ตอนที่ 3

ชายหนุ่มร่างกำยำในวัยยี่สิบแปดเพิ่งเห็นหน้าของเธอชัด ๆ ก็วันนี้ แม้เรียวหน้าสวยแปดเปื้อนน้ำตาและปลายผมสีอ่อนจะหลุดลุ่ยออกมาจากมวยที่ถูกมุ่นไว้อย่างดีทว่าก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความงดงามจับจิตจับใจนั้นหาใช่เพียงคำร่ำลือ ดวงตาคมเข้มบนใบหน้าคมคายที่ข้นคลั่กยามนี้จับจ้องอยู่ที่ดวงตากลมใต้คิ้วโก่งรับกับจมูกโด่งปลายรั้นและริมฝีปากอิ่มเต็มซึ่งยังคงฉาบด้วยประกายของลิปสติกอ่อนใส สายตาคู่นั้นแลเลยลงไปยังลำคอเรียวระหงและอดไม่ได้ที่จะมองความงามของเนินเนื้อที่โผล่พ้นเสื้อคอกว้างของชุดแต่งงานออกมารำไร มันไหวกระเพื่อมขึ้นลงจนเขาได้ยินเสียงหอบปนสะอื้นของหญิงสาวชัดเจน ร่างสูงใหญ่เหยียดยิ้มหยันส่งเสียงหัวเราะอยู่ในลำคอ หากแต่สำหรับหญิงสาวราคาแห่งความพอใจจากสายตาที่ไร้ความเป็นมิตรอาจอยู่ที่สร้อยเพชรแบบดราเพอรี่ราคาหลักล้านซึ่งประดับอยู่บนเรือนกายของเธอมากกว่าเป็นอย่างอื่น “ฉันไม่รู้เรื่องอะไรที่คุณว่ามานั่นหรอก...ปล่อยฉันไปเถอะนะ ได้โปรด...หรือว่า...หรือว่าคุณอยากได้อะไร เอาไปเลย!...นี่ไง สร้อยเพชรเส้นนี้เอาไปขายได้นะ ได้หลายล้านด้วย ฉันจะให้...แค่ปล่อยฉันไป...ฉันจะ...ว้าย!” ปรายฟ้ากรีดร้องสุดเสียงเมื่อกำลังทำท่าจะยกมือที่ถูกพันธนาการไว้ด้วยเชือกขึ้นดึงของมีค่าบนลำคอออกมาหากแต่ไม่ทันมือหนาที่เอื้อมมากระชากมันทิ้งไปทางเบาะด้านหลังราวไม่ใยดี “ทำอะไรน่ะ!...จะบ้ารึไง!...สร้อยนั่นราคาเป็นล้านนะ ราคาของมันมากกว่ารถจิ๊บคันนี้ซะอีก คุณต้องการอะไรกันแน่!” “ของนั่นไม่ได้ทำให้ไอ้ก้องกาจมันรู้สำนึกหรอก เจ้าสาวของมันต่างหากที่จะทำให้มันร้อนรนจนอกแทบระเบิด ไอ้ผู้ชายสารเลว!...มันชอบทำให้คนอื่นเจ็บช้ำน้ำใจ คราวนี้ถึงทีของมันบ้างต้องได้รับการตอบแทนกลับไปอย่างสาสม มันจะรู้สึกยังไงบ้างถ้าผู้หญิงที่กำลังจะเข้าพิธีวิวาห์กับมันตกไปเป็นของคนอื่น แค่ชั่วเวลาไม่ทันข้ามคืน ป่านนี้มันคงหัวปั่นไม่เป็นอันทำอะไรพอรู้ว่าจะไม่มีวันได้สุขสมหวังกับคนที่มันรัก!” “จะทำอะไรฉัน!...นี่จะพาฉันไปไหน ฉันไม่รู้เรื่องอะไรด้วย จะทำแบบนี้เพื่ออะไร” หญิงสาวสติยิ่งหลุดกระเจิงเมื่อได้ฟังคำพูดอันหมายมาดนั้น ริมฝีปากของเธอสั่นระริกอยากจะวิ่งหนีไปไหนก็ได้ในตอนนี้หากแต่ไม่มีสิ่งใดเอื้ออำนวยแก่ความพยายามนั้นเลย ไม่ว่าจะเป็นรถที่ประตูปิดสนิทและใบหน้าอันหื่นกระหายจากความคั่งแค้นของคนที่พาเธอมา...เธอจะทำยังไงดี...เธอจะหนีได้ยังไง ปรายฟ้าแทบหยุดลมหายใจเมื่อเขาเอนร่างเข้ามาใกล้และใช้มือหนาใหญ่ดึงไหล่บางจนร่างนั้นเข้าไปชิดใบหน้าคมคาย “ไม่มีฆาตกรคนไหนบอกวาระสุดท้ายให้เหยื่อรู้หรอก คุณปรายฟ้า...เขาแค่อยากให้คุณคาดเดาถึงการทรมานไปต่าง ๆ นานา นั่นแหละทุกข์ทรมานยิ่งกว่าอะไรในโลก!” “ไอ้โจรห้าร้อย!...ลักพาตัวฉันมายังไม่พอ ยังคิดทำอะไรบ้า ๆ อีก ไอ้โจรบ้า!...ปล่อยฉันไปนะ...ไอ้โจรเถื่อน!....โอ้ย!” เสียงกรีดร้องหายไปพร้อมร่างบางที่ถูกผลักไปกระแทกกับคอนโซลหน้ารถ ปรายฟ้าถึงกับหลั่งน้ำตาด้วยความเจ็บปวดที่แล่นปรี่ขึ้นมาจากเรียวแขนย่างช่วยไม่ได้ “เขมราช!...ผมชื่อเขมราช อัครินทร พี่ชายของเขมริน ผู้หญิงที่เจ้าบ่าวของคุณมันหลอกให้รักและทิ้งเธอไปอย่างไม่ใยดี ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นกลายเป็นคนบ้า เสียสติเพราะผิดหวังในตัวผู้ชายสันดานระยำคนหนึ่งที่ไม่ยอมรับผิดชอบอะไร แค่มันรู้ว่าเขมรินท้องมันก็ทิ้งเธอวิ่งโร่ไปหาผู้หญิงคนใหม่ และผู้หญิงคนนั้นก็คือคุณ ปรายฟ้า นิรกิจจากร ลูกสาวเจ้าของโรงแรมใหญ่ติดอันดับของประเทศ คุณรู้ไว้ด้วย ว่าคุณคือผู้ร่วมสมคบคิดกับไอ้คนต่ำทรามนั่นทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องหมดอนาคตเพราะมัน!”