บทที่ 4 โล่เถียนซิน คุณเป็นใบ้แล้ว

บทที่ 4 โล่เถียนซิน คุณเป็นใบ้แล้ว เมื่อได้รับอิสรภาพแบบที่เธอต้องการ โล่เถียนซินรู้สึกถึงความขมขื่น และความเจ็บปวดราวกับว่าหายใจไม่ออก หมดหวังที่เธอจะได้แต่งงาน แบบที่เธอหวังไว้งานแต่งที่เต็มไปด้วยของประดับตกแต่งรื่นเริง ของประดับสีแดงขนาดใหญ่ คนชนชั้นสูงมากมายมาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ส้าวเหิงสวมชุดสีขาว พร้อมแหวนเพชรเงาที่นิ้วมือ ดวงตาที่นิ่มนวลเหมือนน้ำของเขา และดวงตาของเขาที่ติดตามผู้หญิงข้างกายอย่างใกล้ชิด และเธอสวมชุดแต่งงานสีขาว ทุกอย่างพร่ามัวเมื่อเห็นข้อความ \"ขอให้รักกันตลอดไป\" กลืนกินหัวใจของเธอ \"ยืนอยู่ที่นี่อย่าไปไหน\" ส้าวเหิงพาเธอออกมา และทิ้งเธอไว้ที่นี่ เธอเข้าใจแล้วว่านี่เป็นการแก้แค้นหรือเปล่า? อ่า... ให้เธอยืนอยู่ในที่ที่สามารถเห็นชัดเจนที่สุด เพื่อดูคนที่เธอรักแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ... คุณมันโหดเหี้ยม! หากเป็นการแก้แค้น เธอเข้าใจความรู้สึกของมันเเล้ว ดวงตาของเธอเริ่มมัว และดูเหมือนว่าเธอจะใจลอยไปแล้ว ส้าวเหิงมองดูผู้หญิงคนนั้น และในมือถือแก้วไวน์ \"เพล้ง!\" เศษแก้วที่กระเด็นโดนร่างกายของเขา ดวงตาของส้าวเหิงแสดงร่องรอยของความโกรธ และความไม่พอใจแต่ ผ่านไปสักครู่เขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น \"คุณโอเคไหม?\" ’เจ้าสาว’ ข้างกายเขารีบเร่งเข้ามา และต้องการจับมือของส้าวเหิงเพื่อดูการบาดเจ็บในมือของเขา เสียงตื่นตระหนกนั้นดึงดูดความสนใจของทุกคน ในงานแต่งงาน ’เจ้าบ่าว’ ไม่มีความสุขหรอ? ทุกคนแอบคาดเดาเกี่ยวกับความคิดของผู้ชาย เวลาเจ็ดปีจากคนงานที่ไม่มีใครรู้จัก กลายเป็นคนดังในโลกธุรกิจ ความสามารถของเขานั้นน่าชื่นชม และการเป็นนักธุรกิจรุ่นเยาว์นั้น ทำให้เขาถูกจับตามองนับไม่ถ้วน ทุกวันนี้เขามีความสุขทั้งในอาชีพการงานของเขา และในเรื่องความรักอีกด้วย จะไม่มีความสุขเรื่องอะไรอีก? “ คุณภาพของแก้วนั้นแย่มาก ทุกๆคนต้องระวังเมื่อใช้มันด้วย” ส้าวเหิงหลบหนีจากการสัมผัสของ ’เจ้าสาว’ พนักงานเอายา และผ้าพันแผลมาให้เขา เขาหยิบแอลกอฮอล์เทลงบนบาดแผลแล้วพันอย่างง่ายๆ แม้ว่ามันจะดูหยาบ แต่ก็ไม่เสียเกียรติ \"สิ่งที่คุณส้าวใช้ เป็นรุ่นที่มีจำนวนจำกัด มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ของที่เราใช้คุณภาพความแข็งแรงก็ไม่แย่ไปกว่าของคุณส้าว ทำไมถึงเกิดปัญหาแบบนี้ขึ้นมาได้？ คุณภาพของแก้วแย่งั้นเหรอ? ก็บ้าแล้ว! ตัวแก้วทำจากเหล็ก และพลาสติกมีความหนาหนึ่งเซนติเมตร คนธรรมดาไม่สามารถบีบแตกได้ ทุกคนต่างทำตัวไม่ถูกจึงรีบเดินออกจากที่เกิดเหตุ ส้าวเหิงนั่งอยู่บนโซฟาพร้อมรอยยิ้ม เขาถือแก้ววิสกี้ไว้ในมือ และเหวี่ยงแก้วไปมาเล็กน้อย และไม่อาจหยั่งรู้ได้ถึงความคิดของเขา \"มานี่สิ\" ทันใดนั้นเสียงเย็นชา ก็เข้ามาในหูของโล่เถียนซิน เธอตื่นตัวทันที และหันกลับมาแล้ว มองค้อนเขาอย่างหนัก ในดวงตาของเขามีประกายของความไม่พึงประสงค์บางอย่าง ผ้าขนาดใหญ่ที่พันอยู่ที่มือของเขา ดูเหมือนว่าจะอาการสาหัส โล่เถียนซินกัดริมฝีปากล่างของเธอ แล้วเดินไปดูแผลของเขา ก่อนที่จะพูด เธอไม่มีสิทธิ์ถามอะไรเลย เธอไม่มีสิทธิ์พูด... \"วันนี้เป็นวันแต่งงานของฉัน เธอจะไม่ดื่มให้ฉันหรือ\" ส้าวเหิงดึงมือของเธอ และบีบคางของเธอแล้วถาม ดวงตาเย็นชา และมือที่เย็นของเขาเหมือนรูปสลักน้ำแข็ง ตาของโล่เถียนซินเริ่มมีน้ำตา และเมื่อเธอดื่มเหล้าที่มีแอลกอฮอล์ในมือของส้าวเหิงทันทีที่เธอพูด เธอค้นพบว่าลิ้นของเธอมีอาการชา และปวดหัวอย่างรุนแรง ลำคอของเธอก็ไหม้จนร้อน เธอเงยหน้าขึ้นพร้อมกลืนลงไป ขณะที่เขาก้มศีรษะลงมา น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาแบบควบคุมไม่ได้ มันเจ็บมาก มันเจ็บเหลือเกิน... \"โล่เถียนซิน คุณโง่หรือไง คุณถึงไม่พูดคำอวยพร? น้ำเสียงเย็นชาของเขาแทงเข้าหัวใจของเธอนับพัน พูดคำอวยพร?...