ตอนที่ 357 ในใจมีเพียงแค่คุณคนเดียว

ตอนที่ 357 ในใจมีเพียงแค่คุณคนเดียว “เป็นไปไม่ได้ ทั้งๆที่หล่อนเป็นคนนัดฉันเอง ฉันจำได้อย่างชัดเจนเลยนะ กล่อนยังพูดอีกว่า พูดอีกว่า….” “ยังพูดอะไรอีกคะ”เพ็ญนีติ์รีบถามกลับยังรวดเร็ว อยากที่จะรู้มากกว่านี้ แบบนี้ ก็จะสามารถช่วยล้างโทษให้กับแม่ของเธอ “หล่อนบอกว่าคุณพ่อของปุริมก็จะมาด้วย เพราะฉะนั้น….”เมนิษากำลังพูดอยู่นั้น ก็ได้ร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง “แต่ว่าวันนั้นฉันไม่ได้ไปนะ ฉันเพียงแค่บอกให้เขาทราบเองนะ พูดแค่ว่าฉันอยู่ที่ไหน เชิญเขาให้ไปหา” ข้างหลังนั้น ก็ได้มีเสียงของคุณแม่จีรพรส่งผ่านมาอย่างกะทันหัน ทั้งหมดทั้งเป็นเพียงแค่ความจงใจเท่านั้นเอง “คุณโกหกฉัน มันไม่ใช่แบบนี้ มันไม่ใช่แบบอื่นๆเลยละ” “วันนั้น ฉันได้นำจดหมายการแจ้งผลที่เขียนเสร็จให้เขาไปส่งให้พี่สาวของคุณเมนิลานะ ถ้าคุณไม่เชื่อก็ลองไปถามเขาดูซีว่าได้รับจดหมายจากฉันหรือเปล่า” เมนิษารีบพุ่งไปที่โทรศัพท์บ้านทันทีเลย เธอได้โทรศัพท์ไปหาเมนิลา พอโทรติดปุ๊บก็รีบถามเลยทันทีว่า “พี่คะ ตอนที่พี่ช่วยฉันในปีนั้นหล่อนได้ส่งจดหมายมาให้พี่ไหม” ปลายสายนั้นเงียบเลยละ เพียงแค่มีเวลาแค่ประมาณสองนาทีกว่าๆนั้น ก็ทำให้เมนิษานั้นสงสัยแล้วละ “พี่คะ จดหมายฉบับนี้ใช่อยู่ใช่ไหมคะ และพี่ก็ยังไม่ได้ส่งให้เขาใช่ไหมคะ” “ฮะฮ่า เมนิษา เธอนั้นได้ฉลาดขึ้นแล้วนะเนี่ย เรื่องมันก็ผ่านมานานขนาดนี้แล้วนะเนี่ย พี่ก็ไม่กลัวที่จะบอกให้เธอรู้แล้วละ เป็นฉันเองแหละ ทุกอย่างเป็นเพราะฉันเองแหละ ฉันไม่สามารถทนดูเธอแต่งงานกับเขาไงละ และก็รับไม่ได้ที่เขามีใจให้กับผู้หญิงคนนั้น เมนิษา ทั้งๆที่เขาเป็นของพี่ แต่เธอกลับแย่งเขาไปจากพี่ เมนิษา นี่คือกรรมที่เธอควรจะได้รับ ฮะฮ่า ฉันอยากทำให้เธอใช้ชีวิตอยู่บนความทุกข์ไปทั้งชีวิตไงละ ผลสุดท้าย ฉันก็ทำสำเร็จ…” เมนิษานั้นไม่ได้ยินอะไรหลังจากนั้นที่เมนิลายังคงอีกพูดต่ออีกเลยละ โทรศัพท์ในมือนั้นหล่นลงทันที ด้วยเสียงที่ใสและดังห้อยอยู่ข้างๆของขอบโต๊ะ เสียงที่ดังนั้นกระทบจนทำให้เธอเจ็บปวดที่ใจเป็นอย่างมาก เธอคิดว่าในปีนั้นพี่สาวของเธอเป็นคนช่วยชีวิตของเธอมาโดยตลอด แต่ไม่คาดคิดเลยว่า แท้ที่จริงแล้วทั้งหมดนี้เป็นเพราะพี่สาวของเธอเป็นฝนคนทำ ตอนเธอแต่งงานนั้น พี่สาวของเธอนั้นยังเป็นเพื่อนเจ้าสาวของเธออีกด้วย ตอนที่เธอคลอดปุริมนั้น พี่สาวของเธอเป็นคนแรกที่เข้ามาดูแลเธออย่างใกล้ชิด เธอยังจำได้อยู่เลยว่าตอนที่พี่สาวของเธออุ้มปุริมขึ้นนั้นใบหน้านั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แท้ที่จริงแล้ว