ตอนที่ 9

“ไม่รู้สิ.....หนูนา..... ลินก็ดีใจอยู่หรอกนะที่คุณแม่ได้พบคนที่ดีและรักคุณแม่อีกครั้ง ถ้าคุณแม่มีความสุขโดยไม่มีเงื่อนไขเรื่องความสมบูรณ์แบบของครอบครัวลินก็จะไม่กังวลใจเลย บางที เราอาจต้องสูญเสียอะไรบางอย่างเพื่อแลกกับความสมบูรณ์ที่ว่านั่นก็ได้” “ลินนี่พูดแปลกๆ ตอนแรกหนูนาคิดว่าลินจะมีพ่อเลี้ยงเป็นคนแบบไหน แต่พอรู้แบบนี้หนูนาก็ดีใจด้วย....ลินอย่าคิดมากสิจ๊ะ ในโลกนี้ถ้ามีความสมบูรณ์แบบทุกอย่าง อะไรก็ไม่น่าตื่นเต้น ถ้าลินคิดว่ามันยังไม่สมบูรณ์พร้อมลินก็คอยตั้งรับประสบการณ์ใหม่ในการมีครอบครัวใหม่สิจ๊ะ หนูนาจะคอยเป็นกำลังใจ” มุจลินทร์ยิ้มแห้งแล้ง เธอมิอาจบอกเล่าความเป็นไปให้เพื่อนสนิทฟังได้ว่าผู้ชายที่หนูนาลงความเห็นว่าเป็นที่ชื่นชมของสาวๆ ค่อนมหาลัย เนื้อแท้เป็นคนหยิ่งทะนงและกำลังตั้งข้อรังเกียจผู้ที่จะกลายเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของเขาอีกไม่นานนี้ หญิงสาวปรายตาออกไปทางหน้าต่างห้อง หลังทิวไม้ข้างนอกนั่นแลเห็นตึกสีขาวขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านโผล่พ้นยอดไม้และป้ายคณะวิศวกรรมศาสตร์โดดเด่นอยู่ส่วนหน้าตัวอาคารด้านบน ความคิดหนึ่งแล่นปราดเข้ามาในสมองของเธอ หญิงสาวจะไม่รอให้อนาคินมาใช้คำพูดหมิ่นแคลนเธอและมารดาเป็นหนที่สอง อย่างน้อยที่สุดก็ต้องแสดงออกซึ่งความมีศักดิ์ศรีของเธอบ้างถ้าหากชายผู้หยิ่งผยองคนนั้นรู้จักที่จะฟังเสียงของคนอื่น สีอันนุ่มนวลลานตาของแสงสว่างยามเย็นตกกระทบลงบนปลายไม้และยอดหญ้ารอบๆ บริเวณตึกสี่ชั้นที่ด้านล่างยังคงมีนักศึกษาเดินเข้าออกหากแต่บางตากว่าช่วงกลางวัน ร่างบอบบางในชุดนักศึกษาก้าวมาหยุดตรงบันไดทางขึ้นตึกเสมือนยังตกผลึกความคิดในขั้นตอนสุดท้าย เรือนผมสีน้ำตาลเข้มยาวเคลียไหล่พลิ้วไหวน้อยๆ ยามต้องสายลมอ่อน มุจลินทร์กระชับกระเป๋าสะพายไว้ข้างกายแน่น เธอตริตรองอย่างดีแล้วก่อนมาถึงที่นี่ว่าเธอต้องพูดบางสิ่งบางอย่างกับผู้ชายที่แสนทะนงตนอย่างอนาคิน หญิงสาวแน่ใจว่าเขายังไม่กลับเพราะรถมินิเปิดประทุนสีขาวอมสีเงินเมทัลลิกที่เธอเห็นเขาขับวันก่อนยังจอดยู่ห่างจากตัวอาคารไปไม่ไกล ร่างบางทำท่าจะก้าวขึ้นบันไดพลันก็เหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ของผู้ที่เธอต้องการจะพบเดินมุ่งไปทางหลังอาคาร....เพียงคนเดียว มุจลินทร์รีบเดินตามไปอย่างรวดเร็ว เธอเดินตามไปจนพ้นมุมตึกซึ่งลับตาจากด้านหน้าของอาคารหากก็พบเพียงทางเดินว่างเปล่าที่ทอดยาวไปจนสุดตัวอาคาร ข้างๆ ทางเดินก็มีเพียงพุ่มไม้ขึ้นรกเรื้อและม้านั่งสองสามตัวที่ร้างไร้แม้เงาของใครสักคน “เร็วจัง.......ไปไหนแล้วล่ะ” มุจลินทร์บ่นกับตัวเองเบาๆ ขณะเดินเลียบไปตามผนังอาคารช้าๆ “ว้าย!!!” หญิงสาวร้องขึ้นสุดเสียงเมื่อรู้สึกว่าไหล่บางถูกกระชากไปทางด้านหลังจนร่างนั้นชนผนังตึกและร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งเบียดเข้ามาทางด้านหน้าโดยล็อคเธอไว้ด้วยมือที่กอบกุมต้นแขนทั้งสองจนหมดทางเขยื้อน “เธอตามฉันมาทำไม!” เสียงทุ้มลึกดังอยู่เกือบชิดผิวแก้มอันร้อนผ่าวของมุจลินทร์ หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อมองเห็นใบหน้าของผู้ที่กำลังใช้ร่างหนาเบียดแนบเธอในตอนนี้....อนาคิน “ปล่อย!....คุณอนาคิน....ฉันไม่ได้.....” “ฉันเห็นเธอเดินตามฉันมา.....เธอมีแผนอะไร มุจลินทร์” ชายหนุ่มเรียกชื่อหญิงสาวที่เขายังคงจดจำแววตาอันอ่อนโยนนั้นได้ หากแต่ความชิงชังที่ยังติดลึกตั้งแต่รู้สถานะการเป็นบุตรสาวของผู้จะมาเป็นแม่ใหม่ทำให้น้ำเสียงทุ้มหนักดุดันกว่าที่ต้องการจะให้เป็น “ฉันไม่ได้มีแผนอะไร ฉันจะมาคุยกับคุณ”