ตอนที่ 2

เธอบอกคนขับรถที่กลับเข้ามานั่งโดยมิทันได้นึกสังเกตสิ่งใด จวบจนร่างสูงใหญ่กว่าปกติเดินออกไปและกลับเข้ามาอีกครั้งโดยยื่นขวดน้ำแร่ขนาดเล็กให้เธอจากด้านหน้าก่อนสตาร์ทเครื่องยนต์พารถแล่นไปตามเส้นทางที่ปรายฟ้ามิได้สนใจขณะจิบน้ำแร่แค่นิดหน่อยหากแต่เพียงครู่เดียวกลับรู้สึกว่าความง่วงงุนกำลังเข้ามารบกวนประสาทสั่งงานของเธอเสียแล้ว ปรายฟ้ายังหลงเหลือสำนึกสุดท้ายว่าอาจเป็นเพราะความเหนื่อยล้าที่ต้องเตรียมตัวเพื่อการเป็นเจ้าสาวตั้งแต่เช้าจรดค่ำก่อนทุกอย่างจะทิ้งดิ่งกลับลงไปสู่ภวังค์อันว่างวาย “อืม...อือ....” เสียงหวานนั้นครางลึกอยู่ในลำคออันแห้งผากขณะร่างบางในชุดเจ้าสาวบิดตัวไปมาด้วยเมื่อขบเสมือนมันแทรกซึมอยู่ในกล้ามเนื้อที่คงอยู่กับอากัปกิริยาท่าเดียวติดต่อกันเป็นระยะเวลานาน แพขนตางอนงามบนเปลือกตาไหวไปตามการหรุบขึ้นลงเมื่อแสงสว่างลอดผ่านเข้าไปในม่านดวงตากลมโต ปรายฟ้าขยับกายเล็กน้อยรู้สึกอยากยกมือขึ้นขยี้ตาที่ยังไม่ชินกับความสว่างที่ค่อย ๆ แทรกตัวเข้ามาในความมืดมิดมากขึ้นทุกขณะหากก็อึดอัดคัดแน่นไปหมดที่ข้อมือทั้งสอง เธอมาถึงโรงแรมแล้วหรืออย่างไร...ทำไมจึงเผลอหลับไปนานเช่นนี้ คำถามซ้ำ ๆ หมุนวนไปมาก่อนเปลือกตาทั้งสองจะเปิดขึ้นเต็มที่เพื่อรับภาพเบื้องหน้าที่แสงสว่างจากไฟฟ้าริมทางสาดเข้ามาภายใต้ท้องฟ้าที่ยังมืดหม่นและนั่นเองทำให้ร่างบอบบางที่เอนไปตามเบาะปรับให้ราบลงผุดนั่งหลังตรงและหันไปทางคนขับรถซึ่งก็ไม่ใช่นายย้งนั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถคันใหม่ที่ไม่ใช่รถเก๋งที่นราจัดเตรียมให้เธอนั่งมา! “เอ๊ะ!...นี่คุณเป็นใครกัน!...แล้ว...แล้วฉันมาอยู่ในรถคันนี้ได้ยังไง!” ปรายฟ้าหายใจสะดุด เธอมึนงงไปหมดแล้วกับสิ่งที่เกิดขึ้น นายย้งคนขับรถหายไปไหน...เธอมากับใคร ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ซึ่งกำลังบังคับให้รถพุ่งทะยานไปเบื้องหน้าโดยไม่ยอมพูดจาออกมาแม้แต่คำเดียว “นี่!...ฉันบอกให้หยุดรถ...จอดรถเดี๋ยวนี้! ฉันไม่เคยรู้จักคุณ แล้ว ...แล้ว...อะไรกัน!” หญิงสาวละล่ำละลัก ดวงตาเบิกโพลงเมื่อคิดจะยกมือขึ้นฉวยอะไรบางอย่างหากพบแต่เพียงข้อมือเรียวบางทั้งสองถูกพันธนาการไว้ด้วยเชือกเกลียวขนาดใหญ่ ปรายฟ้าเริ่มสติแตกและร้องไห้เสียงดัง เธอคิดได้เพียงอย่างเดียวว่านี่คงเป็นการลักพาตัวเพื่อเรียกค่าไถ่แน่แล้ว “ไอ้โจร!...มัดมือฉันไว้ทำไม นี่จะพาฉันไปเรียกค่าไถ่ใช่มั้ย...ปล่อยฉันนะ...ไอ้โจรบ้า!...ฮือ...ฮือ...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ เราไม่เคยรู้จักกัน....ฉันกำลังจะไปงานแต่ง มาจับฉันไว้ทำไม...ฉันจะแจ้งตำรวจ...จะแจ้งตำรวจ...” “หยุดพูดจาบ้าเลือดซะที!...ถ้าขืนยังโวยวายหนวกหู จะฆ่าให้ตายซะตอนนี้ล่ะ!” เสียงหนักที่แผดลั่นกลับมาทำให้ปรายฟ้ากลืนเสียงตัวเองกลับลงไปแทบไม่ทัน หญิงสาวตัวสั่นปากสั่นทำอะไรไม่ถูก มีแต่ความกลัวและน้ำตาเท่านั้นท่วมล้นจิตสำนึกอันสับสนจนตระหนกถึงขีดสุด ทว่าเพียงเสี้ยวเวลาตอนเขาหันมาตวาดเธอเพียงชั่วแวบจึงเห็นว่าใบหน้าเคียดขึ้งครึ้มด้วยเคราบางนั้นคมเข้มบาดจิต ร่างกายอันบึกบึนและความหล่อเหลาภายใต้หมวกแก๊ปสีดำทำให้หญิงสาวนึกครั่นคร้ามอยู่ครามครันว่าใยคนหน้าตาดีจึงกลายเป็นโจรเรียกค่าไถ่ไปเสียได้ คนเลวมักซ่อนความชั่วเบื้องหลังภาพดึงดูดใจ หากแต่ใยโชคร้ายจึงมาตกแก่เธอที่กำลังจะเป็นเจ้าสาวในค่ำคืนที่ผ่านไปแล้วกับความหวังเล็ก ๆ ในตอนนี้ว่าอาจมีใครสักคนที่บ้านตามเธอได้พบ “เราไม่เคยรู้จักกันหรอก คุณปรายฟ้า นิรกิจจากร...แต่ผมรู้จักกับเจ้าบ่าวของคุณ ไอ้ก้องกาจ รัฐกิจเธียรชัย มันทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งตายทั้งเป็นเพราะความเลวระยำ ไม่รู้จักพอของมัน!” คนตัวโตแตะเบรกให้รถจิ๊บคันใหญ่ซึ่งหญิงสาวรู้สึกได้ถึงความกระด้างทั้งเบาะรองนั่งและคนขับหยุดลงบนถนนข้างทางก่อนถอดหมวกออกและหันมามองร่างบางที่เอาหลังพิงกระจกรถ หากแต่ในท่าทีสับสนระคนขลาดกลัวใบหน้างามกลับเชิดขึ้นขณะดวงตากลมโตรื้นน้ำจ้องตาเขาราวกับความเกลียดชังแผ่ขยายอยู่ในความตระหนกด้วยกระนั้น ปรายฟ้า นิรกิจจากร