมผลแล้ว แต่เธอก็ยังไม่เชื่อว่าปุริมจะไม่มีหัวใจถึงขนาดไม่ยอมมาเจอเธอ สามปีก่อนเขายังยอมถอยให้เธอเลย ผู้ชายแบบนี้ไม่มีทางไม่สนใจเธอหรอก ถ้าไม่ได้สนใจเธอแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันก็ได้ ขอแค่รับรู้ว่ายังสบายดี แค่นั้นก็พอแล้ว นี่คือสิ่งที่เธอคิดในตอนนี้ ยังไงก็ต้องได้เจอสักครั้ง แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว แล้วเธอจะไม่ขออะไรอีก เธอเดินไปบนถนนอย่างช้าๆ ณัฏฐพลทำได้เพียงขับรถตามหลังเธอไป ไม่รู้ว่าเธอจะไปที่ไหน เขารู้สึกกระวนกระวาย โทรศัพท์ในมือไม่รู้ถูกเขาจับขึ้นมากี่รอบแล้ว คำรามฮึ่มๆในลำคออย่างหงุดหงิด สุดท้ายก็วางโทรศัพท์ลง ไม่ได้โทรหาใคร เพ็ญนีติ์เดินอย่างไม่ช้าไม่เร็ว เธอจำทางไปตึกที่สูงที่สุดในเมืองดรัลได้ เธอเคยพูดด้วยว่า ถ้าเขาไม่มาเจอเธอ เธอจะโดดลงมาจากตึกที่สูงที่สุดในเมืองดรัล แต่นี้เป็นต้นไป เรื่องทุกอย่างคงจบสิ้นไปด้วยดี ปณิธานมุ่งมั่นที่มี ในตอนนี้เธอลืมมันไปหมดแล้ว ในหัวใจมีแต่ปุริม ณัฏฐพลมองเธอที่หยุดยืนอยู่ตรงหน้าของตึกที่สูงที่สุดในเมืองดรัล เขาขมวดคิ้ว ถึงตอนนี้ถึงได้กดโทรศัพท์หาญภา “ญภา คุณรีบมา เพ็ญนีติ์จะกระโดดตึก รีบมาเลยนะ เธอที่ตึกที่สูงที่สุดในเมืองนี้” “ฉันรู้แล้ว เดี๋ยวจะรีบไป” ญภาวางโทรศัพท์รีบดับไฟบนเตาแก๊สวิ่งออกจากห้อง แม้กระทั่งรองเท้าก็ลืมใส่ เท้าขาวเดินจ้ำผ่านในห้องและทางเดิน จากนั้นก็เดินมาถึงข้างนอกที่เป็นพื้นปูนซีเมนต์ เธอกระโดดขึ้นรถแท็กซี่ตรงไปยังตึกนั้นทันที ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ ณัฏฐพลไม่ได้รั้งเพ็ญนีติ์ไว้ และก็ไม่ได้ห้ามอะไรเธอด้วย ปล่อยให้เธอเดินขึ้นบันไดทีละขั้นไปยังจุดสูงสุดของเมืองดรัล ลมพัดมาเอื่อยๆ พัดผมเธอจนปลิวกระจัดกระจาย ดกดำสลวยราวผ้าแพร ณัฏฐพลเพลิดเพลินกับการเฝ้ามองเพ็ญนีติ์อยู่ ถ้าเกิดเธอสามารถยั่วยุให้ปุริมมาหาได้ แบบนั้นก็ไม่เลวเลย ทำให้เขาคิดไปถึงวิธีนั้นที่เขาวางแผนให้เธอออกมาในตอนนั้นได้ทันที และมันก็ได้ผลดีชะงัด และก็ครั้งนั้น ที่ปุริมกับเธอเริ่มติดต่อกันทางอีเมล์ เพ็ญนีติ์ถอดรองเท้า เดินช้าๆไปยังแนวขอบของดาดฟ้า เธอขึ้นไปนั่งบนนั้น สองเท้าขาวเปล่าๆห้อยลงแล้วแกว่งไปมา มุมปากของเธอประดับไปด้วยรอยยิ้ม เธอนั่งเงียบๆอยู่บนนั้น ไม่เคลื่อนไหว ไม่นาน ก็มีคนที่อยู่ข้างล่างตึกตาแหลมมองเห็นเธอ “ดูนั่น บนดาดฟ้ามีคน” เสียงนั้นทำให้ทุกคนแหงนหน้ามองขึ้นไปทันที จริงๆด้วย มีผู้หญิงผมยาวปลิวไสวคนหนึ่งนั่งอยู่บนแนวขอบของดาดฟ้า ถ้าเธอเอนกายมาข้างหน้านิดเดียวล่ะก็เธอได้ตกลงมาแน่ ตึกสูงขนาดนั้น ถ้าตกลงมาแล้วจะเป็นไงไม่อยากจะคิดเลย ทันใดนั้นเอง