已经是第一章了
ตอนที่ 7
ยามนี้ใบหน้าของเขาและเธอห่างกันเพียงคืบและเสมือนมีอะไรบางอย่างจุดประกายขึ้นมาท่ามกลางความเคียดแค้นและอาการขัดขืนของร่างอรชรหากทว่าอ่อนหวานในอ้อมแขนนั้น แววตาของปรายฟ้าบอกความเว้าวอนร้องขอความเห็นใจแต่สิ่งที่ชายหนุ่มทำได้คือตอบรับความเย้ายวนด้วยการประกบริมฝีปากเพื่อดูดกลืนความนุ่มนวลนั้นเสีย
ปรายฟ้าทั้งตื่นตกใจและวาบหวิวนักในคราเดียว เธอแค่อยากให้เขาปราณีใช่มาทำแบบนี้กับจำเลยที่เขาหยาบเถื่อน หญิงสาวตัวแข็งด้วยไม่เคยตั้งรับสัมผัสจากชายใดเลยในชีวิต ลิ้นเล็กในปากอิ่มยังขาดประสบการณ์หากแต่หวั่นหวามยิ่งเมื่อถูกลิ้นสากหนาของชายแปลกหน้าล่วงล้ำเข้ามาเป็นครั้งแรก หากก็เพียงครู่เดียวราวต่างใช้ความพยายามถอนสติกลับคืนจากบ่วงอารมณ์ชั่วแล่นที่คล้องกระหวัดความปั่นป่วนของทั้งสองเข้าหากันโดยไม่ทันรู้ตัว
ทันทีที่เขาถอนริมฝีปากออกจากใบหน้าของหญิงสาว ความเคียดขึ้งก็แล่นปรี่เข้าจับหัวใจและนัยน์ตาเข้มคลั่กของเขมราชอีกหน ปรายฟ้ายืนตาค้างตัวสั่นทำอะไรไม่ถูกแม้แต่จะร้องไห้น้ำตาเจ้ากรรมก็พาลไม่ยอมไหลในขณะที่ชายหนุ่มก็ขัดใจใยจึงเผลอไผลตัวเองไปกับผู้ที่อยากลงโทษได้ถึงเพียงนี้
“ผู้หญิงจอมมารยาอย่างคุณน่าจะเป็นดาราระดับรางวัล ขนาดผ่านมือผู้ชายเจนจัดอย่างไอ้ก้องกาจมาแล้วก็ยังทำเหมือนตัวเองไร้เดียงสาไม่รู้จักจูบว่าต้องทำยังไง...ผมไม่หลงกลคุณหรอก ปรายฟ้า คุณยังต้องทนทุกข์ทรมานอยู่กับเขมราชคนนี้อีกนาน!”
ปรายฟ้าจำยอมให้เขมราชใช้โซ่มัดตัวเธอยิ่งกว่านักโทษคดีอุกฉกรรจ์ หญิงสาวข่มความเจ็บตามเนื้อตัวและบาดแผลบนเรียวขาซึ่งมีเลือดไหลออกมามากจนน่าตกใจ หากแต่ร่างสูงใหญ่ก็ยังมีเมตตาอยู่บ้างด้วยการเอาเสื้อแขนยาวตัวโคร่งบนเบาะด้านหลังพันแผลไว้แค่ห้ามเลือดไม่ให้ไหลออกมามากกว่าเดิม
“คุณจะหนีไปไหนได้ในป่าตอนกลางคืนแบบนี้ คนเมืองอย่างคุณถ้าไม่ตกเหวตายก็คงถูกสัตว์ร้ายแถวนี้มันคาบไปกิน นึกว่าสนุกนักรึไงคิดจะวิ่งไปไหนก็ไปได้ ถ้าเกิดคุณตายขึ้นมาผมก็เสียเวลาแย่ที่อุตส่าห์ไปพาตัวคุณมาแบบนี้”
เขมราชเปรยเสียงเบาลงกว่าเดิมขณะเข้าเกียร์และเหยียบคันเร่งพารถเดินหน้าฝ่าหนทางขลุกขลักไปต่อ ปรายฟ้ามองด้วยสายตาอย่างจะกินเลือดเนื้อทว่าก็ทำได้เพียงนั่งนิ่งอยู่ในบ่วงโซ่ที่เขาพันธนาการไว้รอบตัวเธอตั้งแต่อกลงไปถึงเอว
“คุณฆ่าฉันซะเลยสิ!..คุณฆ่าฉันซะเลย ชีวิตของฉันจะได้ไม่ต้องไปเบียดบังเวลาของคนบ้าอย่างคุณ!”
