ตอนที่ 361 ลูกตกอยู่ในอันตราย

ตอนที่ 361 ลูกตกอยู่ในอันตราย “ก็ได้ งั้นฉันจะฟังพวกแกได้ฟังเสียงลูกสาวที่รักของพวกแกแล้วกัน เจ้าเด็กบ้า พูดซิ” “คุณแม่คะ เธอเป็นคนร้าย พวกท่านไม่ต้องฟังเขานะ….” “พอแล้ว ไอ่เด็กแสบ กล้าดียังไงมาบอกว่าฉันเป็นคนร้าย เดียวฉันจะสั่งสอนซะให้เข็ดเลยนะเจ้าเด็กบ้า” พูดเสร็จ นาราก็หันมาคุยกับปุริมต่อ “พูดมาซิ ว่านายจะมาถึงตอนไหน” ปุริมกุมมือของเพ็ญนีต์เอาไว้ พูดอย่างเศร้าๆว่า “อีกหนึ่งชั่วโมงถึง” นาราก็กดวางสายทันทีเลย เพ็ญนีติ์ซุกลงไปที่แผงอกของปุริม ตอนนี้เขามองไม่เห็น แล้วเขาจะเผชิญหน้ากับนาราได้ยังไงกันละ เธอเริ่มกังวลขึ้นมาทันที และเรื่องมันก็เกี่ยวข้องกับอ้อยและส้มอีกด้วย เลยทำให้เธอนั้นยิ่งกังวลมากขึ้นอีกด้วย “ปุริม ทำไงดีอะ” โทรศัพท์ ก็ดังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้เป็นคุณแม่จีรพร และก็คุณพ่อตรัณแล้วก็เมนิษา เธอไม่อยากจะรับ เธอคาดเดาได้ว่าคุณแม่นั้นจะพูดอะไร เธอไม่รู้ว่าจะปลอบคุณแม่ยังไงดี ความรักที่คุณพ่อคุณแม่มีต่ออ้อยและส้มไม่น้อยไปจากเธอเลยละ “เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน” เหมือนปุริมจะเดาความคิดของเธอออกเลยพูดด้วยเสียงที่แหบ แล้ว เพ็ญนีติ์ยื่นโทรศัพท์ไปให้กับเขา “คุณแม่โทรมานะ” “อืม ฉันรู้แล้ว” “คุณแม่ครับ เพ็ญนีติ์เข้าห้องน้ำอยู่ครับ พวกเรากำลังจะออกไปแล้วนะครับ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”เขาไม่กล้าพูดถึงเรื่องของเด็กๆเลยละ ถ้าหากพูดถึง ก็จะทำให้รู้ได้ทันทีเลยว่าพวกเขานั้นได้รู้เรื่องนี้แล้ว และมันจะอันตรายมาก และอาจทำให้ผู้ใหญ่เป็นห่วงมากเกินไปอีกด้วย “ปุริม อ้อยและส้มหายตัวไป เราหาในโรงเรียนหลายรอบแล้วก็ยังไม่เจอเลยแม้แต่เงาเลยละ พวกคุณครูและนักเรียนเราก็ถามหมดแล้ว ไม่มีใครรู้เลยว่าอ้อยและส้มไปที่ไหนกัน ปุริม ทำไงดีละ”ท่านดูจะเป็นกังวลมาก การหาเด็กๆไม่เจอนั้นก็เหมือนกับว่าในหัวใจถูกตัดเนื้อออกไปแล้วชิ้นหนึ่ง ทั้งกังวลและทั้งเจ็บปวด “แม่ครับ ไม่แน่เจ้าเด็กแสบทั้งสองอาจจะแอบหนีไปที่วิลลาของผมก็ได้นะครับ เมื่อก่อน ตอนที่พวกเขาทั้งสองยังไม่ได้เข้าเรียนก็จะไปที่นั่นตลอดเลยนะครับ จะทำให้เพ็ญนีติ์ตกใจอยู่เรื่อยเลยละครับ แม่วางใจได้เลยนะครับ ผมสัญญาเลยนะครับว่าจะส่งพวกเขาทั้งสองกลับไปอย่างปลอดภัยให้กับท่าน” เสียงของเขานั้นสงบและใจเย็นมาก เหมือนกับไม่เคยรับโทรศัพท์จากนาราเลยละ ไม่รู้จริงๆว่าทำไมเขาทำไมเขาถึงเย็นและสงบได้มากขนาดนี้ พอเขาวางสายแล้ว เพ็ญนีติ์ถามเขาว่า “ปุริม นายบอกว่านายเคยทำงานอะไรในเมื่อก่อนนะ นายยังมีเรื่องอะไรที่ยังปิดบังฉันอีกหรอ” เขากอดเธอให้แนบลงหาตัวของเขา เหมือนกำลังปลอบให้เธอหายจากการตื่นตระหนักกลัวด้วยการตบหลังเธอเบาๆ จากนั้นยิ้มออกมาด้วยความลี้ลับ “สามีเธอนั้นไม่ใช่คนธรรมดานะ วางใจเถอะ จะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับอ้อยและส้มแน่นอน รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเข้า ไม่อย่างงั้น ฉันไม่รับรองว่าจะไม่จับกดเธออีกครั้งนะ”เขาแกล้งพูดปรับบรรยากาศให้เธอนั้นผ่อนคลาย เพียงเพราะไม่อยากให้เธอนั้นกังวลมากจนเกินไป เขานั้นคุ้นเคยกับที่พักของนาราเป็นอย่างมากเลยละ ในมือของนรวรนั้นยังมีแผนที่อยู่เลย เพราะฉะนั้น เขาเลยไม่กลัวเลยละ เธอหน้าแดงแล้วละ นี่พึ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองนั้นไม่ได้ใส่อะไรไว้เลยละ ทั้งสองคนรีบสวมใส่เสื้อผ้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว และแน่นอนว่าเพ็ญนีติ์ขับรถ และปุริมนั้นนั่งอยู่ข้างๆของเธอ เขาได้ยกโทรศัพท์กดโทรหานรวร “นรวร ช่วงนี้นารานั้นได้ติดต่อกับใครบ้างอะ” “อืม โอเค ฉันรู้แล้วละ ตอนนี้นายรีบส่งคนไปล้อมรอบที่คฤหาสน์ของนาราเลยนะ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามเข้าใกล้เด็ดขาด” หลังจากสั่งการกับนรวรเสร็จ เขาก็ได้โทรหาณัฏฐพล “ณัฏฐพล นำเฮลิคอปเตอร์ของนายมาให้ฉันยืมหน่อยนะ” แต่ในครั้งนี้ เพ็ญนีติ์กลับพูดว่า “ปุริม ตอนนี้นายยังสามารถขับเฮลิคอปเตอร์ได้อยู่หรอ” เขาเพียงแค่ยิ้ม มือตบลงที่มือของเพ็ญนีติ์อย่างเบาๆ และพูดว่า “ณัฏฐพล คนขับต้องเป็นนายนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเปิดแผ่และแฉนายให้หมดเลยนะ และพูดอีกไม่กี่ประโยค คิดว่าณัฏฐพลนั้นคงตกลงเขาแล้วละ เขาถึงได้ถอนหายใจออกมา “ใกล้จะถึงหรือยังอะ” “อืมใกล้จะถึงแล้วละ” “อย่าพึ่งรีบร้อนเข้าไปที่คฤหาสน์ของนาราละ ไปถึงที่นั่นก็หาสถานที่ที่รกร้างก่อน และไปรวมตัวกับคนของพวกเราก่อน ฉันจะต้องคุยกับลูกน้องของนรวรก่อน” เธอทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วละ “ปุริม หรือว่านายก็เคยเป็นหัวหน้าคณะอะไรแบบนี้มาก่อนหรอ” ทำไมเขาถึงได้คุ้นชินกับเรื่องการวางแผนแบบนี้ละ และยังมีความรู้ความแม่นยำในปืนอีกด้วย แล้วยังมีเรื่องลิ่มอีกด้วย แล้วยังมีอีกเรื่องคือเขาขับเครื่องบินเป็นด้วย ในหัวของเขานึกถึงสิ่งที่เขาทำมันเป็นภาพวดและการเคลื่อนไหวที่ดูดีมาก เป็นครั้งแรกที่เธออดไม่ได้ที่จะมีความเคารพเล็กน้อยและมองไปยังที่ปุริม เธอรอให้เขาติบถามคำอยู่ แต่ว่า ปุริมยังไม่ทันได้ตอบคำถามอะไรเลย เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากนรวร และนรวรก็ได้บอกว่าอยู่ไม่ห่างจากที่เขาอยู่มากนะ เขาให้เพ็ญนีติ์รถของนรวรให้ได้ก่อน ตอนนี้เป็นเวลาที่เร่งรีบม่กๆ เพราะปัญหาต่างๆในสมองของเขานั้นมีแต่เรื่องที่จะช่วยอ้อยและส้มกลับมาได้ยังไง “เพ็ญนีติ์ ถ้าพบรถของนรวรก็จอดรถเลยนะ” “ออ ได้ๆ” ถึงแล้ว นรวรขึ้นรถของเขาแล้ว ปุริมก็ได้โทรหาณัฏฐพลอีกครั้ง เฮลิคอปเตอร์ทางด้านนั้นก็เคลื่อนตัวออกมาแล้ว ทั้งหมด เตรียมพร้อมหมดแล้ว “ณัฏฐพล นายขับจากบนลงมาข้างล่างเลยนะ ฉันจากเดินจากล่างขึ้นบนเอง พอเจอตัวร่องรอยของเด็กๆก็รีบแจ้งมาทันทีเลยนะ ระวัง อ้อยกับส้มอาจจะถูกซ่อนตัวเอาไว้ที่ห้องที่ถูกเพ็ญนีติ์เคยเข้าไปช่วยในครั้งที่แล้วก็ได้นะ และได้พูดอะไรอีกมากมาย ทั้งหมด ถูกเตรียมเอาไว้จนเกือบหมดแล้วละ เพ็ญนีติ์ก็ฟังอยู่ด้วย การวางแผนนี้ไม่สามารถที่จะหาช่องโหว่ได้เลยละ ทุกสิ่งที่สามารถคิดออกนั้นเขาก็ได้คิดดักเอาไว้หมดแล้ว จากนั้นเขาก็ลงรถไปเลย เพ็ญนีติ์วิ่งไล่ตามออกไป “ปุริม ฉันจะไปกับนายนะ” เขามองไปเห็น เธอนั้นไม่วางใจมากเลยละ “ไม่ได้นะ นาราต้องการให้ฉันไปแค่คนเดียว ถ้าหากเธอไป ก็จะทำให้นารานั้นสงสัยได้นะ” “นายคิดว่าตอนนี้เธอก็ไม่สงสัยอะไรเลยหรอ”