ตอนที่ 115 ความหลงใหลอย่างบ้าคลั่ง

ตอนที่ 115 ความหลงใหลอย่างบ้าคลั่ง วันนี้ตอนเช้า ชญาภาเดินออกจากห้อง เมื่อเห็นหน้าจรีภรณ์ เธอก็จ้องเขม็งเธออย่างดุร้าย จรีภรณ์ไม่ได้สนใจเธอแล้วลงมากินอาหารเช้าคนเดียวหลังกินเสร็จเธอก็เอากระเป๋าออกบ้านไปทำงานเหมือนเคย มองเห็นแผ่นหลังที่เดินจากไปของจรีภรณ์ ชญาภาเกลียดจนอยากไปฉีกร่างเธอ งานเลี้ยงเมื่อวาน เธอไปด้วยกันกับจิรภาส แต่ตอนกลับ เธอกลับไปเพียงลำพัง พูดชัด ๆ ก็คือจิรภาสให้เมษาไปส่งเธอกลับไป นี่ทำให้ชญาภารู้สึกน้อยใจมาก เธอคู่หมั้นของเขาชัดๆ แต่พอเขาหายตัวไปกลับไม่บอกเธอสักคำ ชญาภารู้สึกว่าตนเองไม่ได้อยู่ในใจของเขา พอถึงบ้าน ทันใดนั้นใจของเธอก็เริ่มไม่สบาย เธอเดินไปมาอยู่ในห้อง จนถึงเที่ยงคืน เธอปรากฏว่าจรีภรณ์ก็ไม่ได้กับมาเหมือนกัน ชญาภามีความรู้สึกไม่ดีขึ้นมา โดยเฉพาะตอนในงานเลี้ยง สายตาที่จิรภาสมองจรีภรณ์ยังผิดปกติด้วย เธอนั่งรอไม่ไหว เลยโทรไปหาปณัย สายโดนรับโทรศัพท์ทันที เสียงปลายสายแสดงความเคารพของปณัยทางโทรศัพท์ “สวัสดีครับ คุณชญาภา” “ฉันอยากรู้ว่าตอนนี้จิรภาสอยู่ไหน” ชญาภาไม่พูดถึงประเด็นอื่นเลย เธอถามอย่างตรงตรง “ขอโทษครับคุณหนูชญาภา คำถามนี้ทางผมไม่สามารถตอบได้ครับ” ปณัยปฏิเสธไปทันที “เขาอยู่กับจรีภรณ์รึเปล่า?” “ขอโทษด้วยครับคุณชญาภา นี่คือเรื่องส่วนตัวของท่านประธานจิรภาส ผมไม่สามารถตอบคำถามนี้ครับ” ปณัยยืนยันคำพูดเดิม “นี่นาย…” ชญาภากำโทรศัพท์ไว้อย่างโกรธ ปณัยซื่อสัตย์และจงรักภักดีต่อจิรภาสชญาภาเห็นว่าเขาไม่ยอมปริปากบอกอะไร เลยตัดสายทิ้ง เธอรอมาตั้งนานก็ไม่เห็นจรีภรณ์กลับมา เวลานี้เธอหวังเห็นจรีภรณ์กลับมามากกว่าใครๆ ราวกับว่ามีแต่จรีภรณ์กลับมา เธอจึงไม่คิดเหลวไหล แต่รอมาถึงวันที่สองก็ยังไม่เห็นจรีภรณ์กลับมา ถึงตอนคืน เมื่อได้ยินเสียงแตรรถอยู่ด้านนอก เธอเห็นรถจิรภาสเข้ามาบ้านตระกูลเทพนอก เธอรู้สึกเครียด เธอกลัวว่าจรีภรณ์จะออกมาจากรถของเขา และยิ่งกลัวกว่าเธอนั่นเดาถูก เมื่อเห็นจิรภาสอุ้มจรีภรณ์ลงมาจากรถ เธออิจแจนอยากจะเป็นบ้า เวลานี้เธอรู้สึกหัวใจของเธอแตกสลายแล้วเธอเกลียดจนอยากไปฉีกจรีภรณ์เป็นชิ้นๆ โดยเฉพาะตอนที่จรีภรณ์เข้ามาลอยหน้าลอยตา แล้วรอยยิ้มเยือกเย็นของเธอนั้น ทำมห้เธอยิ่งรู้สึกเกลียดมาก แต่ตอนนี้ แม่กลับเข้ามาแล้ว และถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น เธอบอกกับแม่ว่าเธอไม่รู้ เธอไม่รู้อะไรทั้งนั้น คู่หมั้นของเธอไปกับผู้หญิงคนอื่น วันที่สองยังส่งมันกลับมา แถมยังอุ้มมันลงรถ นพนาเห็นลูกสาวของเธอเจ็บปวดเหมือนจะตาย ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายดุร้ายเหมือนงูพิษ เห็นเห็นแม่เป็นสภาพนี้ ชญาภารู้สึกตื่นเต้นมาก เธอรู้ว่าคราวนี้แม่ดกระแล้ว แม่เขาจะไปลงมือเองแล้ว แน่นอนว่าความหมายของแม่นั้นเหมือนอย่างที่เธอคิด แม่บอกว่าเธอจะไม่ให้พวกเขาสองคนอยู่เห็นสุขแน่ แม่จะช่วยเธอไปแย่งจิรภาสกลับมา