“ผมจะไม่ให้คุณตายหรอกปรายฟ้า คุณต้องได้ไปเห็นกับตาเสียก่อนว่าสภาพน้องสาวของผมที่ต้องทุกข์ทรมานมันเป็นยังไง เจ็บปวดขนาดไหน เพราะคุณต้องไปคอยทำดีกับคนเสียสติเพื่อไถ่โทษแทนเจ้าบ่าวของคุณ!”
ชายหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟันและทำให้ปรายฟ้าจำต้องสงบคำพุดของตัวเองลงในทันใด หญิงสาวกลืนน้ำตาลงไปในหัวใจที่ยังหวาดหวั่น เธอควรจะเก็บแรงไว้คอยพบกับเหตุการณ์ต่อไปที่ต้องเผชิญหลังจากนี้ ร่างระหงหยุดดิ้นรนเพราะยิ่งขยับตัวก็ยิ่งเพิ่มแรงเสียดทานของผิวเนื้อบางกับข้อโลหะบนสายตรวนยาว
ตั้งแต่ลืมตาดูโลกยังไม่เคยพบเจอใครโหดร้ายและไร้เหตุผลอย่างเขมราช หัวใจของเขาดำมืดกว่าราตรีที่กำลังจะผ่านพ้น นี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้ว บิดากับเจ้าบ่าวของเธอเล่า งานแต่งที่เชิญคนมาอีกนับพัน จะโกลาหนและเดือดร้อนกันมากแค่ไหน
ปรายฟ้าถอนหายใจเบา ๆ ไม่กล้าแม้แต่จะส่งลมหายใจแรงออกมาเพราะขืนทำอะไรผิดไปต่อหน้าคนบ้าดีเดือดเธออาจต้องเจ็บลึกจากวาจาที่ยิ่งกว่าแส้เฆี่ยนตีลงบนความรู้สึก หญิงสาวมิอาจข่มตาได้ลงแม้เพียงน้อยใจนั้นจดจ่ออยู่กับรถจิ๊ปภายใต้การบังคับของเขมราชที่แล่นไปบนทางลาดชันสูงขึ้นเรื่อย ๆ เขาขับรถอย่างทรหดอดทนไม่แสดงอาการออกมาว่าเหนื่อยหรือหนักผิดกับตัวเธอที่ความอ่อนล้าและสิ้นหวังประเดประดังเข้ามาบีบอัดสำนึกจนอยากละทิ้งลมหายใจเอาไว้บนหนทางยากลำบากที่พาดผ่าน ปรายฟ้าเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างรถ
บนเวิ้งฟ้าเหนือปลายหญ้าและยอดไม้ยามนี้ดาวเดือนคล้ายเคลื่อนต่ำลงจรดกับพื้นเบื้องล่าง ที่ ๆ เขากำลังพาเธอมาคือแดนดินใดในโลกหล้า ที่นี่หาใช่ป่ารกชัฏธรรมดาที่ใครจะหาเธอพบได้ง่ายเสียแล้ว หญิงสาวเริ่มกระจ่างในคำถามของตัวเองเมื่อเขมราชเริ่มชะลอความเร็วลงกระทั่งดับเครื่องยนต์สนิทในบริเวณที่เธอรู้สึกว่าสถานที่นั้นเริ่มโล่งแจ้งมิได้รกเรื้ออย่างทางที่ผ่านมา
已经是最新一章了
加载中
