บทที่ 8 พบกระดาษโน้ต

บทที่ 8 พบกระดาษโน้ต \"......\" ส้าวเหิงดูเหมือนจะคาดไม่ถึง กับปฏิกิริยาจากโล่เถียนซิน เมื่อเห็นเธอสะดุ้งเบาๆ เขาก็โอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน “ฉันขอโทษ ฉันทำให้คุณเดือดร้อน” โล่เถียนซินร้องไห้ คิดอยากหนีออกจากแขนของเขา เธอก้มศีรษะลง และสารภาพผิด เธอไม่เคยเชื่อ ในคำพูดของพ่อบ้าน และเชื่อว่า ส้าวเหิงนั้นจงใจเอาตัวเธอไว้ในวังเย็นชานี้ และไม่คิดจะกลับมาอีก \"...\" ส้าวเหิงไม่พูดอะไร แต่มองดูโล่เถียนซินอย่างเงียบ ๆ มันยังคงเป็นใบหน้าที่เฉยเมย แต่โล่เถียนซินก็โล่งใจ หัวใจของเธอ ถูกล้อมรอบไปด้วยความสุขอีกครั้ง \"ต่อจากนี้ไป บอกฉันทุกที่ที่คุณจะไป ตกลงไหม?\" พ่อบ้านบอกว่า ทุกครั้งที่มีโทรศัพท์โทรหาเขาจะเป็นตอนกลางคืนเสมอ และเธอก็หลับไปแล้ว โล่เถียนซินไม่อยากจะเชื่อ นอกจากว่าจะได้ยินด้วยตัวเอง ไม่อย่างนั้นเธอไม่มีทางเชื่อ ใครจะรู้กันเล่า ว่าพ่อบ้านอาจหลอกเธอ เพราะเขาต้องการปกป้องส้าวเหิงก็ได้ ใช่ไหม? \"ได้.\" ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของโล่เถียนซิน กวาดผ่านเสื้อของเขาหลายครั้ง ก่อนที่จะเผยให้เห็นรอยยิ้มที่มีความสุข เพราะคำสัญญาของเขา เธอจึงรู้สึกตื่นเต้น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ดูเหมือนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย \"คุณจะโทรหาฉันทุกวัน ได้หรือไม่\" \"ได้.\" \"คุณให้ฉันออกไปข้างนอกได้ไหม?\" \"......\" เมื่อโล่เถียนซินคิดว่าเขาจะเห็นด้วย ส้าวเหิงก็จ้องมองมาที่ใบหน้าของเธอ เขาหรี่ตาของเขาแคบลงก่อนจะปล่อยโล่เถียนซิน แล้วหันกลับมาหาเธอ \"ยังไม่ใช่ตอนนี้\" ทำไมไม่ใช่ตอนนี้ ทำไม! โล่เถียนซินขมวดคิ้ว อยากถามว่าทำไม ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่า เธอเริ่มรุกล้ำเขาเกินไป และดูเหมือนจะทำหลายอย่างพร้อมกันในครั้งเดียว ดังนั้นเธอจึงกลืนคำพูดนั้นลงไป เธอยืนขึ้น และอยากจะเดินออกไป ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าท้องฟ้าเปลี่ยนสี และทุกอย่างก็มืดลง โล่เถียนซินตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอหิวเธอจึงตื่นขึ้นมา เมื่อเธอลืมตามาเธอก็พบว่า ใบหน้าของอันหล่อเหลา และดวงตาของเขาที่มองมา ที่เธอด้วยความอบอุ่น เขาทำความสะอาดร่างกายแล้ว เคราก็หายไปหมด และเสื้อผ้าที่เปลี่ยนแล้ว และมีกลิ่นหอมๆของดอกมะลิที่เธอชอบ อยู่ใกล้ๆหน้าเตียงของเธอ โล่เถียนซินนั่งลงบนเตียงอย่างรวดเร็ว พร้อมรอยยิ้มที่มีความสุขแล้วถามว่า “คุณอยู่ที่นี่ตลอดเลยหรือ?” \"เธอคิดว่าไง?\" ส้าวเหิงถามกลับเขามองที่เธออย่างเฉยเมย ลุกขึ้นยืน และพูดออกมา \"พ่อบ้านเอาอาหารมา!\" \"ถ้าคุณผู้หญิงไม่มีความอยากอาหาร... \" \"ยัดเข้าปากได้ก็ยัดให้ด้วย!\" โล่เถียนซินไม่รู้ว่า ทำไมส้าวเหิงจึงกลายเป็นคนเฉยเมยขึ้นมาอีก ดูโกรธผิดปกติ แต่เธอไม่ต้องการเห็นส้าวเหิงโกรธ ดังนั้น ก่อนที่พ่อบ้านจะมาเธอก็หยิบชาม และรีบกินอาหารเข้าไป เธอเริ่มคุ้นเคย กับทัศนคติที่ดูหงุดหงิดนี้ และใจที่แสนเย็นชา ก่อนหน้านี้ เธอคิดเสมอว่าชีวิตของเธอมีเพียงส้าวเหิง หากวันหนึ่ง เขาจะจากไปเธอคงอยู่ไม่ได้ ทันใดนั้น เธอก็ดูเหมือนจะเข้าใจเหตุผลบางอย่าง นั่นคือ ไม่ว่าความรักจะลึกซึ้งเพียงใด ไม่ว่าคุณจะเจ็บปวดแค่ไหน จะทรยศหรือไม่ก็ตาม คุณก็ยังต้องมีชีวิตอยู่ โล่เถียนซินไม่ต้องช่วยรักษาจิตใจของส้าวเหิงอีกต่อไป และเขาก็ไม่จำเป็นต้องเรียกร้องอะไรอีก เธอนั่งที่ห้องหนังสือของส้าวเหิง และเปิดดูหนังสือของเขา [ทุกสิ่ง ที่คุณมองเห็นด้วยตาของคุณเอง มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็นจริงที่สุด และสถานะสูงสุดของความรัก ก็คือการทำร้ายเขาให้เจ็บ] หืม...... ถ้าคุณทำร้ายใครสักคน ก็คือคุณรักคนคนนั้น? หนังสือเล่มนี้คืออะไร? ส้าวเหิงอ่านหนังสือเล่มนี้ได้อย่างไร โล่เถียนซินพลิกไปอีกไม่กี่หน้า เธอก็พบกระดาษโน๊ตบางอย่าง โดยไม่ตั้งใจ ‘มาแต่งงานกันเถอะ ซีหยูนเฉิน ’ ซีหยูนเฉินคือใคร? ประโยคนี้ หมายความว่าอย่างไร? โล่เถียนซินจับหนังสือในมือของเธอแน่น และหัวใจของเธอก็เริ่มสับสนวนไปวนมา ก็เหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่หล่นลงไปในทะเลในใจของเธอ คลื่นซัดพัดมาอย่างแรง ซีหยูนเฉิน...ซีหยูนเฉิน...