บทที่ 2 ความเกลียดชังที่ถูกเธอทรยศ

บทที่ 2 ความเกลียดชังที่ถูกเธอทรยศ เธอมองไปอย่างสิ้นหวัง กับภาพถ่ายตรงหน้า พลางกัดริมฝีปากล่างของเธอ ร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอได้กลิ่นเลือดจากข้างปากของเธอ \"ปัง !!\" ช่วงเวลาที่ประตูถูกเปิดออก โล่เถียนซินเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ พร้อมน้ำตาที่ไหล และจ้องมองอย่างระมัดระวัง มือของเธอบีบโทรศัพท์ในมือของเธอแน่น ช่วงเวลาที่ทั้งสองพบกันเธอแทบลืมหายใจ เปรียบเสมือนฟ้าผ่าลงมากลางศีรษะของเธอ! เธอจ้องที่คนตรงหน้า และรู้สึกเริ่มหายใจไม่ออก เธอหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมศีรษะทันที ดวงตาที่ดุเดือด พร้อมกับความเจ็บปวด ยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ ปากที่มีเสน่ห์ของเขา และรอยยิ้มมุมปากของเขา ท่าทางที่พร้อมปล่อยหมัดต่อสู้พร้อมกับสายตาที่ดูโกรธแค้น ชายผู้บุกเข้ามาในห้องนั้น คือคนรักของเธอที่ไม่เคยปรากฏส้าวเหิง... \"ปัง !!\" เสียงดังอีกครั้ง และประตูห้องก็ถูกปิด เสียงฝีเท้าค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ ทุกอย่างในห้องที่เงียบสงบนั้นชัดเจนมาก โล่เถียนซินกัดลิ้นของเธอ และอยากจะตายแบบนี้ เธอไม่รู้จะสู้หน้าอย่างไร โดยเฉพาะต่อหน้าชายผู้นี้ที่เธอรักอย่างสุดซึ้ง และรักมาเจ็ดปีแล้ว! \"เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ตาย! โล่เถียนซิน เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ตายหากไม่มีคำสั่งของฉัน!\" ชายคนนั้นคว้าเสื้อผ้าของโล่เถียนซิน พลางดึงเธอออกจากผ้าห่ม และบีบปากของเธอ เธอกลับมามีสติหลังจากที่พยายามฆ่าตัวตาย คนที่เคยอ่อนโยนกับตัวเธอคนที่ไม่เคยโกรธเธอเลย แต่วันนี้เขากลับใส่อารมณ์กับเธอ โล่เถียนซินหลับตาด้วยความสิ้นหวัง น้ำตาหยดลงจากมุมปากของเธอ และล้มลงแทบเท้า น้ำตาอันขมขื่นผสมกับกลิ่นเลือด มันทั้งน่าขยะแขยง และมีกลิ่นฉุน เธอเยาะเย้ยตัวเองพร้อมกันลดสายตาลง มองไปที่พื้นด้วยสายตาอันว่างเปล่า \"ส้าวเหิง ฉันขอโทษ... \" เธอทำอะไรบางอย่างที่ทำให้ส้าวเหิงเสียใจ เธอเป็นคนทำผิดต่อความรักของเรา ดังนั้น ... เธอได้แค่เลือกที่จะตาย เพื่อแก้ไขความเจ็บปวดของพวกเราทั้งสองคน “ แค่รออีกไม่กี่ชั่วโมง คุณจะรอไม่ไหวเลยเหรอ？ที่คุณเคยพูดว่าตลอดไปหละ？ อยากตายงั้นเหรอ？ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!” ส้าวเหิงฉีกยิ้มอย่างน่ากลัว และตะโกนออกมา พร้อมกับบีบมือของโล่เถียนซิน และสะบัดเธอไปที่เตียง \"ตุบ !!\" ช่วงเวลาที่เท้ากระแทกเข้ากับเท้าเตียง โล่เถียนซินรู้สึกเหมือนว่าเธอเกือบจะตายแล้ว! เมื่อกระดูกของเธอกระทบกับเตียง เธอก็หันมาด้วยความเจ็บปวด ทันใดนั้นทุกอย่างก็มืดลงต่อหน้าต่อตา ร่างของเธอถูกกดทับ และมือของเธอถูกกดลงข้างๆเธอ ดวงตาที่คุ้นเคยกับใบหน้าที่หล่อเหลา และความหมายทุกอย่างที่อยู่ในดวงตา ของเขานั้น ทำให้หัวใจของโล่เถียนซินรู้สึกเจ็บปวด และดวงตาที่ดูถูกเหยียดหยามทำให้เธอ แทบลืมหายใจเข้า เธอหลับตา และร้องไห้อย่างขมขื่น \"โล่เถียนซิน เธอคิดว่าแค่เธอร้องไห้ ฉันก็ยังจะต้องการเธอ?\" เธอเป็นคนที่รู้จักฉันมากที่สุด และที่ฉันเกลียดที่สุด คือการทรยศ!\" ความเกลียดชังที่โกรธแค้นนั้นส่งมาถึงเธออย่างรุนแรง คำติชมและความเกลียดชังที่โกรธแค้นนั้นส่งมาถึงเธออย่างรุนแรง การผลักดันและดูถูกเหยียดหยามทำให้หัวใจของโล่เถียนซินเริ่มด้านชา \"ขอโทษ... \" ยกเว้นคำขอโทษ เธอก็ไม่รู้ว่าเธอสามารถพูดอะไรได้อีก ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วเกินไป เธอคิดไม่ถึงเลย เธอหมดหนทางกับสิ่งที่เกิดขึ้น สิ่งเดียวที่เธอรู้ก็คือเธอถูกบังคับให้ต้องทรยศต่อส้าวเหิง ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม และส้าวเหิงก็จะไม่มีวันให้อภัยเธอ... ทำไม...ทำไมถึงเป็นแบบนี้... ถ้าเมื่อวานเขาปรากฏตัวตั้งแต่แรก ถ้าเขามาก่อนที่เธอจะเข้าห้อง ทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้ ...แต่ทำไมทุกอย่างถึงบังเอิญขนาดนี้ เธอไม่รู้ เธอไม่รู้เลยจริง ๆ! !