เธอเชื่อ เธอเชื่อแบบนั้นจริง ๆ ครั้งนี้ เธอจะไม่เหมือนเดิมเธอจะเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดของเขาและกลายเป็นผู้หญิงคนเดียวของเขา หลังจากจรีภรณ์ออกมาจากบ้าน ก็ไปโรงพยาบาล ชนุตต์หน้าซีดนอนให้น้ำเกลืออยู่ที่นั่น ตอนเขาเห็นจรีภรณ์เขาก็ถามอย่างกระวนกระวายว่า “คืนนั้นเธอไปอยู่ที่ไหน ฉันหาเธอทั้งคืน โทรไปหาก็ไม่ติด” เมื่อมองดูความกังวลของชนุตต์ จรีภรณ์ก็ถอนหายใจ “วันนั้นเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย...” “อุบัติเหตุอะไร เธอเป็นอะไรหรือเปล่า” ชนุตต์รีบพูดแทรกขึ้นทันที แล้วจ้องไปทีจรีภรณ์ เมื่อเห็นรอยที่จูบที่คอ เขาก็รีบลุกขึ้นทันทีแล้วถามว่า “ที่คอของเธอมันเกิดอะไรขึ้น คืนนั้นเธอไปไหน ไปกับใคร นี่เป็นใครทำ พูดมา แนจะจัดการมันแน่” “นายใจเย็น ๆ สิ ฟังฉันพูดก่อน” จรีภรณ์รีบสงบอารมณ์ของชนุตต์ทันที แล้วเล่าเรื่องวันนั้นให้ชนุตต์ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรู้สึกว่าจำเป็นต้องบอกให้ชนุตต์ที่รู้เรื่องทั้งหมดนี้ เพราะเธอมองว่าเขาเป็นแค่เพื่อนจริงๆ ในตอนนี้ แต่ชนุตต์ไม่ได้คิดอย่างงั้น พอเขาฟังเธอพูดจบ เขาดึงสายน้ำเกลือออกทันที อยากจะไปหาจิรภาส โชคดีที่จรีภรณ์ห้ามเขาได้ทันเวลา ชนุตต์เสียใจและรู้สึกผิด ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเข้าไปยุ่งกับแข เธอคงไม่ได้ออกแบบมาเพื่อทำร้ายจรีภรณ์ และจรีภรณ์จะไม่มาถึงจุดๆ นี้ เดิมทีเรื่องคืนนั้นเขาก็รู้สึกแปลกๆ อยู่ดีๆทำไมถึงท้องเสียขึ้นมา แต่เขายังไม่ทันได้คิดให้ละเอียด ก็ปรากฏว่าจรีภรณ์หายตัวไป เขารู้สึกผิดผกติ แถมยังโทรหาเธอไม่ติดสาย จึงให้คนไปตามหาเธอ แต่กลับหาไม่เจอ ต่อมามีคนมาบอกว่าเห็นจิรภาสพาจรีภรณ์ออกไปแล้ว ทำให้ชนุตต์เป็นกังวลมาก จิรภาสเป็นคนนังไงเขารู้ดีมาก ต่อมาเขาก็มห้คนไปหาจิรภาส แต่หาไปทั้งคืนกลับหาไม่เจอ ดังนั้นเขาเลยมีแต่หวังว่าจรีภรณ์ไม่เป็นอะไร แคชต่คาดไม่ถึงผลมันยิ่งแย่กว่าที่เขาคิดเอาไว้ จิรภาสนี่กล้ามาบังคับให้จรีภรณ์เซ็นสัยญาหรอ นี่มันต่ำช้าจริงๆ ชนุตต์ทาตนเองขึ้นมา ผู้หญิงของเขา เขากลับปกป้องไม่ได้ “ไม่เป็นไรนะ เรื่องนี้มันไม่ใช่ความผิดของคุณเลย” จรีภรณ์เข้าไปจับมือชนุตต์ทันที เพราะไม่อยากให้เขาทำร้ายตัวเอง แล้วก็พูดปลอบว่า “จิรภาสอาจจะคิดว่าสัญญานี่จะควบคุมฉันได้ แต่เขาฝันไปเหอะ นายวางใจเถอะฉันไม่เป็นอะไร” “แต่ฉันเป็นไรนะ จรีภรณ์ ฉันมันแย่มากฉันกลับเอาผุ้หญิงตนเองไปส่งขึ้นบนเตียงให้คนอื่น ทำไมฉันถึงไม่ตาย!” ชนุตต์จ้องมองจรีภรณ์ด้วยสายตาแดงก่ำ ในฐานะผู้ชาย กลับให้ผู้หญิงตนเองไปเป็นคนรักลับของคนอื่น นี่เป็นเรื่องอัปยศจริงๆ เรื่องนี้ไม่มีผู้ชายคนไหนทนได้ จรีภรณ์เห็นท่าทางของชนุตต์ ในใจก็รู้สึกเสียใจ ถ้ารู้แต่แรกเธอก็ไม่ควรเอาเรื่องนี้ไปบอกเขา แต่ตอนนี้เรื่องมันเป็นอย่างนี้แล้ว เธอมีแต่ปลอบใจเขา และให้เขาค่อยสงบอารมณ์ลง