บทที่ 1 อยู่กับใคร

บทที่ 1 อยู่กับใคร เมื่อมองออกไป มันคืออาคารสูงระฟ้า และไฟนีออนฟุ่มเฟือย ที่ประดับไปทั้งเมืองในท้องฟ้ายามค่ำคืน โล่เถียนซินยืนอยู่ในฝูงชนนี้ และใจของเธอมีความกระวนกระวาย เจ็ดปีก่อนหน้านี้ เธอได้เข้าสู่ความมืดยามค่ำคืน โดยเธอเป็นเพียงนักเต้นสาวที่โชว์รอยยิ้ม และผสมเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ให้กับลูกค้า เพียงเพื่อให้สามารถทำเงินได้มากขึ้น และให้เขาได้เริ่มต้นธุรกิจ มีธุรกิจเป็นของเขาเอง เมื่อเธอได้ยินว่า ธุรกิจของส้าวเหิงไปไกลถึงต่างประเทศ ยืนอยู่ที่จุดสูงสุดของเมืองระดับไฮเอนด์สุดหรูแห่งนี้ โล่เถียนซินรู้สึกว่ามันคุ้มค่า วันนี้เป็นวันครบรอบความรักเจ็ดปีของเธอกับส้าวเหิง เธอไม่รู้ว่า ปีที่ผ่านๆมานี้ เขายังสบายดีไหม? เธอไม่รู้ว่า ตอนนี้เขาจะคิดถึงเธอไหม? ความตื่นเต้นของเธอเพิ่มมากขึ้น เมื่อคิดว่าเธอกำลังจะได้พบกับคนรัก เธอจะมีความสุขมากขนาดไหน \"คุณคือ โล่เถียนซินใช่หรือไม่? เชิญทางนี้\" ชายคนหนึ่งในชุดสูทสีดำ ถือภาพถ่ายและเปรียบเทียบกับเธออย่างรอบคอบอยู่หลายครั้ง เขาเดินไปอย่างจริงจังก้มตัว และหยิบกระเป๋าเดินทางของโล่เถียนซินขึ้นด้วยรอยยิ้ม เขาเดินไปที่รถทันที “ แล้วส้าวเหิงล่ะ?” คิ้วของโล่เทียนซินยกคิ้วเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว เดินเร็วขึ้นเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้ทันกับความเร็วเท้าของชายคนนั้น และถามอย่างสงสัย เธอได้ส่งข้อความถึงส้าวเหิงแล้ว และตัวของส้าวเหิงจะต้องเตรียมเซอร์ไพรส์รอเธออยู่แน่ๆ เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ใจของโล่เถียนซินก็เกิดความตื่นเต้นที่ไม่อาจบรรยายได้ และเมื่อเธอก้าวเท้าเร็วขึ้นเมืองที่แปลกประหลาดนี้ก็เต็มไปด้วยความสุขทันที \"ถึงแล้ว.\" ในรถนั้นเงียบจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของตัวเอง จนกระทั่งรถถึงโรงแรมห้าดาว ชายคนนั้นเดินมาเปิดประตูรถให้ โล่เถียนซินมองดูทุกอย่างรอบตัวเธอ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น และก้าวออกจากประตูอย่างระมัดระวัง เธอเงยหน้าขึ้นอย่างมั่นใจพร้อมกับรอยยิ้มหวาน ที่เธอจะมอบให้กับคนที่เธอรัก ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นยิ้ม ริมฝีปากของเธอก็นิ่งค้าง ตัวเธอจับประตูรถอย่างเชื่องช้า หัวใจของเธอเริ่มเย็นชา และเธอก็ก้มหน้าลง เขาจะต้องอยู่ที่นัดหมาย และกำลังออกแบบจัดเตรียมสถานที่เซอร์ไพรส์ให้เธออยู่อย่างแน่นอน! เมื่อได้คิดสักครู่เธอก็ยิ้ม และถือกระเป๋าเดินทางของเธอพร้อมกับเดินตามผู้ชายคนนั้น \"คุณส้าวสั่งมาว่า ให้คุณรออยู่ในห้อง และคุณส้าวจะมาภายหลัง เมื่อประชุมเสร็จ\" ชายคนนั้นเปิดประตู และเมื่อพูดจบก็ปิดประตูพร้อมกับเดินจากไป โล่เถียนซิน มองทุกอย่างในห้องอย่างว่างเปล่า ไม่มีความคาดหวังหรือการเตรียมการที่แสนโรแมนติก ทุกอย่างสะอาดเป็นระเบียบ และเรียบง่าย เขายุ่งมากจน แน่นอนว่าเขาจะไม่มีเวลาเตรียมสิ่งเหล่านั้น กี่ปีมานี้ เขาเริ่มต้นทำธุรกิจอย่างยากลำบาก เธอไม่ควรคิดถึงแต่ความสุขตัวเอง และเรื่องโรแมนติกพวกนั้น ว้าวุ่นรำคาญใจที่จะต่อต้านความคิดในใจของตัวเอง โล่เถียนซินนำน้ำชาที่เตรียมไว้แล้วเดินไปที่เตียงพลางจิบมัน หลังจากที่กลับมาในห้อง เธอรู้สึกเหนื่อย และหลับไปทันที สองวันและหนึ่งคืนในการเดินทาง ที่เธอตื่นเต้นมากจนเธอนอนไม่หลับ ตอนนี้เธอง่วงนอนมาก ~ ง่วงมาก ~ ทุกอย่างรอบตัวเธอเงียบลงอย่างช้า ๆ เธอรู้สึกว่าโลกทั้งใบเงียบลง และเพียงแค่ต้องการที่จะนอนหลับอย่างเงียบ ๆ เจ็บ....ร่างกายทั้งหมด เจ็บราวกับว่าถูกรถบรรทุกทับ! เมื่อโล่เถียนซินตื่นขึ้นมา เมื่อเธอลืมตาขึ้น เธอก็เกือบจะหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความเจ็บปวด ขณะที่เธอดู เธอเห็นเพียงทั่วร่างกายเป็นสีแดง และสีม่วง เธอกัดฟันของเธอ และดึงผ้าห่มข้าง ๆ เธอมาปิดกั้นสายตาของเธอไว้ เธอพยายามควบคุมความระทึกตกใจของเธอ เธออยากจะร้องไห้ และกรีดร้องออกมา หากไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอคงจะโง่เกินไปแล้ว! โล่เถียนซินนั่งตัวสั่นเทา และเหลือบมองไปรอบ ๆ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เธอนอนกับใครไป? เป็นเขาใช่หรือเปล่า? ส้าวเหิง ... โล่เถียนซินหยิบโทรศัพท์ด้วยความหวังสุดท้าย และต้องการโทรเรียกส้าวเหิง บนโทรศัพท์มือถือมีข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน โล่เถียนซินเปิดเพื่อดู มันดันกลายเป็น ภาพถ่ายของเธอ! แม้ว่าจะถูกปกคลุมด้วยความเบลอของภาพ แต่รอยช้ำ และผ้าห่มที่คลุมตัวไว้ มีเครื่องหมายสีแดงของดอกพลัมบนเตียงอยู่ ...