ตอนที่ 352ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

ตอนที่ 352 ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น เขาสับสนไปหมด น่าเจ็บใจที่เขามองไม่เห็น จึงไม่สามารถคาดคะเนอะไรได้เลย “ปุริม คุณเป็นอะไรไป? ตั้งสติหน่อยสิ” เพ็ญนีติ์ใส่เสื้อให้ดีๆพร้อมทั้งพูดขึ้น “เสร็จหรือยัง?” เขายื่นมือออกมาวางบนไหล่เธอ ลูบดูเสื้อบนไหล่เธอ ถึงได้เอ่ยอย่างโล่งใจว่า “รีบออกรถเถอะ พวกเราต้องไปจากที่นี่” เพ็ญนีติ์ขับออกไปตามคำสั่ง เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรไป แต่เธอก็เชื่อเขา ดังนั้น ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ถูกไปหมด รถขับออกมาค่อนข้างไกล และก็ออกจากป่าเขาที่ไม่มีผู้คนแล้ว ตอนที่รถกำลังแล่นอยู่บนถนนด้วยความเร็ว เขาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง บางที เขาคงคิดไปเอง เมื่อครู่ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ที่เขารู้สึกถึงเมื่อกี้ก็น่าจะเป็น..... เพ็ญนีติ์รู้สึกผ่อนคลายแล้ว เปิดวิทยุ เสียงดีเจชายหญิงที่ทุ้มน่าฟังและอ่อนหวานกำลังจัดรายการอย่างคึกคัก เธอฟังไปเพลินๆ “ปุริม ไปบ้านฉันไหม?” แต่ปุริมกลับส่ายหน้า “เพ็ญนีติ์ ให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนนะ” “ทำไมล่ะ?” เธอเริ่มโมโห “แม่ฉันไม่ใช่ปีศาจจิ้งจอกไร้ยางอายอะไรทั้งนั้นล่ะ” เธอนึกไปถึงคำพูดที่แม่ของปุริมเคยพูด ในใจรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก “เพ็ญนีติ์ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ผมรอให้ตาผมหายก่อนค่อยไปเจอพ่อแม่คุณ ไม่อย่างนั้น ถ้าให้พวกท่านเห็นผมในสภาพแบบนี้ก็จะยิ่งเป็นห่วงและกังวลเกี่ยวกับคุณนะ” “ไม่กลัวหรอก พ่อแม่ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น” “แต่ผม รู้สึกไม่สบายใจ” ในที่สุดเขาก็พูดประโยคนี้ออกมา เพราะว่า คนที่มองไม่เห็นคือเขา “เพ็ญนีติ์ ผมไม่อยากให้คุณเข้าใจผิด และได้โปรดเชื่อผมด้วย รอให้ตาผมหายดี ผมจะไปเจอพ่อแม่คุณแน่ๆ” หากเขาไป แล้วเขาถูกแม่จับได้ กลัวแค่ว่า จะยิ่งทะเลาะกันไปใหญ่ นั่นแม่เขานะ เขาจะทำแบบนั้นลงได้ยังไง? บางเรื่อง เอาเข้าจริงแล้วมันก็เหนื่อยมาก “ก็ได้ ไม่ไปก็ไม่ไป แต่ คุณก็น่าจะไปหาอ้อยกับส้มหน่อย พวกแกน่าจะคิดถึงคุณ” เขายังคงส่ายหัวอยู่เหมือนเดิม “ไม่ได้ เพ็ญนีติ์ ที่จริงแล้ว ทุกเดือนแค่ผมได้ยินเสียงพวกแกสักครั้งก็พอแล้ว” “ปุริม ในเมื่อคุณก็สามารถไปฟังเสียงเด็กๆใกล้ๆได้แล้ว ทำไมยังใจร้ายไม่ยอมไปเจอเด็กๆสักที? คุณนี่มันใจร้ายจริงๆ” เขาจำเป็นต้องรู้ว่าในทุกๆวันอ้อยกับส้มเอาแต่เรียกหาพ่ออย่างเขา พวกเด็กๆคิดถึงเขามากถึงเพียงนี้ แต่เขา กลับทำเหมือนว่าไม่คิดถึงเด็กๆเลยสักนิด ปุริมขมวดคิ้วนิดหน่อย “ผมไม่อยากให้เด็กๆเป็นห่วง” “แต่เด็กๆคิดถึงคุณ ปุริม พวกเราไปรับเด็กๆด้วยกันนะ” ท้องฟ้ายังสว่าง เพิ่งจะผ่านช่วงเที่ยงไปเอง จู่ๆเธอก็คิดอยากจะไปรับเด็กๆตอนเลิกเรียนจากนั้นก็ไปนั่งเล่นกันที่สวนสาธารณะ แค่นั่งเฉยๆก็ได้ การที่สมาชิกครอบครัวทั้งสี่คนได้นั่งเล่นอยู่ด้วยกันมันต้องเป็นความรู้สึกที่ดีมากแน่ๆ นานมาแล้วที่เธอไม่ได้เพลิดเพลินไปกับความรู้สึกแบบนั้น จู่ๆก็คิดถึงช่วงเวลาตอนที่อยู่ที่อุทยานธรณีวิทยาภูเขาไฟ “เพ็ญนีติ์ ไม่ต้องหรอก แค่ให้ผมได้ยินเสียงพวกแกไกลๆก็พอแล้ว” ตอนแรกเธอว่าจะขัด แต่เมื่อคิดไปถึงเรื่องที่เขามองไม่เห็น บางทีเขาอาจจะรู้สึกต่ำต้อย คิดไปคิดมา เธอก็พยักหน้าเห็นด้วย ฉะนั้น รถจึงขับมุ่งไปทางโรงเรียน เธอไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินเสียงเด็กๆได้อย่างไร แต่เมื่อลงจากรถ เขาก็เดินเลียบไปบนถนนแล้วก็ค่อยๆเดินเข้าไปในห้องรับรอง แสดงว่า เขามาที่นี่บ่อย และคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพ็ญนีติ์เดินตามเขาเข้าไป ชายชราในห้องเมื่อเห็นว่าเป็นเขาก็ยิ้มออกมา ชี้นิ้วไปทางนั้นที่อยู่ด้านหลัง “เข้าไปสิ” ชายชรายิ้มอย่างมีเลศนัย เพ็ญนีติ์ไม่รู้เลยว่าพวกเขากำลังเล่นอะไรกันอยู่ เธอถูกเขาลากเข้ามาในห้องเล็กๆห้องหนึ่ง ประตูยังเปิดไว้ หน้าต่างก็เช่นกัน ปุริมนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่งอย่างเงียบๆ เพ็ญนีติ์ก็ไม่ได้ถามอะไร เขาทำแบบไหนเธอก็ทำแบบนั้น เธอนั่งอยู่ข้างๆเขา ยื่นมือออกไปกุมมือเขาไว้ มือเขากร้านนิดๆ เหมือนเมื่อก่อนเลย ไม่เปลี่ยนไปเลย ในตอนนั้นเองที่เสียงออดหมดเวลาเรียนดังขึ้น ในหูได้ยินเสียงคุยกันจ๊อกแจ๊กจอแจและเสียงหยอกล้ออันคุ้นเคยเมื่อนักเรียนตัวน้อยทั้งหลายเลิกเรียน ในเวลาอันรวดเร็ว ในตอนที่เพ็ญนีติ์กำลังงุนงง ชายชราประจำห้องรับรองก็เรียกหาคนสองคน “อ้อยกับส้ม พวกหนูมานี่หน่อยเร็ว” “คุณตา มีอะไรหรอคะ? ครั้งก่อนที่คุณตาให้เกี๊ยวพวกหนูมาอร่อยมากเลยล่ะ” “อ้อ แล้วก็ยังมีซาลาเปาครั้งก่อนๆๆด้วย แต่ว่าคุณตาคะ พวกหนูกินของที่คุณตาให้มาทั้งหมดไม่ได้หรอกนะคะ พวกหนูไปก่อนนะ” ชายชราแบมือออก “อ้อย ส้ม หนูดูนี่ ครั้งนี้ในมือของคุณตาไม่มีอะไรเลยนะ” “งั้นก็ คุณตาอยากให้พวกหนูพูดด้วยใช่ไหมล่า?” “อื้อๆ แค่แป๊บเดียว ห้านาทีนะ” อ้อยมองออกไปนอกหน้าต่าง “แล้วถ้าคุณตาของหนูมาจะทำยังไงอะคะ?ถ้าไม่เจอพวกหนู ต้องเป็นห่วงแน่ๆเลย” “ไม่ต้องกลัว ถึงตอนนั้นคุณตาพวกหนูก็จะมาหาที่นี่เอง จากนั้นค่อยกลับไปกับคุณตาของพวกหนูก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ใช่ไหมล่ะ?” ชายชราเริ่มพูดกับอ้อยกับส้ม ปุริมตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ก็เอาแต่นั่งเงียบๆอยู่ตรงนั้น เพ็ญนีติ์เอนหัวซบปุริม บนร่างของเขายังมีกลิ่นของเธอปนอยู่ คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นตอนที่อยู่ชานเมือง ใบหน้าของเธอก็ฉาบไปด้วยสีแดง “ปุริม....” หน้าผากแนบอยู่กับคางของเขา “ถ้าเด็กๆรู้ว่าคุณอยู่นี่ พวกแกคงดีใจสุดๆไปเลย” เธอคิดว่าเขาโง่มาก บางทีถ้าเขาออกไป เด็กๆคงไม่สนใจหรอกว่าเขามองเห็นหรือไม่เห็น แต่เมื่อวกกลับมาคิดอีกที เธอก็เข้าใจแล้วว่าประเด็นมันอยู่ที่ตรงไหน มันอยู่ตรงที่คนตาบอดคือเขาไม่ใช่เธอ ดังนั้น เธอจึงกุมมือของเขาไว้เงียบๆซบเขาต่อไป ผนังที่กั้นห้องประชาสัมพันธ์ไว้ มีเสียงสดใสของเด็กๆลอยเข้ามา “คุณตา บ๊ายบายค่ะ”