已经是第一章了
ตอนที่ 4
“ไม่จริง!...พี่ก้องจะเป็นคนแบบนั้นได้ยังไง คุณเอาอะไรมายืนยันกับฉันว่าเขาทำแบบนั้นจริง ฉันไม่เชื่อหรอก ฉันรู้ดีว่าเขาเป็นคนยังไง คุณอาจจะแค่ปรักปรำคนอื่นเพื่อหาประโยชน์ให้ตัวเอง ฉันไม่มีวันเชื่อคุณ!”
“ปกป้องกันดีเหลือเกินนะ...คุณปรายฟ้า คุณก็คงไม่พ้นมือมันแล้วสิท่าถึงได้ออกรับหน้าแทนกันซะขนาดนี้”
คนพูดไม่พูดเปล่ากวาดสายตาโลมเลียไปทั่วร่างของหญิงสาวอย่างย่ามใจ เขมราชเพียงนึกเสียดายความงามตรงหน้า ดอกไม้กลีบบางดอกนี้คงไม่รอดพ้นจากการถูกเชยชมของว่าที่เจ้าบ่าวอย่างก้องกาจ ผู้ชายที่เห็นผู้หญิงเป็นเพียงทางผ่านและปรายฟ้าคงเป็นของเล่นชิ้นใหม่อันถูกใจด้วยความสวยบาดตาที่แม้แต่เขาก็ยังรู้สึกถึงความอ่อนไหวที่เริ่มเร่งเร้าอยู่ภายในส่วนลึก หากก็น่าเสียดายที่ดอกไม้แสนงามแม้เคยถูกเด็ดดมจะต้องมาแหลกสลายด้วยน้ำมือของเขาที่จะเป็นผู้บดขยี้ให้ย่อยยับลงกับมือ
“อย่ามาพูดพล่อย ๆ แบบนี้นะ ถ้าคุณคิดว่าตัวเองดีกว่าเขาทำไมต้องทำตัวเหมือนโจรเที่ยวลักขโมยของคนอื่นเขาด้วย ใครกันที่จะเชื่อว่าคุณเป็นคนดี ฉันคนหนึ่งล่ะที่จะขอบอกว่าการกระทำของคุณมันเลวร้ายยิ่งกว่าอะไร!”
“คุณต้องได้เห็นแน่ปรายฟ้า คุณต้องได้รู้ซึ้งแน่ว่าคนเลวอย่างผมทำอะไรกับคุณได้บ้าง ผมรู้ว่าคุณมันอยากลองดี แล้วจะได้รู้จักคนชื่อเขมราชคนนี้ลึกซึ้งเข้าไปถึงก้นบึ้งของคุณเลยทีเดียว!”
ชายหนุ่มทิ้งสายตาและถ้อยวาจาพยาบาทลึกไว้ก่อนจะหันกลับไปจับพวงมาลัยและเหยียบคันเร่งให้รถจิ๊บคันเก่าทว่าแรงม้าเต็มพิกัดทะยานไปเบื้องหน้าผ่านป้ายบอกทางของจังหวัดกาญจนบุรี เพียงชั่วแวบปรายฟ้าก็เพิ่งนึกถึงคนขับที่อันตรธานไปพร้อมกับรถของบิดา
“นายย้งล่ะ...นี่คุณทำอะไรกับคนขับรถของฉัน คุณฆ่านายย้งแล้วใช่มั้ย คุณมันไม่ใช่แค่ชอบขโมยของ แต่คุณยังเป็นฆาตกรเลือดเย็นฆ่าคนตายด้วย!”
“หยุดพล่ามซะทีเถอะ!...ไม่มีใครหาคุณพบแล้วตอนนี้ คนขับรถของคุณเขาก็หลับสบายอยู่ในห้องน้ำที่ปั๊มนั่นล่ะ ตื่นขึ้นมาอาจจะแค่มึนและก็ไม่รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองเหมือนคุณที่ตอนนี้มารู้ก็สายไปหมดแล้ว”
“เขมราช...คุณจะพาฉันไปไหน...คุณมันคนบ้า ตำรวจต้องตามตัวคุณพบ นี่แค่จังหวัดกาญจนบุรี มันไม่ไกลจากกรุงเทพฯเลย พ่อฉันต้องไม่ปล่อยคุณไว้แน่...เขาต้องฆ่าคุณแน่ ๆ ที่พาฉันมาแบบนี้!”
“เฮอะ!...อยากพูดอะไรตอนนี้ก็พูดไปเถอะ เพราะหลังจากนี้คุณไม่มีสิทธิ์จะได้ใช้คำพูดร้องขอความเห็นใจจากผมอีกแล้ว ผมจะพาคุณไปอยู่ในที่ ๆ เหมาะกับคุณ เหยื่อของคนที่คุณคิดว่าเขาเป็นฆาตกรเป็นโจรห้าร้อย อย่าหลงคิดไปเลยว่ามันไม่ไกลจากกรุงเทพ...อยากจะรู้นักว่าใครมันจะมีปัญญาตามหาคนหายเข้าไปในป่าลึก เตรียมใจไว้รับความทุกข์ทรมานของตัวเองไว้ได้เลย คงต้องโทษว่าที่เจ้าบ่าวของคุณนั่นแหละที่เป็นต้นเหตุให้คุณต้องมาอยู่กับคนเดนตายอย่างผมแบบนี้!”
ปรายฟ้ามือเย็นเฉียบ หน้าชาขณะกัดปากตัวเองแน่น นี่มันโชคร้ายอะไรกันถึงได้ต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์อันน่าพรั่นพรึงเกินจะกล่าว เธอหายใจขัดอึดอัดจนอกแทบจะระเบิด หญิงสาวร่ำร้องในใจให้ใครก็ได้มาช่วยเธอออกไปจากนาทีอันบีบคั้นซึ่งไม่ใช่ฝัน
ปรายฟ้าจิกปลายเล็บลงบนผิวมือซ้ำแล้วซ้ำเล่าและทุกครั้งก็บังเกิดความปวดแปลบแสบบนเนื้อหนังตอบรับความเป็นจริงอันน่าหวั่นกลัวว่าเธอกำลังถูกคนบ้าเลือดลักพาตัวและถูกคุกคามจากทุกการกระทำที่ผู้ชายชื่อเขมราชแสดงออก
ถ้าผู้ชายคนนี้เกิดคิดจะฆ่าเธอขึ้นมาจริง ๆ ก็หารอดพ้นไม่ หากทว่าในความประหวั่นพรั่นใจปรายฟ้ากลับนึกคิดถึงชายที่เขมราชบริภาษอย่างรุนแรง... ก้องกาจ เช่นนั้นหรือที่เป็นคนใจร้ายทำลายน้องสาวของเขาจริง ๆ
ก้องกาจ บุรุษที่มีความเป็นสุภาพชนในสายตาของผู้หญิงเช่นเธอ เขาอ่อนโยนและให้เกียรติคู่หมั้นไม่เคยล่วงเกินเธอแม้ปลายเล็บ แล้วเขมราชเป็นใครกันจึงยัดเยียดข้อหาให้เขาเป็นยิ่งกว่าจำเลยความผิดอุกฉกรรจ์ทว่าผู้ถูกพิพากษารับโทษทัณฑ์กลับเป็นว่าที่เจ้าสาวซึ่งไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย ปรายฟ้านับหนึ่งถึงร้อยเพื่อค่อยปัดเป่าความสับสนภายใน เธอจะยอมให้เขามาทำเยี่ยงเธอเป็นทาสไม่ได้
已经是最新一章了
加载中
