已经是第一章了
ตอนที่ 10
ปรายฟ้าไม่ยอมลงให้เขาแม้เพียงสักนิด ใบหน้าเชิดและคำพูดจาคะคานทำให้เขมราชลุแก่โทสะอีกหน ชายหนุ่มจับไหล่ทั้งสองข้างของหญิงสาวไว้แน่น ดวงตาเข้มคลั่กฉาบฉายด้วยประกายไฟร้อนจากความเคียดขึ้งจนสุดประมาณ
“คนอ่อนแอบางครั้งก็ไม่ได้หมายความว่าจะยอมแพ้ให้คู่ต่อสู้นี่ใช่มั้ยปรายฟ้า! คนอ่อนแอบางทีก็เป็นนักวางแผนจ้องจะทวงคืนจากคนที่ทำร้ายตัวเองเหมือนคุณไง!”
“ฉันเจ็บนะ!...ฉันไม่ได้วางแผน ฉันไม่ได้มารยา แต่ฉันเจ็บจริง ๆ เจ็บไปหมดทั้งตัวแล้ว...ฉันแค่อยากจะขอความเห็นใจบ้าง ฉันจะทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ “
เมื่อรู้ว่าเขากำลังจะทำให้เธอเจ็บตัวอีกปรายฟ้าจึงหลั่งน้ำตาแห่งความหวั่นกลัวออกมาโดยมิได้นึกเสแสร้ง เขาจะรู้หรือไม่ว่าความไหวหวาดได้กลืนกินกำลังใจของเธอไปจนหมดสิ้นแล้ว ความอ่อนล้าที่แสดงออกมาทางสีหน้าและแววตาอ้อนวอนทำให้คนโมโหเป็นฟืนเป็นไฟต้องข่มความรู้สึกบางอย่างที่ผุดพรายขึ้นมาด้วยความพยายามอย่างยากเย็น เขมราชค่อยคลายมือออกจากไหล่บางเมื่อระงับความโกรธของตนลงได้บ้าง
“คราวนี้ผมจะเชื่อผู้หญิงมารยาอย่างคุณอีกสักครั้ง...ผมแค่จะปลุกให้คุณไปอาบน้ำที่ลำธาร ที่นี่ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีประปา แต่คุณต้องอยู่ได้ เพราะผมใช้ชีวิตอยู่ที่นี่...อยู่อย่างไม่มีอะไรนี่แหละมานานแล้ว!”
พูดจบคนตัวโตก็ช้อนร่างนั้นไว้ในอ้อมแขนและพาเดินอกไปนอกบ้าน แสงแดดกล้าทำให้หญิงสาวรีบซุกหน้าลงกับไหล่กว้างขณะที่เรียวแขนเกี่ยวกระหวัดไปรอบคอของเขาแน่น และเมื่อสายตาเริ่มปรับจนชินกับแสงสว่างเธอจึงเห็นว่าที่นี่คือบ้านไม้หลังใหญ่ซึ่งถูกโอบล้อมไว้ด้วยป่าแน่นขนัด
หากทว่ามันไม่ใช่บ้านมืดทึมดังความรู้สึกแรกที่ได้เห็นเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา บ้านหลังใหญ่ช่างมีสีสันจากไม้ดอกไม้ประดับที่แข่งกันชูช่อดอกใบเบ่งบาน อีกทั้งยังมีเสียงนกขับขานเมื่อบินผ่านข้ามทิวเขาเขียวขจีที่ตั้งตระหง่านเป็นฉากหลังของทัศนียภาพอันตระการตา
เขมราชพาร่างบางในอ้อมแขนก้าวลงบันไดบ้านอย่างว่องไว ด้วยรูปร่างสูงใหญ่จึงโอบอุ้มร่างเล็กอย่างไร้ความยากลำบาก ปรายฟ้ากอดเขาไว้แน่นกับความอบอุ่นประหลาดที่แล่นลิ่วเข้าไปในหัวใจดวงนั้น มันเป็นความวาบหวามยามได้อยู่ชิดใกล้อย่างที่ไม่เคยนึกถึงอะไรเช่นนี้มาก่อนแม้แต่กับคู่หมั้นอย่างก้องกาจที่เธอเกือบได้เข้าพิธีวิวาห์ด้วย
ถึงจะเตือนตัวเองว่าเขาเป็นใครไม่รู้ลักพาเธอมาและชอบแสดงความป่าเถื่อนใส่ หากก็มิเว้นวายจะเผลอไผลหัวใจให้หวามไหวไปกับสัมผัสใกล้ชิดนั้น ปรายฟ้าสูดกลิ่นไอน้ำหอมอ่อนจากผิวกร้านภายใต้เสื้อยืดเนื้อบางและอดที่จะเขินอายตัวเองไม่ได้ที่ทุกย่างก้าวของชายหนุ่มเร่งเร้าให้ทรวงอกอิ่มบดเบียดกับอกของเขาโดยมิได้ตั้งใจ ห่างจากตัวบ้านออกมาไม่ไกลก็เป็นลำธารใหญ่ที่มีน้ำใสหลากเอื่อยใต้แสงอาทิตย์ส่อง เขมราชย่ำเท้าที่อยู่ในบู๊ทลงไปในน้ำตื้นริมธารก่อนจะวางร่างของปรายฟ้าลง
“เวลาอาบน้ำก็ต้องมาอาบที่นี่ ซักผ้าก็ซักที่นี่ ใช้ชีวิตอยู่แบบชาวป่าชาวเขา มันคงไม่ถึงกับทำให้คุณต้องตายเพราะไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวก”
“คุณจะให้ฉันอาบน้ำแบบนี้ได้ยังไง เสื้อผ้าก็ไม่มีจะเปลี่ยนจะใส่ ฉันไม่แก้ผ้าอาบน้ำในนี้หรอกนะ”
เขมราชไม่ตอบแต่เดินย่ำน้ำไปยังลานหินริมธารก่อนจะหยิบผ้าพับหนึ่งโยนใส่จนหญิงสาวรับไว้แทบไม่ทัน
“ผ้าถุงกับเสื้อผ้า...ผู้หญิงเจ้าเล่ห์อย่างคุณไว้ใจไม่ได้ ผมจะนั่งดูคุณอาบน้ำตรงนี้แหละ!”
“คุณจะบ้ารึไง!...ฉันไม่ใช่เด็ก ๆ ที่ต้องให้คุณมานั่งเฝ้าฉันอาบน้ำอย่างนี้นะ!”
“ช่วยไม่ได้!...คุณอยากทำให้ผมไม่ไว้ใจแต่แรก ถ้ายอมมาโดยดีไม่คิดวางแผนหนีแบบโง่ ๆ ผมก็อาจจะให้อิสระคุณมากกว่านี้”
“คุณมัน...โรคจิต”
“คุณว่าอะไร!”
“ฉันไม่ได้ว่าอะไร!”
ปรายฟ้าหน้านิ่วเมื่อชายหนุ่มทำดังที่เขาบอกจริง ๆ ด้วยการนั่งลงบนลานหินที่เขาหยิบผ้าโยนให้เธอเมื่อครู่ หญิงสาวนั่งตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรกับตัวเองเพราะตั้งแต่บั้นเอวลงไปเปียกปอนอยู่ในธารน้ำจนหมด ร่างระหงก้มลงมองผ้าในมือซึ่งเป็นผ้าถุงและเสื้อกับกางเกงเพียงเท่านั้น
已经是最新一章了
加载中