นั้นเป็นเพียงแค่ภายนอกเองหรอ และไม่ใช่ความจริงใจที่พี่สาวของเธอแสดงออกออกมาหรอเนี่ย แท้จริงแล้ว พี่สาวของเธอเกลียดเธอมาโดยตลอด และในช่วงไม่กี่ปีนี้ สรุปว่าเธอใช้ชีวิตด้วยความที่เธอนั้นคิดเองเออเอง เธอนึกว่าเป็นเขา แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะไม่ใช่เขาเลยละ “ปุริม….ปุริม….”ร่างกายของเมนิษาเริ่มสั่นและหมดแรง การที่เธอได้รู้ความจริงทั้งหมดอย่างกะทันหันนั้น ทำให้เธอไม่สามารถที่จะยอมรับมันเอาไว้ได้ทันทีเลยละ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยละ ความจริงที่เธอคิดมาตลอดยี่สิบกว่าปีนั้นจะถูกฉีกออกทันกะทันหันแบบนี้ นี่มันเป็นไปได้ยังไงกันแน่เนี่ย ใบหน้าของ เมนิลานั้นแวบผ่านเข้ามาที่หัวของเธอ ในตอนนั้น เขาเป็นว่าที่พี่เขยของเธอเลยนะ แต่ว่า เขายังไม่ได้แต่งงานกับพี่สาวของเธอเลยนะ พี่สาวของเธอสวยมาก เธอรู้สึกว่าพี่สาวของเธอนั้นเป็นผู้หญิงสวยที่สุดในโลกเลยละ แต่ว่า แต่ตอนที่เธอกำลังจะคุยเกี่ยวกับการแต่งงานอยู่นั้น เธอก็ได้ปรากฎตัวขึ้นมา หลังจากนั้นผู้ชายคนนั้นพูดกับเธอว่า “เขาชอบเธอนะ” คนที่เขาอยากจะแต่งงานด้วยนั้นเป็นเธอ แต่ไม่ใช่พี่สาวของเธอ เธอช็อกมากเลยละ เธอเลยรีบผลักเขาออก เธอคิดกับเขาแค่พี่เขยเท่านั้นเองละ เธอทำแบบนี้ไม่ได้จริงๆนะ แต่ว่า รูปถ่ายไม่กี่รูปนั้นถูกว่างลงตรงหน้าเธอ นั่นคือรูปถ่ายที่พี่สาวของเธอกับผู้ชายคนอื่น รูปถ่ายพวกนั้นเป็นหลักฐานว่าพี่สาวของเธอนั้นนอกใจเขาไปมีผู้ชายคนอื่น เธอดูแล้ว ก็มีความรู้สึกสงสารเขา ในคืนนั้น เขาจูบเธอ เขานั้นเป็นไอดอลในใจของเธอมานานแล้วละ ความที่เก็บเงียบอยู่ภายใต้หัวใจของเธอ ก็ถูกเขาทำให้มันเกินขึ้นมาอย่างกะทันหันเลยละ ในที่สุด เธอมีความรู้สึกว่าเธอนั้นได้ตกหลุมรักเขาไปแล้วละ แต่ก็ไม่กล้าที่จะตอบตกลงแต่งงานกับเขา จนมีวันหนึ่งที่ทำเธอรู้ว่าเธอนั้นได้ตั้งครรภ์กับเขาแล้ว ก็เลยพาเขาไปพบกับพี่สาวเพื่อบอกความจริง พี่สาวของเธอนั้นถึงกับช็อคไปเลย และมาพร้อมกับความใจเย็น ในที่สุด พี่สาวของเธอก็ได้ดึงเธอเข้าไปมุมที่เงียบๆมองดูที่ท้องของเธอพร้อมพูดว่า “โอเค พี่ยอมให้พวกเธอแต่งงานกัน แต่ว่า ถ้าหากมีวันหนึ่งที่เธอรู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจครั้งนี้ น้องก็อย่ามาโกรธเกลียดพี่ก็พอ” หลังจากนั้น เธอพึ่งจะรู้ว่าเขาเป็นคนที่เจ้าชู้มากๆ เขารักผู้หญิงทุกคนที่เขาอยากจะรัก รักมากๆ รักมากๆเลยละ แต่เขากลับนำความรักนั่นไปแบ่งปันให้กับผู้หญิงอื่นต่างมากมาย