ตอนที่ 6

ไม่มีเสียงตอบกลับมาชั่วขณะและเป็นช่วงเวลาที่โธมัสเลี้ยงรถไปอีกทางโดยที่หญิงสาวไม่ทันสังเกต เธอกำลังใคร่ครวญความคิดของตัวเองจนไม่เห็นประกายวาววับที่แผ่ออกมาจากนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มอมเทาของบุคคลผู้อยู่หลังพวงมาลัย ร่างบางเอนหลังพิงเบาะ รู้สึกถึงความหนักอึ้งที่เริ่มครอบงำในหัวจนต้องเอามือข้างหนึ่งกุมศีรษะ “ค่ะ...ฉัน...อยากไป” เสียงหวานฟังดูอ่อนโหยลง ภาพของหญิงสาวที่สะท้อนอยู่ในกระจกด้านหน้าคนขับจุดรอยยิ้มเหยียดบนริมฝีปากหยักหนา “คุณยูบีอา” “คะ...คะ” เสียงขานนั้นเบาลงเรื่อย ๆ “คุณคงอยากกลับไปบ้านเกิดของคุณ...สินะครับ” “ค่ะ...ฉันอยาก...อืม...กลับ...” คำพูดไหลออกจากริมฝีปากบางราวกลีบกุหลาบไม่ทันจบประโยคร่างแน่งน้อยก็ร่วงผลอยนอนฟุบบนเบาะรถราวกับหมดสิ้นสติสัมปชัญญะที่จะรับรู้ว่าในขณะนั้นรถเก๋งคันงามซึ่งเป็นพาหนะพาเธอกลับบ้านได้เบี่ยงออกจากเส้นทางตรงไปยังถนนอีกเส้นของเขตควีนส์ในยามเย็นย่ำค่ำที่แสงสีส้มงดงามบนท้องฟ้าเริ่มเจือจางลงและถูกแทนที่ด้วยแสงสีเทาหม่นราวโลกทั้งโลกกำลังถูกกลืนหายเข้าไปใต้เงื้อมเงาดำมืดใต้ปีกมัจจุราช “อืม...อืม...อือ” เสียงครางต่ำและเบาแสนเบาลอดออกมาจากลำคอที่แห้งผากขณะเจ้าของเสียงแห้งโหยเริ่มพลิกตัวไปมาอย่างเชื่องช้า เปลือกตาใต้แพขนตางอนงามกระพริบถี่ ๆ เพื่อเปิดรับแสงสีส้มจาง ๆ ที่สาดเข้ามากระทบก่อนดวงตาคู่นั้นจะค่อย ๆ เปิดรับแสงสว่างอย่างเต็มที่พร้อมสติสัมปชัญญะที่กำลังเต็มตื้นขึ้นทุกขณะหลังการหลับใหลยาวนานเกือบสองวันล่วงผ่านไป “อืม...อืม” ดาราวดีเริ่มขยับปลายนิ้วและกำมันเข้าหากันพลางยืดลำตัวด้วยความปวดเมื่อย เมื่อเธอลืมตาและมองขึ้นไปยังเพดานก็รู้สึกในทันใดถึงความแปลกเปลี่ยนในสถานที่ หญิงสาวขยับลุกขึ้นนั่งแต่กลับทำได้ลำบากเมื่อรู้สึกหนักที่ข้อเท้าข้างหนึ่งและเมื่อหันกลับไปมองก็ต้องตกใจอย่างที่สุดเมื่อเห็นข้อเท้าของตัวเองอยู่ในโซ่เหล็กที่พันธนาการไว้แน่นหนาผูกโยงไว้กับผนังปูน “อะ...อะไรกันนี่!” เมื่อดึงสติกลับคืนมาได้ทั้งหมดหญิงสาวก็พบว่าเธออยู่ในห้องเล็กแคบ โอ...ไม่สิ...มันเป็นพื้นที่สี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ที่ไม่มีประตูแต่มีกรงเหล็กกั้นและมีหน้าต่างเล็ก ๆ ที่มีกรงเหล็กด้วยเช่นกัน มันช่างไม่ต่างจากคุกเลยแม้แต่น้อย “ไม่!...ไม่!” ดาราวดีหันไปดึงข้อโซ่เหล็กที่มัดข้อเท้าของเธอไว้แน่นหนา หญิงสาวดึงมันครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความรู้สึกกลัวสุดขีด เธอไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหนและใครพาเธอมาพันธนาการไว้แบบนี้ ร่างแน่งน้อยพยายามขยับตัวแต่ยิ่งดิ้นรนก็เริ่มเจ็บปวดเพราะข้อเท้ายิ่งเสียดสีกับเหล็กกล้าจนเนื้อรอบ ๆ ข้อเท้าบางเริ่มเป็นรอยแดงช้ำ “ช่วยด้วย!...ช่วยด้วย!” ร่างเล็กเริ่มร้องไห้ ไม่เคยกลัวอะไรอย่างนี้มาก่อนในชีวิต เสี้ยวหนึ่งของความคิดเธอประหวัดนึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นมาในทันใด แต่แล้วชั่วครู่เธอก็ได้ยินเสียงประตูเหล็กถูกเปิดออก หญิงสาวรีบหันกลับไปมอง นัยน์ตาคู่นั้นเบิกกว้างด้วยความยินดี “โธมัส!...โธมัส...ช่วยฉันด้วยค่ะ” หญิงสาวร้องขอความช่วยเหลือจากบอดี้การ์ดของเธอโดยไม่รู้ว่าน้ำที่กบรอบตาเหือดแห้งไปตอนไหน ร่างสูงใหญ่ยังอยู่ในชุดสูทเนี๊ยบกริบ ใบหน้าของเขายังราบเรียบขณะจ้องมองร่างเล็กที่พยายามขยับโซ่เหล็กไปมา “โธมัส...ได้โปรดช่วยฉันด้วยค่ะ...ที่นี่มันที่ไหนกันคะ”