บทที่ 7 บ้าจริง คุณปัญญาอ่อนหรือ?

บทที่ 7 บ้าจริง คุณปัญญาอ่อนหรือ? กระเป๋าเดินทางของโล่เถียนซิน หายไปหลังจากเข้าโรงแรม เธอไม่ทราบว่าพ่อบ้านหาของของเธอเจอได้อย่างไร ในเมืองที่แปลกประหลาดนี้ เธอไม่มีอะไรเลย บนม้านั่งในสวน อากาศเย็นตบลงบนใบหน้าของเธอ เธอเสียใจ ที่เดินทางมาหาเขาในครั้งนี้ เธอคิดถึงวันที่เธอทำงานหนัก แต่ไร้กังวล วิลล่าที่หรูหรา และกว้างขวาง ล้อมรอบด้วยสวน และทัศนียภาพที่ไม่มีที่สิ้นสุด มันยิ่งใหญ่จนเธอจินตนาการไม่ได้เลย แต่เธอไม่มีอารมณ์ ที่จะดูอะไรทั้งนั้น ปลาตัวเล็ก ๆ ในบ่อกลายเป็นสิ่งเดียวที่เธอสนใจ เธอนั่งบนม้านั่ง และดูปลาตัวน้อยว่ายน้ำไปรอบ ๆ เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ \"คุณผู้หญิง ถึงเวลารับประทานอาหารแล้วครับ\" \"คุณผู้หญิง มันมืดแล้ว\" \"คุณผู้หญิง.... \" “ เขา ยังไม่กลับมาเลยเหรอ?” ในอากาศเย็น โล่เถียนซินถือหมอนไว้พร้อมรอยยิ้มฝืดฝืน เธอคิดอย่างสร้างสรรค์ว่า หลังจากการแต่งงานแม้ว่ามัน จะไม่หวานเหมือนเมื่อก่อน อย่างน้อยเขาจะกลับบ้านมาเพื่อมาดูเธอ แต่ไม่คาดคิด เป็นเวลาสามวันติดต่อกัน ไม่มีเงาของเขาเลย... นี่คือวิธีที่เขา ทำให้ตัวเองกลายเป็นคนเย็นชาอย่างสมบูรณ์สินะ? เมื่อพ่อบ้านได้ยิน เขารู้ว่าเธอกำลังถามถึงนายท่าน จึงอธิบายอย่างใจจดใจจ่อว่า \"คุณผู้หญิง สัญญาของฝ่ายสหรัฐยังดำเนินการไม่เรียบร้อยเลย นายท่านได้โทรมาแล้ว และจะมาถึงในวันพรุ่งนี้ คุณผู้หญิงรับประทานอาหารก่อนดีไหม?” นายท่านไปเป็นเวลาสามวัน และคุณผู้หญิงของเขาก็หิวเป็นเวลาสามวัน ถ้ามีอะไรผิดปกติกับคุณผู้หญิง นายท่านจะโกรธเอา! เอ๋... สัญญาสหรัฐอเมริกา...เป็นเหตุผลที่ดีมาก...โล่เถียนซินกอดตัวเธออย่างหมดหวัง และนั่งบนม้านั่งโดยไม่มีความรู้สึกอยากอาหาร หน้าของเธอซีดไม่มีเลือดเลย เธอส่ายหัว และยกนิ้วชี้ขึ้นอย่างช้า ๆ แล้วชี้ไปที่ปลาตัวเล็ก ๆ ที่ลอยอยู่ในสระ “ พ่อบ้าน ถ้าฉันไม่อยู่ที่นี่ มันตายก็คงไม่มีใครสนใจใช่ไหม?” \"คุณนาย....\" \"ฝังมันเถอะ\" ตามปกติแล้ว โล่เถียนซินมักจะกลับไปที่ห้อง และเข้านอนโดยทันที ใบหน้าของเธอซีดเหมือนกระดาษเปล่า ก่อนหน้านี้ เขาบอกว่าถ้าไม่มีคำอนุญาตจากเขา เธอก็ตายไม่ได้! แล้วตอนนี้ล่ะ? ถึงเธอตาย เขาก็คงไม่รู้? มันร้ายแรงเกินไป มันทำให้คนปวดใจจริงๆ \"ปัง!!\" โล่เถียนซิน ปิดตาเข้านอน ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากประตู ก็มีเงาหนึ่งพุ่งเข้ามาจากด้านหน้าเธอ โล่เถียนซินถูกดึงออกจากเตียง \"ยัยบ้า! นี่เธอปัญญาอ่อนหรือไง? หรือเธอกินเองไม่เป็น!\" ชายตรงหน้าเธอนั้น ใบหน้าของเขาบูดบึ้ง ปากของเขาเต็มไปด้วยเครา ภายใต้ดวงตาของเขา มีร่องรอยสีแดงอ่อน ๆ และดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธของเขา เหมือนจะกินเธอเข้าไป เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ก็เป็นของเมื่อวันก่อน \"ส้าวเหิง......\" เมื่อเห็นเขาเป็นอย่างนี้อย่างนี้ โล่เถียนซินไม่รู้จะตอบยังไง ตอนแรกเธอคิดว่าเขากำลังมีอิสรเสรี แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะเหนื่อยจริง ๆ... เธอมีสติขึ้นมาทันที และเธอก็ก้มหัวลงมาเหมือนกระต่าย และเหมือนเด็กที่พึ่งทำสิ่งผิดไป \"คุณผู้หญิง เธอไม่สามารถดูแลตัวเองได้ดีเหรอ? เธอรอดมาได้อย่างไรในแต่ละปี” เมื่อเห็นว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไร ส้าวเหิงไม่มีทาง ที่จะจินตนาการถึงปีที่ผ่านมาของเธอ เธอผ่านมาได้อย่างไร ? ก่อนที่จะประสบความสำเร็จ เธอรับผิดชอบค่าใช้จ่ายจำนวนมหาศาลได้อย่างไร? ไม่มีวี่แววของวิญญาณร้ายก่อนหน้า หรือความเฉยเมย และความเย่อหยิ่ง หรือบรรยากาศอันสูงส่ง และห่างไกล ตอนนี้ส้าวเหิงเป็นเด็กตัวใหญ่ ที่กำลังโกรธ เขาโกรธมาก เพราะเขากังวลเกี่ยวกับคนที่เขารัก จึงทำให้โล่เถียนซินคิดถึงตัวตนของเขาในสมัยก่อน \"อืม...ส้าวเหิง...ฉันคิดถึงคุณจริง ๆ...นะ...\" จนกระทั่งช่วงเวลานี้ เธอรู้สึกตัวว่าเธอกลับไปยืนอยู่ข้างๆ ของส้าวเหิง เขาคือส้าวเหิงที่เธอรักมาตลอด อือ... เธอรู้สึกคิดถึงความรู้สึกการได้รับเป็นห่วง