แบะแม่ของเพ็ญนีติ์ก็เป็นหนึ่งในผู้หญิงพวกนั้นด้วย แต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจที่จะแต่งงานกับคุณพ่อตรัณเท่านั้นเอง เลยทำให้นึกถึงสีหน้าของพี่สาวของเธอในวันนั้นที่กวาดมองไปยังท้องของเธอ นั้นคงจะเป็นตอนที่พี่สาวของเธอนั้นเริ่มวางแผนในการแก้แค้นเธอทั้งหมดแล้วละ เธอคิดมาตลอดเลยว่าฝ่าพี่สาวเธอเป็นคนช่วยเธอ แต่ไม่คิดเลยว่าพี่สาวของเธอได้จ้างคนให้เอาน้ำกรดมาสาดใส่บนใบหน้าของเธอ พอนึกถึงเรื่องที่ทำให้เธอเจ็บปวดในวันนั้น เธอก็ได้ทรุดลงกับพรมปูพื้นเลยละ การร้องไห้ที่ไร้เสียงนั้นช่างน่าเศร้าใจและน่าเจ็บปวดสิ้นดี “ปุริม มันเป็นความผิดของแม่ มันเป็นความผิดของแม่เอง แม่เหนื่อยแล้วละ แม่อยากจะพักผ่อนสักพัก” เธอนั่งนิ่งๆอยู่บนพื้นมองไปยังเงาของคุณแม่จีรพรที่กำลังพูดคุยอย่างว่างเปล่า ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะเกลียดผู้หญิงคนนี้ที่ไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ผิดต่อเธอไปตั้งหลายปี แต่เธอกลับซาบซึ้งในบุญคุณต่อปีสาวที่เป็นต้นตอของเรื่องร้ายทั้งหมดนี้มานานแล้วปีอีกด้วย เธอนั้นทำผิดไปแล้วจริงๆ ทำผิดจนถอนตัวไม่ขึ้นเลยละ “คุณแม่ครับ ผมพยุงแม่เข้าไปพักที่ห้องนะครับ” ปุริมลุกขึ้น และเดินไปยังที่ข้างๆตัวของเมนิษา หลังจากนั้นก็พยุงคุณแม่ของเขาที่นั่งอยู่ที่พื้น เมนิษาปัดมือของเธอออกมา ถึงทำให้มือของลูกถูกปัดออก “ถอยไปเลยนะ แม่จะเดินกลับห้องคนเดียว แม่จะเดินกลับห้องไปคนเดียวนะ….”เธอพูดขึ้นมาคนเดียว เหมือนจิตใจได้หลุดออกจากตัวไปแล้ว คุณแม่จีรพรยิ้มมุมปาก หลังจากนั้นพูดกับปุริมว่า “ให้ฉันอยู่กับเธอก็ได้แล้วละ หลายปีมานี้ ฉันนึกว่าเธอนั้นได้ตายไปเสียแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ การพบเจอกันของพวกเราทั้งสองคนนั้นมันยากมากเลยละ ฉันมีเรื่องมากมายที่อยากจะพูดคุยกับเธอเลยละ” เธอพูดแบบไม่มีความโกรธเกลียดหรือโกรธชังเลยละ ซึ่งเหมือนกับว่าเมนิษานั้นไม่เคยโกรธเกลียดเธอมาก่อนเลยด้วยซ้ำ และยังเหมือนกับว่าพวกเขาเป็นเพื่อนที่เีที่สุดเลยด้วยละ “เธอ….” เมนิษามองไปยังที่คุณแม่จีรพรที่กำลังเดินมา ด้วยความนิ่งไปเลยละ “ไปกันเถอะ เมนิษา….” ทั้งสองร่างนั้น มองดูจากข้างหลัง ความอาวุโสเท่ากัน เดินออกจากห้องที่เล่นไวโอลินไปด้วยกัน ใบหน้าของเพ็ญนีติ์เต็มไปด้วยน้ำตา นึกถึงคำพูดที่ปุริมเคยพูดกับเธอว่า “เธอก็คือเธอ แม่ของเธอก็คือแม่ของเธอ” เธอยังรู้สึกใจเต้นอยู่เลย “ปุริม ขอบคุณนะ ขอบคุณที่นายเชื่อใจฉันนะ”