ก็มีทั้งคนแจ้งความ หาทางต่างๆสารพัด ข้างล่างตึกเริ่มวุ่นวายขึ้นมา เพ็ญนีติ์ไม่ได้ให้ความสนใจโดยสิ้นเชิง เธอกำลังฮึมฮำเพลงๆหนึ่งอยู่ เมื่อฟังดีๆแล้ว เหมือนจะเป็นเพลงที่ชื่อว่า”คำสัญญา” คนโง่ ไม่รู้ใครโง่กันแน่ “เพ็ญนีติ์ เธออย่าทำอะไรโง่ๆนะ ผู้ชายคนนั้นไม่มาหาเธอหรอก” ญภาวิ่งหอบแฮกๆเข้ามา ยังดีที่มีณัฏฐพล ไม่งั้น เธอคงไม่สามารถวิ่งขึ้นมาบนนี้ได้อย่างราบรื่นแน่ “ฉันจะรอเขา” เธอไม่เชื่อข่าวอื้อฉาวพวกนั้นว่าเขาจะยังไม่มาเจอเธอ มันมีความรู้สึกหนึ่ง ความรู้สึกที่เหมือนเขาอยู่รอบๆตัวเธอมาตลอด แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่ปรากฏตัวออกมา เธอไม่เชื่อคำที่ณัฏฐพลบอกหรอก เขาต้องโกหกเธอแน่ๆ “ทางนี้.....” “ไม่ใช่ ทางนี้ต่างหาก......” ข้างล่าง มีคนเอาเบาะลมมาเพื่อรับเธอถ้าเธอโดดลงมาจริงๆ ราวกับจะไม่พบเจอกันอีก เธอมองขอบฟ้าที่แสนไกล ท้องฟ้าสีครามช่างดูงดงาม อันที่จริงแล้ว การมีชีวิตอยู่มันดีมาก “เพ็ญนีติ์ มีอะไรพูดกับฉัน โอเคไหม?” ญภายังคงพยายามห้ามเพ็ญนีติ์ อีกด้านหนึ่ง ณัฏฐพลก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมา “ปุริม เธอจะโดดลงไปแล้ว ฉันให้ญภาห้ามอยู่ตั้งนาน เธอกลับไม่สนใจอะไรเลย เอาล่ะ จะรอดไม่รอดฉันก็ทำเต็มที่แล้ว ฉันต้องพาญภาไปแล้ว เธอผอมลงไปเยอะเลย เรื่องของนายนายก็จัดการเองแล้วกันนะ” ณัฏฐพลพูดจบก็ตัดสายโทรศัพท์ จากนั้นก็ก้าวเร็วๆไปอยู่ข้างญภา ยื่นมือออกไปโอบเธอไว้ “ญภา เราไปกันเถอะ” “แล้วเพ็ญนีติ์.....” “ให้ปุริมมาจัดการเอง จะให้เธอเป็นหรือตาย ปุริมรู้ดีว่าต้องเลือกแบบไหน ไปกัน” ทั้งสองคนจากไปอย่างผ่าเผย ในสายลม ผมยาวของใครคนหนึ่งยังคงพลิ้วไหวไปตามกระแสลม ในอากาศ มีเสียงร้องเพลงของใครหนึ่งที่ใสกังวานและไพเราะเสนาะหู ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้หญิงสาว เธอนั่งนิ่งๆอยู่ตรงนั้นทำตัวราวกับสิ่งมีชีวิตที่มาจากนอกโลก เธอได้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้ว ปุริม คุณมาสิ ปุริม คุณมาสักที มีลมพัดเข้ามา และมีเสียงผู้ชายที่ลอยมาตามสายลมมาหยุดอยู่ข้างหลังเธอ “เพ็ญนีติ์ มานี่” เสียงนั้นเบามากๆ แต่กลับมีอิทธิพลมากมาย ทำให้หญิงสาวค่อยๆหันกลับไปมอง น้ำตาไหลทะลักออกมา เธอวิ่งตรงไปยังเขา “ปุริม.....” วินาทีนั้น เธอคิดว่าที่เธอทำอะไรสิ้นคิดแบบนี้มันถูกแล้ว ถ้าไม่ทำอะไรแบบนี้ ถ้าไม่บังคับเขาแบบนี้ แล้วเขาจะยอมออกมาได้อย่างไร เธอโถมตัวเข้าสู่อ้อมกอดของเขา ซึมซับกลิ่นที่เธอคุ้นเคย ความรู้สึกที่มีความสุขโอบล้อมอยู่รอบๆ แต่น้ำตากลับไม่หยุดไหลออกมา ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย