บทที่ 5 ไม่สามารถทนผู้หญิงคนอื่นได้

บทที่ 5 ไม่สามารถทนผู้หญิงคนอื่นได้ \"ฉันขอให้คุณและเธอ...\" \"มองมาที่ฉันแล้วพูดสิ!\" คางของโล่เถียนซินถูกยกขึ้นอย่างกะทันหันโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว และเธอถูกบังคับให้มองตรงไปที่ใบหน้าของเขา ที่ไม่แยแส และการเสียดสีทำให้เธออึดอัด เจ้าบ่าวได้บังคับให้อดีตแฟนสาว ให้คำอวยพรการแต่งงานของเขากับภรรยาใหม่ของเขา ฉากนี้ช่างน่าเศร้าจริง ๆ ทันใดนั้นเธอก็เริ่มหัวเราะเยาะ และยิ้มอย่างโดดเดี่ยว มันทำให้หัวใจที่แตกสลายของเธอ เงียบเหงาแล้วจึงพูดว่า \"ส้าวเหิง ฉันหวังว่าคุณ และเธอจะอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า และมีลูกด้วยกันไวๆ\" แก้ไขไม่ได้แล้วใช่ไหม? เธอรู้ว่าเรื่องของเธอและส้าวเหิงมันเป็นไปไม่ได้ เหตุใดเขาถึงต้องการคำอวยพร แต่ตราบใดที่เขามีความสุข ปล่อยเธอไปได้ก็โอเค... ทันทีที่เสียงนั้นจบ หน้าผากของส้าวเหิงก็เต็มไปด้วยเส้นเลือดทันที ดวงตาของเขาก็หรี่ลง และจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา ริมฝีปากของเธอยื่นออกมา และพบกับความไม่สบอารมณ์ของเธออย่างชัดเจน ทันใดนั้นเขาก็ยิ้มยกมุมปาก และแนบลงกับหูของเธอ \"ฉันควรทำอย่างไร โล่เถียนซิน? ฉันไม่ต้องการฟังเธอ\" \"คืออะไร\" ไม่ต้องการฟังฉัน คุณหมายถึงอะไร ! ดวงตาของโล่เถียนซินเบิกกว้าง ด้วยความประหลาดใจ และถามออกไปโดยไม่รู้ตัว เธอสามารถนิยามความหมายของประโยคนี้ได้หรือไหม ว่าเขาไม่ต้องการแก่ชราไปกับเจ้าสาว และไม่ต้องการมีลูกกับเจ้าสาว? ทำไม... เขายังรักเธออยู่เหรอ? ใจของโล่เถียนซินนั้นมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที และหัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้น เธอดึงแขนของเขา และพยายามนั่งตัวตรง เธอตื่นเต้น และต้องการคำตอบของเขา แต่เขากลับยกริมฝีปากของเขาอย่างเหน็บแนม และผลักโล่เถียนซินออกไป โล่เถียนซินไม่ได้ตั้งตัว ก็ล้มลงกับพื้น ชนกับพื้นดินเย็น หัวเข่าแดงทันที “คุณคิดว่า ฉันยังจะรักโสเภณีอย่างเธออีกเหรอ?” โล่เถียนซินนั่งลงบนพื้น มองขึ้นไปที่ส้าวเหิงอย่างไม่น่าเชื่อ เธอจ้องมาที่เขาอย่างไร้เดียงสา ไม่รู้ว่าทำไม อยู่ๆเข้าก็กลายเป็นเช่นนี้อีกครั้ง ส้าวเหิงคว้าหีบยาที่วางอยู่บนโต๊ะ โยนมันลงบนพื้น ขวดยากระจัดกระจายอยู่บนพื้น ผ้าพันมือของเขาเปื้อนด้วยเลือด \"มือของคุณ...เลือดไหล\" โล่เถียนซินกัดริมฝีปากล่างของเธอแล้วตะโกน เธอเคยบอกกับตัวเองเสมอว่าไม่ต้องยุ่งและไม่ต้องถาม แต่เธอก็ไม่สามารถควบคุมหัวใจของเธอได้ เธอกำมือ และก้มลงเก็บยาขึ้นมาวางเหมือนเดิม เดินไป และจับมือเขา ส้าวเหิงพยายามที่จะทำให้ดวงตาของเขาหรี่ลง และจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าเขา แหวนเพชรระหว่างนิ้วแยกช่องว่างของพวกเขา โล่เถียนซินโน้มน้าวใจตัวเอง ว่าถ้าเธอจะไม่ไปดูเขาจะไม่ไปยุ่งกับเขา เธอลดตัวลงอย่างเต็มใจ และช่วยให้ส้าวเหิงคลี่ผ้าโปร่งออก เขาก้มหัวลง และไม่ขัดขืนหรือพูดอะไร มันเป็นเพียงการมองที่แปลก มุมปากของเขากระตุกเล็กน้อย เหมือนเมื่อเจ็ดปีก่อน เมื่อพวกเขาบอกลากัน เธอมักจะได้รับบาดเจ็บจากการทำงาน และเขาก็ช่วยทายาให้อย่างระมัดระวัง ดูเหมือนว่า จะกลับไปสู่ช่วงเวลาก่อนหน้าโดยไม่รู้ตัว เวลาที่พวกเขาเคยอยู่ด้วยกัน ... \"ส้าวเหิง คุณช่วยปล่อยให้ฉันไปได้ไหม?\" เธอไม่ต้องการดูคนที่เธอรัก อยู่กับผู้หญิงคนอื่น เธอนึกไม่ออกว่า ในอนาคตโลกของพวกเขา จะมีผู้หญิงอีกคนเข้ามา เธอสามารถต้านทานความเกลียดชังของส้าวเหิง และสามารถให้อภัยอารมณ์ปัจจุบันของเขาได้ เพราะเรื่องนี้เธอเป็นคนทำผิดก่อน อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถควบคุมหัวใจของเธอที่รักเขา และอวยพรเขากับผู้หญิงคนอื่นตลอดเวลา คุณไม่ต้องการ เห็นผู้หญิงคนนั้นเหรอ? ดวงตาเย็นเฉียบ มองไปที่โล่เถียนซิน เธอพยักหน้าอย่างไม่สะทกสะท้าน \"ฉันไม่ต้องการเห็นพวกคุณอยู่ด้วยกัน คุณสามารถให้ฉันทำอะไรก็ได้ ฉันสามารถชดเชยให้คุณได้ แม้ว่าจะต้องจ่ายเท่าไหร่ก็ตาม ยกเว้นแต่มองดูพวกคุณอยู่ด้วยกัน...\" เธอไม่มีเหตุผล ที่จะซ่อนความคิดของเธอ โล่เถียนซินกำมือของเธอ และยืนต่อหน้าส้าวเหิง พลางจ้องไปที่พื้น เธอสามารถทำเป็นว่าเขาไม่ได้แต่งงาน หรือแม้กระทั่งแสร้งว่าเรื่องพวกนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ยกเว้นแต่ดูเขากับผู้หญิงคนอื่นอยู่ด้วยกันเขาทนไม่ได้จริงๆ... แม้แต่คนที่อยู่ข้างหน้าเขาจะไม่อ่อนโยน เหมือนเมื่อก่อน แม้ว่าเขาจะมีอาชีพที่ประสบความสำเร็จ และเขาก็มีความสามารถ และสิทธิในการเป็นเจ้าของผู้หญิงมากมาย เธอยังคงต้องการที่จะหลอกลวงตัวเองและผู้อื่น