บทที่ 12 ระมัดระวัง

บทที่ 12 ระมัดระวัง พอเถียนจิ้งเห็นสีหน้าของคุณหมอแล้ว เธอก็รู้สึกใจไม่ดี แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยปากถาม ผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธอก็ขมวดคิ้ว พลางถามออกมาก่อนว่า “ทำไมเหรอ?มีปัญหาอะไรรึเปล่า?” คุณหมอผู้หญิงคนนี้เงยหน้าขึ้นมองพวกเขา แล้วก็ตอบอย่างระมัดระวังว่า “คือมันเป็นแบบนี้นะคะ จากผลตรวจพบว่ามดลูกของคุณผู้หญิงจะบางกว่าปกติทั่วไปเล็กน้อย เพราะฉะนั้น จึงต้องระมัดระวังเป็นพิเศษตลอดการตั้งครรภ์ ถ้าเกิดว่าอยู่ๆร่างกายมีอะไรผิดปกติขึ้นมาให้รีบบอกหมอทันที” พอเถียนจิ้งได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเครียดเล็กน้อย ใบหน้าที่งดงามของเธอซีดเซียวลงทันที ซูยี่ยื่นมือไปรับผลตรวจ คุณหมอปลอบใจทั้งสองคนว่า “คุณผู้หญิงคะ คุณอย่าเครียดเกินไปนะคะ พอกลับไปแล้วต้องทำใจให้สบายนะ” เถียนจิ้งพยักหน้า “ค่า ฉันทราบแล้ว ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ” พอออกมาจากห้องคุณหมอ เธอก็ถอนหายใจออกมา ทำไมมดลูกของเธอถึงได้บางกว่าปกติได้นะ? มดลูกถือว่าเป็นบ้านของเทวดาตัวน้อย แต่ถ้ามดลูกบาง ก็หมายถึงบ้านของเขาไม่ปลอดภัยน่ะสิ? ปกติแล้วเวลาท้อง อารมณ์ของคุณแม่ก็จะเปราะบางแล้วเศร้าง่ายอยู่แล้ว ตอนนี้อารมณ์ของเธอนั้นตกต่ำลงมากๆเลยทีเดียว เหมือนกับว่าผู้ชายข้างๆรับรู้ได้ถึงอารมณ์ของเธอ เขายื่นมือไปจับไหล่ของเธอแล้วพูดด้วยเสียงหนักแน่นว่า “ไม่ต้องเครียด มันจะไม่มีอะไร” เถียนจิ้งหันหน้ามาสบตาเขา แล้วก็เกิดความอบอุ่นในใจขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก เธอหยักหน้าเบาๆ ซ่อนอารมณ์ของตัวเองไว้ แล้วตอบว่า “อืม มันจะต้องไม่มีอะไร” ระหว่างทางกลับบ้าน อยู่ๆซูยี่ก็พูดออกมาว่า “พักผ่อนให้เยอะๆ ดูแลลูกในท้องให้ดีๆ ช่วงนี้ก็เลิกทำงานไปก่อน!” เถียนจิ้งรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อ่อนแอถึงขั้นทำงานไม่ได้ เธอกระพริบตาใสๆของเธออย่างนุ่มนวล แล้วตอบด้วยน้ำเสียงไพเราะว่า “ฉันคิดว่าตอนนี้ยังทำงานต่อได้นะ หมอบอกว่าอารมณ์ก็สำคัญ งานของฉันมันไม่เหนื่อย แถมยังทำให้ฉันมีความสุขได้ด้วย” พอได้ยินดังนั้น ซูยี่ก็พยักหน้านิ่งๆ แล้วตอบว่า “เดี๋ยวฉันจะจัดการให้คนขับรถไปรับไปส่งเธอทำงาน” เถียนจิ้งคลี่ยิ้มออกมาแล้วตอบว่า “โอเค ขอบคุณนะ” ซูยี่ไม่ได้พูดอะไรต่อ ทั้งสองคนเงียบไปตลอดทั้งทาง ตอนที่กำลังจะถึงบ้านนั้น โทรศัพท์ของเถียนจิ้งก็ดังขึ้น พอเธอเห็นเบอร์คนโทรเข้าก็ขมวดคิ้วเล็กหน้า เหอลี่หย่าโทรมานั่นเอง ทันทีที่รับโทรศัพท์ เสียงดังๆของฝั่งตรงข้ามก็ทะลุเข้ามาทันที “คุณหญิงซู ยินดีด้วยกับการแต่งงานนะ ตอนนี้เธอก็ได้เป็นคุณหญิงซูจริงๆแล้ว พ่อของเธอเลี้ยงดูเธออย่างดีมาโดยตลอด เธอก็ควรจะตอบแทนเขาซักหน่อยว่าไหม?” เถียนจิ้งรู้ทันทีว่าเธอหมายถึงเรื่องอะไร เธอกระพริบตาอย่างเก้ๆกังๆ และรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย ตอนที่เธอแต่งงานมา เธอก็คิดแล้วว่าจะขอร้องให้ซูยี่ช่วยเหลือ แต่ว่า นี่พึ่งจะเป็นวันที่สองเอง เธอยังไม่กล้าพูดตอนนี้ เธอเงียบ ไม่รู้ว่าควรจะตอบว่าอะไรดี ตั้งแต่ที่เถียนโม่เชียนลุ่มรักลุ่มหลงเหอลี่หย่านั้น เธอก็กลายเป็นคนอารมณ์ฉุนเฉียวง่าย ในตระกูลเถียนนั้น เธอถึงไม่เกรงกลัวอะไรเพราะมีคนคอยหนุนหลังอยู่ตลอด เธอเริ่มรีบร้อนอีกแล้ว “นี่ เถียนจิ้ง ที่เธอเงียบนี่มันหมายความว่ายังไง? เธอไม่รู้หรือยังไงว่าพ่อของเธอจะยื้อไว้ไม่ไหวแล้วน่ะ? ไม่รู้รึไงว่าถ้าไม่ได้เงินกู้จากธนาคารครั้งนี้ ตระกูลเถียนจะถูกประกาศล้มละลาย? เธอเป็นคนของตระกูลนี้จริงๆรึเปล่า? ทำไมถึงยังนิ่งขนาดนี้ได้อยู่อีก?” เสียงของเธอดังขึ้นเรื่อยๆ เถียนจิ้งที่ทำตัวไม่ถูกได้แต่ลดเสียงโทรศัพท์ลง “เมื่อคืนความดันของพ่อเธอก็ขึ้นสูงมาก….” เถียนจิ้งรีบตัดบทเธอ “ฉันรู้แล้ว เดี๋ยวไว้ฉันจะกลับไปเยี่ยมพ่อ แค่นี้นะ” ตอนที่เธอไม่รู้จะทำตัวยังไงนั้น ผู้ชายข้างๆก็เอ่ยปากขึ้นมาว่า “เดี๋ยวฉันกลับบ้านเป็นเพื่อนเธอเอง” เถียนจิ้งมองหน้าเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ แล้วซูยี่ก็พูดออกมาอย่างนิ่งๆว่า “จะได้ไปคุยเรื่องค้ำประกันเงินกู้ด้วยเลย” เถียนจิ้งมองหน้าเขาอย่างประหลาดใจ “......” “เมื่อกี้ฉันได้ยินเรื่องที่คุยกันในโทรศัพท์แล้ว” “นายจะช่วยครอบครัวพวกเราจริงๆเหรอ?” “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?” “.......” ซูยี่เปลี่ยนจากมองเอกสารในมือเป็นเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเธอ เพราะรู้สึกเก้อเขิน ใบหน้าของเธอเลยกลายเป็นสีแดง แสงอาทิตย์ส่องเข้ามาทำให้เห็นใบหน้าที่เนียนละเอียดของเธอได้อย่างชัดเจนแม้กระทั่งรูขุมขน ช่างเปล่งปลั่งน่าดึงดูดสายตา ตาดำของเขาหดลงเล็กน้อย เขาพยายามซ่อนความรู้สึกของตัวเองไว้ แล้วก็พูดจากออกมาอย่างมีเหตุผลว่า “ครอบครัวเดียวกัน ก็เป็นสิ่งที่ควรจะทำอยู่แล้ว！” หัวใจของเถียนจิ้งรู้สึกพองโตอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน…..