ตอนที่ 113 หลังจากสามวันฉันจะมารับ

ตอนที่ 113 หลังจากสามวันฉันจะมารับ “จิรภาสนายบ้าไปแล้วเหรอ นายจะให้ฉันเซ็นสัญญานี้” ดวงตาของจรีภรณ์เบิกกว้าง และมองเขาอย่างไม่น่าเชื่อ “เซ็นซะ” จิรภาสสั่งอย่างเย็นชา “นาย...” “จรีภรณ์ ตอนนี้ฉันยังมีความอดทนกับเธออยู่นะ ทางที่ดีเธอเชื่อฟังฉันดีๆเซ็นสัญญาซะ ไม่งั้นฉันไม่ถือสาที่จะเปิดเผยคลิปนี้ออกไป” “ทำไม ทำไม” จรีภรณ์ได้แต่ถามทำไม เธอตอนนี้รู้สึกงุนงง คิดยังไงก็รู้สึกว่านี่เป็นแผนร้าย จิรภาสเป็นคนทำเอง “ทำไมน่ะเหรอ” จิรภาสจ้องไปที่จรีภรณ์แล้วหัวเราะ “ก็ตอนที่เธอกลับไปถึงบ้านตระกูลเทพนอกก็เกลี้ยกล่อมฉัน คุณก็ควรรู้ว่าจะมีวันนี้ ทำไม ตอนนี้คุณรู้กลัวแล้วหรอ?” “จิรภาส นายกล้าเหรอ” จรีภรณ์ฟังคำพูดของจิรภาส และจ้องที่เขาอย่างดุเดือด “ทำไมฉันจะไม่กล้า ทำไม เธอต้องลองสักหน่อยไหม” จิรภาสมองจรีภรณ์ด้วยรอยยิ้ม แต่ความเย็นชาในดวงตาของเขากลับเย็นเหมือนน้ำแข็ง ทำให้คนรู้สึกกลัว “นายไม่กลัวว่าฉันจะบอกเรื่องนี้กับชญาภาใช่หรอ ตอนนี้เธอเป็นคู่หมั้นของนายนะ ถ้าหากเธอรู้ขึ้นมา นายคิดว่านาย....” “ได้ เธอไปบอกตอนนี้เลย” จิรภาสขัดจังหวะคำพูดของจรีภรณ์ และพูดอย่างไม่สนใจ ในความคิดของเขา เลห์เหลี่ยมของจรีภรณ์นั้นไม่คุ้มค่าที่จะเอ่ยถึงในสายตาของเขา แม้ว่าตอนนี้เขากำลังขู่เธออยู่ แต่จริง ๆ แล้วเขาต้องการให้เธอกลับมาอยู่ข้างเขาจริงๆ แต่ความดื้อรันของเธอเกินกว่าที่เขาคาดเอาไว้ หมดหนทางแล้ว เขาเลยทำเรื่องแบบนี้ออกมา สำหรับชญาภา เขาไม่มีเวลาคิดอะไรมาก เป้าหมายของจิรภาสมีแค่จรีภรณ์เท่านั้น แน่นอนว่าเขาต้องไม่ให้เธอกับชนุตต์คบกัน ไม่อย่างงั้นถ้าหากจรีภรณ์ต้องแต่งงานกับชนุตต์ เขาต้องเป็นบ้าแน่ ๆ จิรภาสทำให้จรีภรณ์พูดไม่ออก เธอคิดว่าสิ่งนี้จะเป็นการมัดมือชกเขาไว้ได้ แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่สนใจ ทำให้ความหวังของจรีภรณ์สลายไปในพริบตา ตอนนี้เธอคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไร ทำให้เธอคิดไปเรื่อย ๆ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจิรภาสจะทำตัวน่ารังเกียจขนาดนี้ แล้วยังแอบถ่ายไว้อีก เพื่อที่จะได้ทำลายเธอและชนุตต์ เขาก็ถือว่าเอาใจคิดแผนเลยจริงๆ จิรภาสรอคำตอบจากจรีภรณ์อยู่นาน เขาจึงแสยะยิ้มแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาปณัย “เข้ามาเดี๋ยวนี้ เอาอันนี้ส่งไปถึงนายกเทศมนตรีซู” “อย่า” “งั้นก็เซ็นซะ อย่าให้ฉันต้องพูดเป็นครั้งที่สาม” “ตกลง ฉันเซ็น” ประโยคนี้ จรีภรณ์คือกัดฟันพูดออกมา แล้วก็รับกระดาษที่จิรภาสยื่นให้ก็เซ็นชื่อของตัวเองอย่างเร็ว จิรภาสมองจรีภรณ์ที่กำลังเซ็นชื่อด้วยมือที่สั่น เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย “ดีมาก ต่อไปนี้เธอเป็นคนรักภายใต้อำนาจของฉันหลังจากเซ็นสัญญานี้แล้ว ดังนั้นตอนนี้เธอจะต้องเริ่มทำตามหน้าที่ของเธอได้แล้ว” “อะไร หน้าที่อะไร” จรีภรณ์กลืนน้ำลายด้วยความกลัว “เธอว่าล่ะ” จิรภาสยิ้มชั่วร้าย แล้วก็ขยับตัวไปโอบเอวของจรีภรณ์ จรีภรณ์จึงสะดุ้ง ร่างกายจิรภาสนั้นยอดเยี่ยมจริงๆ เมื่อคืนทั้งคืน แล้วเช้านี้ก็ทั้งเช้า นี่เขาแรงใช้ไม่หมดหรอ แต่เธอไม่ทันได้คิด จิรภาสก็เริ่มทำเรื่องนั้นแล้ว ทั้งสองไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอยู่แรก แถมตอนนี้ยังติดแน่นกันอยู่ อุณหภูมิในห้องก็สูงขึ้นมาทันที “จิรภาสนายปล่อยฉันนะ” จรีภรณ์พยายามดิ้นหนีด้วยร่างกายที่อ่อนแอ ก่อนหน้านี้เป็นเธอไม่รู้ตัว ไม่มีสติ แต่ตอนนี้เธอสติกลับมาแล้ว เธอไม่อยากยุ่งกับจิรภาสแล้วจริงๆ “เด็กดี มห้สามีมารักเธอนะ” จิรภาสพูดพลางเบ่าลมข้าง ๆ หู ของจรีภรณ์ แล้วก็จูบที่คอของเธออย่างบ้าคลั่ง “อย่า อย่าทำแบบนี้ได้ไหม” จรีภรณ์อยู่ในอ้อมแขนของจิรภาส เธออ้าปากค้างและพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง เมื่อฟังเสียงของจรีภรณ์ จิรภาสก็หยุดการทำลง เขามองจรีภรณ์ด้วยความเจ็บปวด เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้เหนื่อยแล้ว ถ้าเขายังทำแบบนี้ต่อไป เธอคงไม่ไหวจริง ๆ สุดท้าย จิรภาสอดทนเอาไว้แล้วอุ้มเธอลงเตียงเดินเข้าห้องน้ำ “จะทำอะไร” จรีภรณ์มองเขาอย่างใจจดใจจ่อ “อาบน้ำ” “ไม่ต้อง ฉันอาบเองได้” จรีภรณ์พยายามปฏิเสธ แต่จิรภาสกลับไม่ยอมปล่อย แล้วก็วางเธอไว้ในอ่างอาบน้ำ แล้วเปิดน้ำ ต่อมาเขาเองก็เข้าไป ตอนนี้ร่างกายของทั้งคู่เปลือยกายอยู่ จรีภรณ์จึงแกล้งทำเป็นเหนื่อย และหลับตาลงไม่กล้าสบตาเขา จิรภาสช่วยจรีภรณ์อาบน้ำ โดยใช้มือถูผิวที่เหมือนหยกขาวของเธออย่างนุ่มนวล ทันใดนั้นความรู้สึกมึนงงก็แผ่ไปทั่วร่างกาย เธออดไม่ได้ที่จะสะดุ้ง เมื่อมองดูเธออ่อนไหว จิรภาสจึงคิดชั่วร้ายขึ้นมา แล้วแกล้งทำเป็นไม่เห็นแล้วนอนกรนต่อ ในไม่ช้าร่างกายของจรีภรณ์ทั้งหมดเหมือนถูกไฟฟ้าดูดผิวของเธอเป็นสีแดง แต่ดวงตาของเธอก็ยังปิด ปากกัดริมฝีปาก มือของเขายังคงเคลื่อนไหวอยู่เหนือเธอและการเคลื่อนไหวของเขาก็เริ่มช้าลงเรื่อย ๆ จิรภาสรู้สึกน้องชายแข็งขึ้นาอีกครั้ง จรีภรณ์เองก้อดทนต่อไม่ได้ เธอลืมตาขึ้น เมื่อมองเห็นน้องชายของเขา เธอก็รีบหันหน้าไปอีกข้าง “อย่าขยับ” เสียงสั่งอันลึกซึ้งของจิรภาส แล้วตามด้วยจูบเบา ๆ เฮ้อ จรีภรณ์ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง หน้าอกของเธอแกว่งไปมาเล็กน้อยและ จิภาสกดที่ร่างกายของเธอ ทั้งสองก็จูบขึ้นมาในน้ำ ความตั้งใจ และการโฟกัส เหมือนบนโลกมีแค่คนสองคน จิรภาสเข้าตัวจรีภรณ์อย่างช้า ๆ และ จรีภรณ์ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออก ในเวลาที่นี้ เธอไม่รู้สึกขยะแขยงเลยแม้แต่น้อย แต่กลับรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องแกติ ราวกับเมื่อก่อนที่พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกัน เขามองดูความเสน่ห์ของจรีภรณ์ ในที่สุดจิรภาสก็ลุกออกไปอย่างบ้าคลั่ง ทำให้น้ำกระเด็นออก จรีภรณ์เกิดหวั่นไหวและกอดเขาอย่างแน่น สุดท้ายเขาก็ปล่อยในร่างกายของเธอจรีภรณ์หายใจเข้าอย่างหนัก เธอคิดว่าเธอคงเป็นลม เมื่อกี้เลยรู้สึกหวั่นไหวกับเขา เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้เธอก็มีความอยากและอยากได้ แต่ตอนนี้กลับทำท่าเสียใจทำให้จิรภาสอดหัวเราะไม่ได้ หลังจากอาบน้ำเสร็จ จิรภาสก็อุ้มจรีภรณ์ออกมาจากโรงแรม แต่แทนที่จะปล่อยเธอไป กลับพาเธอไปร้านอาหาร แน่นอนว่าเป็นร้านอาหารตะวันตกที่เป็นที่ชื่นชอบของจรีภรณ์ และสั่งตับห่านของโปรดของเธอ จรีภรณ์หิวมาก แต่ถึงเธอจะกินเร็วแค่ไหน ก็ยังดูสง่างามอยู่ตลอด มันไม่ได้ดูน่าเกลียดเลย จิรภาสนั่งดูการกินของเธออย่างเงียบ ๆ และรู้สึกมีความสุขมาก กาลครั้งหนึ่ง มันเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่สามารถกินอาหารมื้อหนึ่งให้ดีๆ แต่ ยังดี ยังดีที่เธอตอนนี้อยู่คนเดียว ต่อไปเธอก็เป็นของเขาคนเดียว ใครก็ไม่สามารถแย่งไปได้ หลังจากกินข้าวเสร็จ ตอนแรกจิรภาสยังอยากพาเธอกลับไป แต่กลับถูกจรีภรณ์ปฏิเสธ “สัญญานี้มีผลตั้งแต่วันนี้” จิรภาสเตือนความจำอย่างใจเย็น “แต่ตอนนี้ฉันต้องกลับไป” “เธอต้องจำไว้ ว่าตอนนี้เธอเป็นคนรักของฉัน” “ฉันรู้ สามวัน แต่สามวัน” จรีภรณ์จ้องที่ จิรภาสอย่างอ้อนวอน จิรภาสมองจรีภรณ์แวบเดียว แล้วหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง ในใจจู่ๆรู้สึกใจอ่อนขึ้นมาเขาใช่เร่งรีบไปหน่อยรึเปล่า เรื่องที่ทำกับเธอในวันนี้ทำให้เธอกลัวแล้วรึ เธอคิดจะหนีไปใช่ไหม？ จริภาสขมวดคิ้วและไตร่ตรองอย่างเข้มงวด เขาอยากพาเธอไปจริงๆ อยากให้เธออยู่ข้างๆเขาตลอดชีวิต แต่นิสัยของจรีภรณ์เขารู้ดี เขาไม่กล้วบีบบังคับเธอเกินไป คิดอยู่เขาก็ตัดสินให้เวลาเธอกลับไปกี่วัน เขาก็ไม่กลัวเธอหนีหรอก เพราะในมือเขายังมีคลิปนั้นอยู่ไม่ช่หรอ คิดถึงจุดนี้เขาก็ยิ้มและพูดว่า“ได้ หลังสามวันฉันจะมารับ” เขาต้องการพาเธอออกไปอย่างสิ้นหวัง และดีที่สุดคือให้เธออยู่กับเขาทุกวัน แต่เขารู้ถึงอารมณ์ของจรีภรณ์ เขาจึงไม่กล้ากดดันเธอเกินไป บางทีเธอควรจะได้รับเวลาเตรียมตัวสักสองสามวัน เขาไม่กลัวว่าเธอจะหนี เขามีวิธีจับเธอไว้อยู่แล้วใช่ไหม? เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ริมฝีปากบางของจิรภาสก็เบาลงและบ่นว่า “โอเคฉันจะไปรับคนในสามวัน”